Η Άννα μπερδεύεται στη σκέψη της και θυμώνει- κάθε πρωί που ξυπνάει, φοβάται πως ξεκινάει άλλη μια λάθος ημέρα. Η πόλη της δεν της αρέσει, είναι λάθος που ζει εδώ, όμως εδώ γεννήθηκε..Η δουλειά της την πνίγει, λάθος επάγγελμα διάλεξε, αναγκάστηκε…Στο σπίτι της πολλές φορές αργεί επίτηδες να γυρίσει, λάθος άνθρωπο επέλεξε για σύντροφο, εκείνος την πίεσε να ζήσουν μαζί…Η Άννα θα μπορούσε να έχει πολλά διαφορετικά ονόματα- τα δικά μας ονόματα. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς, που μιλάμε την ίδια γλώσσα όταν σκοντάφτουμε πάνω στα λάθη μας: δε φταίω εγώ…
Είναι λες και βλέπουμε τη ζωή μας σαν την πρώτη γραμμή στις σχολικές παρελάσεις- δεν υπάρχει χώρος για μη-τέλειους, πόσο μάλλον για φταίχτες. Κανείς δε θέλει να κάνει λάθη, κανείς δε θέλει να φταίει- πόσο εφικτό θα μπορούσε να είναι αυτό όμως στο θέατρο της ζωής: μόνο πρεμιέρα, πολλές φορές και χωρίς καμιά πρόβα; Καθόλου εφικτό- δεν φαίνεται να είναι αυτό όμως που μας τρομάζει περισσότερο. Το να δούμε τα δικά μας λάθη είναι ίσως πιο δυσβάσταχτο από όλα τα λάθη του κόσμου μαζί- θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε κάθε αντιξοότητα με επιτυχία, αρκεί να μην έχουμε καμιά ευθύνη: στα δικά μας λάθη, κλείνουμε τα μάτια με αγωνία.
Το να φταις όμως δε σημαίνει μόνο να κατηγορείσαι- σημαίνει πρώτα να ευθύνεσαι. Και το να ευθύνεσαι σημαίνει να επιλέγεις, να έχεις ενεργό ρόλο, να συμμετέχεις. Μάθαμε ότι αυτός που φταίει είναι ο κακός- δεν είναι πάντα. Ο άνθρωπος που δε φταίει ποτέ για τίποτα, δεν είναι παρά ένας άνθρωπος με δεμένα χέρια: αν δεν ευθύνεται για τίποτα, δε μπορεί να κάνει τίποτα, δε μπορεί να επηρεάσει τίποτα, δε μπορεί να αλλάξει τίποτα.
Το να φταίμε για όσα κάνουμε λάθος δε διαφέρει και πολύ από το να καμαρώνουμε για όσα κάνουμε σωστά- είναι απλά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η ανάληψη ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας, άρρηκτα δεμένη με την ενηλικίωση, κρύβει μια δυναμική- σαν το ζωγράφο μπροστά στον καμβά, μόνο εμείς μπορούμε να σχεδιάσουμε τη μορφή που θέλουμε, να μουτζουρώσουμε, να σβήσουμε και πάλι από την αρχή. Όσες φορές χρειαστεί.
