«Δεν υπήρχε κάποιο πλάνο ή μια μεγάλη ιδέα από πίσω, απλά κάποια στιγμή σιχαθήκαμε να κάνουμε βόλτες, ακόμα και με το αμάξι, και να πέφτουμε πάνω σε περιφράξεις με παράνομες διαφημιστικές πινακίδες». Ο Λευτέρης Μάγγος θυμάται πώς ξεκίνησε η δράση των Clean Junkies, σχεδόν ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του 2009.
«Αποφασίσαμε να μην περιμένουμε από το Δήμο, την πολιτεία ή αυτό που λέμε “κράτος” να κάνoυν κάτι. Αποφασίσαμε να τις αφαιρούμε μόνοι μας και να προσπαθήσουμε να βάλουμε κι άλλους σε αυτή τη λογική. Δεν είναι δα και πολύ δύσκολο. Ένας κόφτης και μια πένσα χρειάζονται, αν κι αργότερα μάθαμε ότι καλό θα είναι να κουβαλάς και μια σκάλα αν θες να σκαρφαλώσεις. Συνεπώς χρειάζεται κι ένα φορτηγάκι». Και είναι αλήθεια ότι η δράση των Clean Junkies, αξιοποιώντας στο έπακρο τη δυναμική των social media (facebook, twitter, blogs κτλ.), προκάλεσε το ενδιαφέρον τόσο των παραδοσιακών μέσων αλλά κυρίως των απλών πολιτών που θέλησαν να περάσουν από τη θεωρία της γκρίνιας στην ακτιβιστική πράξη. «Το ζήτημα των διαφημιστικών πινακίδων είναι απαράδεκτο για τρεις λόγους. Πρώτον, ρυπαίνουν κι αποτελούν εστία μολύνσεων, αφού οι περισσότερες είναι σκουριασμένες. Δεύτερον, δεν χωράει συζήτηση ότι είναι αντιαισθητικές – απλά να πω ότι μετά την πρώτη μας δράση απελευθερώσαμε τη θέα μιας κρυμμένης πανέμορφης έκτασης με δέντρα στη γειτονιά μας, την Αγία Παρασκευή. Τρίτον, προσωπικά, ως εργαζόμενος στο χώρο της διαφήμισης, έχω μια ευαισθησία όσον αφορά τα μηνύματα και θα ήθελα να απαλλαχθούμε από τα παράνομα».
Συνήθως ανακοινώνουν τις εξορμήσεις τους διαδικτυακά και περιμένουν «συνεργούς» – αν και δεν θέλουν να πατρονάρουν οποιαδήποτε ανάλογη δράση. «Δεν θέλουμε να μας λένε μπράβο, ούτε να αποτελούμε κάποιου είδους “κεντρική εξουσία”. Μόλις εμφανιστήκαμε, επικοινώνησαν μαζί μας κάποια άλλα παιδιά και μας είπαν “ελάτε στη Βούλα”. Τους απαντήσαμε “κάντε το εσείς, τι μας χρειάζεστε;”. Άλλωστε, έναν περίπατο να βγεις, σίγουρα θα δεις κάτι σε όποια περιοχή κι αν είσαι». Ναι, αλλά δεν μπορεί αυτή η κίνηση «αυτοδικίας» να μην έχει προκαλέσει και κάποιες αντιδράσεις. «Καταρχάς, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για αντίδραση σε κάτι παράνομο που θα έπρεπε ήδη να ελέγχεται. Από την άλλη, έχουν υπάρξει περιπτώσεις που έχουμε έρθει σε επαφή τόσο με την αστυνομία όσο και με τους διαφημιζόμενους. Και στις δύο περιπτώσεις τούς εξηγήσαμε γιατί το κάνουμε και δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα. Κι εμείς για να μη δίνουμε λαβή δεν εμφανιζόμαστε π.χ. με κουκούλες, όπως κάναμε στις πρώτες δράσεις». Τους νοιάζει ποιοι είναι αυτοί που «αποκαθηλώνουν»; Αν πρόκειται για απλές ατομικές επιχειρήσεις που, ίσως και λόγω άγνοιας, θεωρούν ότι μόνο έτσι μπορούν να διαφημίζονται; «Καθαρίζουμε παντού, δέντρα, δημοσία κτίρια, κλειστά γήπεδα κτλ. Άρα μη νομίζετε ότι δεν βλέπουμε και πινακίδες πολυεθνικών ή μεγάλων αλυσίδων. Η ταυτότητα του διαφημιζόμενου μπορεί απλά να αλλάξει την αντίδρασή μας. Ας πούμε, υπήρχε η περίπτωση “Τζάκια Ο ΚΩΣΤΑΣ”, που τη συναντούσαμε παντού. Την κατεβάζαμε, κι επειδή καταλαβαίναμε ότι πρόκειται για έναν απλό επαγγελματία γράψαμε στο blog “Πηγαίνετε στον Κώστα”. Αλλά κι εσύ, ρε Κώστα, μην κρεμάς άλλες πινακίδες…».
20°
