Λίγες μέρες πριν τον 32ο Μαραθώνιο της Αθήνας και τη δεύτερη συμμετοχή μου σε αυτόν, αν έπρεπε να απαντήσω σε κάποιο είδος διαγωνίσματος στο ερώτημα «τι θυμάμαι από την κλασική» νομίζω θα μηδενιζόμουν κι ας ήταν μόλις πέρσι η πρώτη μου συμμετοχή. Η κλασική διαδρομή είναι λίγο-πολύ το όνειρο κάθε ανθρώπου που αποφασίζει να βάλει τα αθλητικά του και να βγει στο δρόμο να τρέξει. Στις πρώτες συμμετοχές στις βαριές μα περήφανες ανάσες των αρχικών διοργανώσεων, συνήθως πέντε χιλιομέτρων, ο δρομέας ονειρεύεται –να μην πω τρέχει κιόλας– νοητά την κλασική. Έτσι, κάθε χιλιόμετρο που γράφει στο χιλιομετρητή του, κάθε φορά που πηγαίνει λίγο πιο μακριά, ουσιαστικά την πλησιάζει. Αυτήν την πολυπόθητη Κλασική έφτασα κι εγώ.
Προτού το καταλάβω, το αεροπλάνο με έφερε στην Αθήνα, αριθμός συμμετοχής, μακαρόνια, ύπνος (σχεδόν), κάτι σαν πρωινό μες στο χάραμα και από το ξενοδοχείο προς τα πούλμαν για μεταφορά στην γραμμή της εκκίνησης.
Ώρα 05.30, μα τι έγινε; Ορδές χαμογελαστών ανθρώπων κατευθύνονται στη Λεωφόρο Αμαλίας, απορία και χαμόγελο. Επιβίβαση, ψιλοκουβέντες, αποβίβαση, μια διαδρομή που δεν έχω κάνει ποτέ. Μαραθώνας, χιλιάδες ανθρώπων, διάφορες ηλικίες και εθνικότητες με πνεύμα αγάπης και συναδελφοσύνης, δεν είναι απλά ένας μαραθώνιος, το αρχαίο πνεύμα της επικείμενης διαδρομής έχει εισχωρήσει σε όλους. Ζορμπάς και συρτάκι από ξενόγλωσσους που σε οποιαδήποτε άλλη διοργάνωση θα έκαναν «οικονομία δυνάμεων», ποιος νοιάζεται, ζούμε στο πνεύμα της Κλασικής. Στα πρώτα χιλιόμετρα, γυναίκες και παιδιά μάς απλώνουν τα χέρια, δίνουν σε όλους ανεξαιρέτως κλαδιά ελιάς, βάζω ένα στη ζώνη μου, σκέφτομαι να το δώσω στον άνθρωπό μου που με περιμένει στον τερματισμό, κάνω να δακρύσω και διαπιστώνω κάποιους που κλαίνε κοντά μου με λυγμούς. Ένθερμο κοινό στα πεζοδρόμια, παιδιά που σου απλώνουν τα χέρια, εθελοντές και υποστήριξη. Πολλά ανηφορικά χιλιόμετρα και κορυφές που στο κοίταγμά τους σου προκαλούν δέος. Μπάντες και αλλοδαποί υποστηρικτές, δρομείς ξυπόλητοι, δρομείς με κουστούμια, δρομείς με συνοδούς… και φτάσαμε! Είσοδος στην πόλη, κλασικά και μοντέρνα κτίρια, το άγαλμα του δρομέα άρτιο ως προς την κίνηση και ως προς τη θέση του, και μετά η θέα του Καλλιμάρμαρου από την Ηρώδου του Αττικού. Ο ήχος που κάνει όταν το πόδι πατάει στο σίδερο της εισόδου του. Τερματισμός, δάκρυα στα μάτια, αγκαλιές και φιλιά. Αν σήμερα κάτι θυμάμαι από την κλασική είναι πως η κλασική μού άλλαξε τη ματιά στη ζωή, τη ματιά στον κόσμο, τη ματιά στον εαυτό μου. Είναι ότι η κλασική διδάσκει ταπεινότητα και πάθος, προσήλωση στο στόχο και σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι, σε εξελίσσει σαν άνθρωπο, σε χαρακτηρίζει.
