οι μαμάδες που έκλεισαν υπομονετικά 8ωρο (από μεσημέρι με ντάλα ήλιο μέχρι τα μεσάνυχτα) μέσα στο αμάξι, με το βιβλίο, περιμένοντας τα μεταλλοσκασμένα
οι μπαμπάδες με απορημένο βλέμμα που έσκασαν το 85άρι για να συνοδεύσουν από διακριτική απόσταση ασφαλείας τα 14χρονα στο χώρο του φεστιβάλ
οι Bruce Dickinson loookalikes (τζιν σωλήνας, αμάνικο τζιν μπουφάν με κεντημένο σιδερότυπο Anthrax, λευκό μπλουζάκι, ίσιο μακρύ μαλλί - χωρίστρα στη μέση), μα καλά στην Αθήνα πού κρύβονται;
τα τζιν μπουφάν – είχα να δω τόσα από το 1988, που μου πήρε η μάνα μου το πρώτο Levi’s (με γούνα)
το λευκότερο του λευκού δέρμα των μεταλλάδων, ποτέ δεν κάνουν μπάνιο (στη θάλασσα, εννοείται);
η σχεδόν καταρρακτώδης βροχή να πέφτει στα κεφάλια 35.000 metallheadz και η συναυλία των Metallica να αποκτά επικές διαστάσεις… όταν δεν υπάρχει η indie μίρλα όλα πάνε καλά
οι δεκάδες ομπρέλες που άνοιξαν με το που ξέσπασε η βροχή – ευτυχώς άμεσα όλοι κατάλαβαν πού βρίσκονται και τις έκλεισαν μένοντας παράλληλα γυμνοί από τη μέση και πάνω
η σημαία του Λιβάνου (;) που δέσποζε στο κέντρο, όπου γινόταν ανηλεές moshing
η μεγαλύτερη, επιβλητικότερη και τεχνικά αρτιότερη σκηνή που έχει στηθεί ποτέ στην Ελλάδα
ο οικισμός-φάντασμα «Νέα Παλάτια», μέσω του οποίου προσπαθήσαμε να φύγουμε παρακάμπτοντας τις τεράστιες ουρές της απόδρασης από το Terra Vibe, στον οποίο δεν κυκλοφορούσε ούτε ένας (1) άνθρωπος στη 1 το βράδυ…
18°
