H Πόπη Αλιφραγκή, υποψήφια δημοτική σύμβουλος Βύρωνα με το συνδυασμό του Χρήστου Γώγου, γράφει στην Athens Voice.
Εδώ και χρόνια, ως δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Βύρωνα και στη συνέχεια ως αντιδήμαρχος και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, μετέχω σε συζητήσεις για το πώς η τοπική αυτοδιοίκηση θα γίνει πιο δημοκρατική και για τα εμπόδια που θέτει στη λειτουργία της το κράτος, λαμβάνοντας αποφάσεις πριν από μας για εμάς. Είναι, όμως, η τοπική δημοκρατία μόνο και αποκλειστικά ζήτημα νόμων και κρατικών πολιτικών ή τελικά, για να γίνει πράξη, εξαρτάται από τους ίδιους τους πολίτες και κυρίως από όσους καλούμαστε να λάβουμε αποφάσεις, να επιτύχουμε συναινέσεις και να κάνουμε ρήξεις όταν και όπως πρέπει; Για μένα, η τοπική δημοκρατία δεν είναι απλά λέξεις, ούτε θεωρίες που τις «ανακαλύπτουμε» όταν θέλουμε να επιβάλλουμε το «θέλω» μας, αγνοώντας ταυτόχρονα τη θέση των υπολοίπων.
Η δημοκρατία δεν είναι οι καταλήψεις δημοσίων χώρων από τοπικά κομματικά μορφώματα επειδή «έτσι μας αρέσει» και επειδή θα ήθελαν με τον τρόπο τους να επιβάλουν στην εκάστοτε πλειοψηφία μια συγκεκριμένη αντίληψη για τις δημόσιες πολιτικές.
Δημοκρατία δεν είναι η παραβίαση των αποφάσεων του δημοτικού συμβουλίου επειδή απλά «δεν συμφωνούμε με αυτές». Δημοκρατία δεν είναι μόνο το δικαίωμα να ακουστεί η άποψή μας αλλά και η υποχρέωσή μας να ακούμε την άποψη του άλλου και να σεβόμαστε την απόφαση των πολλών. Δημοκρατία δεν είναι απειλές βίας, αλλά προσπάθεια δημιουργίας συναινέσεων μέσα από διάλογο. Δημοκρατία δεν είναι δημοψηφίσματα για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη λογική ότι η πλειοψηφία μπορεί να αποφασίζει πως η μειοψηφία δεν θα έχει καν δικαιώματα! Δημοκρατία είναι να παλεύεις την αλλαγή με σεβασμό στις διαδικασίες που διασφαλίζουν την πολυφωνία και τη νομιμότητα και όχι ο τσαμπουκάς του «δεν πληρώνω δεν πληρώνω».
Κατά τούτο, είναι χρέος κάθε ενός από εμάς που μετέχει στα κοινά να εξαντλούμε όλες τις δυνατότητες για την επίτευξη συναινέσεων μεταξύ των αντικρουόμενων συμφερόντων και να κάνουμε τις ρήξεις εκεί που πρέπει. Όχι γενικά, όπως μας καλούν πολλοί «θεωρητικοί» των ρήξεων, όντας ανύπαρκτοι όταν έρχεται η ώρα των πράξεων, αλλά στοχευμένα και με γνώμονα το συμφέρον της πόλης.
Στο μέτρο αυτό πρέπει να ενεργοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που μας δίνει η νομοθεσία για την έκφραση της γνώμης των πολιτών, όπως είναι τα τοπικά δημοψηφίσματα, αλλά και διαδικασίες που θα επιτρέψουν να ακουστεί η γνώμη όχι μόνο των κομματικά χρωματισμένων ομάδων που συνηθίζουν τη κομματική γυμναστική χάριν της υποτιθέμενης «επανάστασης».
Η απάντηση, λοιπόν, στο ζήτημα του πώς υπηρετούμε την τοπική δημοκρατία δεν είναι απλή: Ναι, το κράτος έχει τη δική του ευθύνη για πολλά. Ναι, οι πολιτικές του είναι άδικες και πρέπει να αλλάξουν, αλλά την ευθύνη για την ποιότητα της δημοκρατίας μας δεν την έχουν μόνο οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί. Την έχουμε όλοι! Γι’ αυτό πρέπει να κινηθούμε στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης της δημοκρατίας και όχι της ανατροπής των θεσμών. Με πράξεις και αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες, που καλούνται να τοποθετηθούν με την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές.
22°
