Πέρσι ξεχώρισε με τη θεατρική σύμπραξη των Λουδάρου-Μπεγνή. Ανανεώνεται με τους Αλέξανδρο Μπουρδούμη και Γιώργο Παπαδόπουλο, με τον Λουδάρο πάντα στην ίδια γραμμή, σε ένα πρόγραμμα που επιμελήθηκε η ίδια, με ατμόσφαιρα πάρτι που φρόντισε ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Δες τι είπε στην Α.V.
Πώς είδατε την περσινή επιτυχία με τον Αντώνη Λουδάρο και τον Μέμο Μπεγνή; Πέρσι ήταν ένα πείραμα, δεν ξέραμε πώς θα αντιδράσει ο κόσμος. Αυτό που πιστεύω ότι κέρδισε το κοινό ήταν ο αυθορμητισμός με τον οποίο λειτουργούσαμε μέσα στο χώρο, ξεφεύγοντας από τα κλισέ.
Οπότε, τι αλλάζει φέτος; Στη θέση του Μέμου Μπεγνή μπήκε ένα άλλος ηθοποιός, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, ο οποίος είναι κι αυτός ταλαντούχος, τραγουδάει πάρα πολύ καλά και είναι αρκετά επικοινωνιακός στη σκηνή. Και προστέθηκε και ο Γιώργος Παπαδόπουλος, που είναι σχετικά νέος τραγουδιστής με εξαιρετική φωνή.
Η δομή του προγράμματος; Προσπάθησα να είναι τελείως διαφορετική από την περσινή χρονιά, γιατί δεν ήθελα απλώς να το επαναλάβω – θα ήταν ένα είδος κοροϊδίας προς τον κόσμο. Στα 75-80 τραγούδια που είναι στο πρόγραμμα, μόνο 3 ή 4 είναι ίδια. Και υπάρχει η δυσκολία του ότι οι ηθοποιοί χρειάζονται να έχουν μία πρόζα σε ένα κομμάτι, να νιώθουν ότι υπάρχει ένας ρόλος. Για εκείνους τα τραγούδια είναι ρόλοι και αν δεν νιώσουν αυτό το συναίσθημα τούς είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθούν. Το σκηνικό με την ένταξη ηθοποιών στις μουσικές σκηνές δείχνει να επεκτείνεται. Βλέποντας τόσες σκηνές με τραγουδιστές και ηθοποιούς φέτος, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό κάνει τον κύκλο του σιγά σιγά και κλείνει – κάτι που δεν είναι σωστό, γιατί θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα εξελικτικά. Εδώ, συνήθως, όταν επιτυγχάνει κάτι όλοι μετά προσπαθούν σαν αδηφάγα ζώα να φάνε από αυτό, με αποτέλεσμα να φθείρεται πολύ γρήγορα.
Τα τραγούδια σου ξεκινούν πάντα από μια θέση ισχυρή και ξεκάθαρη, «Έτσι είναι οι σχέσεις», «Έτσι είμαι εγώ». Τι σημαίνει αυτό; Δεν θέλω να το παίξω ούτε ξερόλας, ούτε έξυπνη, αλλά όταν περνάς μια ηλικία νεότητας, γιατί δεν είμαι πια κοριτσάκι, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα, πιο ισορροπημένα. Έχω βρεθεί αρκετές φορές στη ζωή μου σε δύσκολη οικονομικά θέση, τι να με φοβίσει; Το ζήτημα στη ζωή δεν είναι τι δεν έχεις ή τι έχεις, αλλά τι χρειάζεσαι για να ζήσεις. Είναι και τα ΜΜΕ, που περνούν διάφορα μηνύματα. Έχω χρόνια να ανοίξω τηλεόραση σπίτι μου, τελείως συνειδητά, γιατί θεωρώ ότι μου περνάει έναν τρόπο ζωής και μηνύματα που δεν τα ’χω ανάγκη. Αν θέλω να ακούσω ειδήσεις θα ανοίξω το ραδιόφωνό, που εκτιμώ πολύ.
Με τι μουσικές μεγάλωσες; Με ετερόκλητα πράγματα. Ο μπαμπάς μου άκουγε κλασική μουσική, η μαμά μου Πάριο, Γαλάνη κ.λπ., ο αδερφός μου ήταν ροκάς, οπότε ήταν τέλεια σχολή για μένα. Αυτό που με βοήθησε πολύ ήταν ότι μεγάλωνα χωρίς παρωπίδες. Πιστεύω πως δεν υπάρχει είδος μουσικής που να μην έχει κάτι να πει.
Η Αθήνα; Την αγαπάω κι ας τη βρίζουν όλοι. Έχει τεράστια προβλήματα, όπως όλες οι πόλεις της Ευρώπης, ειδικά στο κέντρο τους, αλλά έτσι όπως έχει γίνει πια η επαρχία, χίλιες φορές η Αθήνα. Ο πουριτανισμός και η ψευτιά που έχει η επαρχία δεν υπάρχουν εδώ.
Υπάρχει κάτι που έχεις μάθει από τη στιγμή που γεννήθηκε το παιδί σου και μετά; Το μόνο που μπορώ να σου πω για το γιο μου είναι ότι δεν είμαι από τις μαμάδες που λένε «αχ, μόλις τον είδα άλλαξε η ζωή μου». Όχι, είμαι από τις μαμάδες τις άλλες, που μέσα στα έξι χρόνια που τον έχω, τον αγάπησα. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, ανακάλυπτα πόσο νέος κόσμος είναι, πόσο αγαθός και αγνός, κι αυτό με έβαλε σε πάρα πολλά ερωτηματικά για το τι παιδιά «φτιάχνουμε σήμερα».
18°
