Η Βαλαωρίτου ήταν για χρόνια ταυτισμένη με το μέσο μικροαστικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Του έδωσε την ευκαιρία να κάνει επίδειξη του παραγοντισμού του λίγους δρόμους από το Κολωνάκι.
Τους έβρισκες εκεί από το πρωί έως αργά το απόγευμα. Δεν έκαναν ουσιαστικά ραντεβού, απλά ήθελαν να βρίσκονται στο μέρος των Πασοκικών εξελίξεων.
Κοστουμάκι, γραβάτα, εφημερίδα, πούρο ή πουράκι, hands-free, blackberry κομματικό και φύγαμε.
Απαραίτητο αξεσουάρ το πράσινο ντοσιεδάκι, ασχέτως αν δεν ήταν όλοι τους μέλη του Εθνικού Συμβουλίου.
Εάν καθόσουν μαζί τους θα άκουγες περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις και προτάσεις για δουλειά. Βέβαια, θα σκεφτόσουν, μα καλά με τόσες διασυνδέσεις και τόσες ιδέες για δουλειά γιατί κάθονται και πίνουν καφέ όλη την ημέρα;
Μα, γιατί το επάγγελμά τους ήταν να δηλώνουν ΠΑΣΟΚ και να περιμένουν πότε το κόμμα θα βρεθεί στην Κυβέρνηση, μήπως και καταφέρουν να κερδίσουν κάποια θέση.
Ήταν τα γνωστά σε όλους μας και εξόχως γραφικά κομματόσκυλα. Κοιμόντουσαν με την ιδέα να βρεθούν στη Βαλαωρίτου και ξυπνούσαν ανυπομονώντας να φτάσουν στην δική τους μικροκομματική Εδέμ.
Τα χρόνια όμως άλλαξαν. Λίγο το Opengov, λίγο η ανανέωση σε πρόσωπα και λογικές, στην οποία, έστω καθυστερημένα και όχι τέλεια, προχώρησε ο Γιώργος Παπανδρέου, τους οδήγησαν στην ανεργία.
Πλέον δεν έχουν το γνωστό τους κέφι. Θα τους δεις να χλευάζουν τους συμβούλους εκ Δυσμάς, τις θεσμικές καινοτομίες, και να πίνουν οργισμένα τσίπουρα ευχόμενοι την εξαφάνιση των τεχνοκρατών.
Δεν κατάφεραν να γίνουν Γενικοί Γραμματείς, δεν κατάφεραν να μπουν σε Δ.Σ. οργανισμών, δεν κατάφεραν να πάρουν κάτι για τους αγώνες τους, όπως λένε και αυτοί.
Είναι κομματόσκυλα σε ανεργία. Μαζί τους δεν θα πλήξεις, θα ακούσεις ιστορίες για τον Ανδρέα και για την προσφορά τους.
Το πράσινο ντοσιέ και το μπίκ στυλό παραμένει πάντα απαραίτητο αξεσουάρ, μόνο που πλέον θυμίζει τη γραφικότητα του μικροαστικού, ανεπάγγελτου κομματόσκυλου, που πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και να ψάξει για δουλειά…
