Πολυβραβευμένος συνθέτης. Μαθητής του Διαμαντή Διαμαντόπουλου, αλλά και ονομάτων όπως οι Pierre Boulez και Ξενάκης. Έχει συνθέσει μουσική για ορχήστρα, μουσική δωματίου, όπερες και ορατόρια, αρχαίο δράμα, μουσική για χορό. Συνεργάτης της Ομάδας Εδάφους από το 1994. Ο συνθέτης μιλάει στην ΑΤΗENS VOICE με αφορμή την επερχόμενη παράσταση μουσικού θεάτρου «Unknown dialects: 8 μουσικές διαλέξεις».
Tι σε γοητεύει στην παροδοσιακή μουσική; Έχω μεγαλώσει στην Κρήτη, όπου η παραδοσιακή μουσική είναι ζωντανή, υπάρχει, δηλαδή, κάτι το βιωματικό. Ανέκαθεν με σαγήνευε η παλιά μουσική. Για πολλά χρόνια το μέρος της παράδοσης υπήρχε στη μουσική μου γλώσσα κάπως περιορισμένο. Ήρθε, φαίνεται, ο καιρός να απεγκλωβιστεί και να γίνει το κέντρο της ζωής μου. Με τραβάει η δύναμη του πρωτόγονου ήχου, η εμμονή σε μικρές επαναλαμβανόμενες μονάδες γεμάτες χρώματα και μυστικισμό. Είναι μουσική δεμένη με τη θετική όψη της ζωής. Η ελληνική παράδοση μετατρέπει το τραύμα σε πηγή ζωής.
Πώς προέκυψε η ιδέα με τα μουσικά γράμματα, σχηματοποιώντας τον κύκλο έργων «Unknown Dialects - 8 μουσικές διαλέξεις»; Οι μνήμες και η εμπειρία του ήχου οδήγησαν κάποια έργα μου σε συγκεκριμένους παραλήπτες: στο νερό, το σκοτάδι, το λουλούδι «μη με λησμόνει», σε 5 φίλους από το Μπουένος Άιρες, τον αέρα, την Παπαγκίκα, τον Ξενάκη. Το στίγμα τους εκτός από μουσικό είναι και θεατρικό. Το κάθε έργο λέει και μία ιστορία. Με τη βοήθεια του Σβώλου, του Ευκλείδη, του Τουλούδη και των μουσικών του Dissonart, αυτό έγινε μουσικοθεατρική παράσταση. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον η σκυταλοδρομία μεταξύ λόγου και μουσικής.
Ποια είναι για σένα η διαφορά ποπ και υψηλής κουλτούρας; Το βρόμικο κομμάτι της δημιουργίας υπάρχει σε όλα τα είδη ανεξαιρέτως. Στην καλύτερη περίπτωση, όλοι το ίδιο ψάχνουμε: την επαφή με τον κόσμο. Ο δρόμος απλά είναι διαφορετικός και αυτό είναι η δύναμη και η γοητεία του κάθε είδους. Και φυσικά, ότι το πρώτο έχει περισσότερα χρήματα από το δεύτερο. Πάντως, αυτό που περισσότερο μου αρέσει είναι η χειροποίητη μουσική, ανεξάρτητα από το είδος.
Πώς βλέπεις τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή; Αν η τηλεόραση είναι ο αντιπροσωπευτικός τόπος της, χάλια μαύρα. Δεν είναι, όμως, η μόνη όψη. Πίσω απ’ αυτά τα κοράκια υπάρχει καθαρή μουσική από ταλαντούχους ανθρώπους, ζωντανούς και δυνατούς, που αλί κι αν σηκώσουν κεφάλι! Δεν θα ’χουν πού να κρυφτούν οι τηλεοπτικές καρακάξες.
17°
