«O πόνος είναι αναπόφευκτος. Το μαρτύριο εθελοντικό». Σκεφτείτε πόση δύναμη κρύβει ένα άτομο που μπορεί να μεταχειριστεί κατά λέξη ένα βουδιστικό επίγραμμα σαν αυτό, και ανασύρετε ως παράδειγμα το διασημότερο σύγχρονο Ιάπωνα συγγραφέα, του οποίου το όνομα μνημονεύεται σε κάθε συζήτηση για τα Νόμπελ.
Πολλοί ενδεχομένως αγνοούν ότι στο περιθώριο της λογοτεχνικής του καριέρας, ο Χαρούκι Μουρακάμι έχει τρέξει 25 μαραθώνιους, έναν υπερμαραθώνιο των 80 χιλιομέτρων, διαγωνίζεται στο τρίαθλο, ενώ στη βιβλιογραφία του συμπεριλαμβάνεται το «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο» (μτφ. Βασίλης Κιμούλης, εκδ. Ωκεανίδα), ένας λεπτός τόμος τον οποίο δεν έχω πάψει να δωρίζω εδώ και εκεί, σε μια προσπάθεια να κάνω ορισμένους να κατανοήσουν για τι πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για το τρέξιμο.
Ο Μουρακάμι ξεκίνησε να τρέχει το καλοκαίρι του 1982. Ήταν 33 ετών. Κάπνιζε 60 τσιγάρα την ημέρα. Είχε ανοίξει ένα τζαζ μπαρ και το δούλευε νυχθημερόν. Μια μέρα παρακολουθούσε μπέιζμπολ. Το μπαστούνι απέκρουσε την μπάλα θεαματικά, και η επιφοίτηση τον χτύπησε στην κερκίδα. Πούλησε το μπαρ. Έκοψε το κάπνισμα. Αγόρασε στυλό και ένα πάκο χαρτί («μια μικρή επιχειρηματική επένδυση»), και αποφάσισε να δώσει δυο χρόνια προθεσμία στον εαυτό του για να πετύχει ή να αποτύχει. Ίδε ο άνθρωπος. Όλα αυτά τα χρόνια, το τρέξιμο συνόδεψε τη διαδρομή του κατά πόδας, έγραψε και έζησε σαν να ασκούσε ένα μυ. «Οτιδήποτε ξέρω για το γράψιμο» αναφέρει σε κάποιο σημείο ο συγγραφέας, «το έμαθα τρέχοντας». Ταυτόχρονα, σαν δρομέας που στην πορεία συντονίζεται με τον εσωτερικό του ρυθμό, όλων των λογιών οι σκέψεις αναδεύονται σαν απαλά αρώματα και ο φορέας τους τις εκφέρει χωρίς δισταγμό, ενίοτε και δίχως ροή. Μιλά για τους Lovin’ Spoonful και τους Gorillaz. Για τις λίμνες του Χοκάιντο, τα ποτάμια της Βοστόνης, τα σύννεφα της Χαβάης και τα βενζινάδικα του Μαραθώνα. Για τη γεύση της παγωμένης μπίρας στο τέλος ενός επώδυνου αγώνα και για τα ευεργετήματα της καλής διατροφής. Για τις αγωνίες, τις επιδιώξεις και τις εμμονές του. Όλες αυτές οι ενθυμήσεις συμπυκνώνονται στο «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για τρέξιμο», το δρομικό καλεντάρι ενός μαραθωνοδρόμου που αγαπιέται πολύ και διαβάζεται απνευστί.
15°
