Διασχίζω την οδό Κλεομένους με το ποδήλατο. Κυριακή πρωί, θα βρέξει όπου να ’ναι. Ένα αδέσποτο τσόου τσόου, ένα σκυλί ράτσας που κάποιος πλήρωσε πολλά για να το αποκτήσει, σουλατσάρει χωρίς σπίτι. Ίσως να είναι πιο χαρούμενος, ελεύθερος. Κάπως έτσι μοιάζει το Κολωνάκι σήμερα. Από τις παρέες που δημιούργησαν ιστορία, τις αγκυλώσεις και τις νέες ιδέες που εκεί γαλουχούνταν, η κρίση άλλαξε την εικόνα, τους κατοίκους, τη ροή της καθημερινότητας.
Τα νύχια μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί
Η μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων στο Κολωνάκι παραμένει το Ενοικιάζεται, το οποίο ανταγωνίζεται το Πωλείται. Σ’ αυτό το πλαίσιο ολοένα και αυξάνονται μαγαζιά που κάνουν την επιχειρηματική προσπάθειά τους και κλείνουν πριν καν δημιουργηθεί foursquare για το συγκεκριμένο venue. Αλλάζουν χρήση, όνομα, διακόσμηση. Στη νέα τάξη πραγμάτων, λίγα μαγαζιά κρατούν χαρακτήρα. Τα καταστήματα ρούχων είναι μια πονεμένη ιστορία, σπαρμένα διάσπαρτα, όσα έχουν μείνει, με τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου να διατηρεί το high end προφίλ του. Το delicatessen ανθεί σε αναλογία με το εύκολο, γρήγορο, βολικό φαγητό. Οι αλυσίδες τυρόπιτας και σούπερ μάρκετ πιάνουν τα γωνιακά μαγαζιά του Κολωνακίου, ενώ ταυτόχρονα καταστήματα με ιδιαίτερες γεύσεις κάνουν την εμφάνισή τους: το bio Μελισσάνθη στη Δημοκρίτου, η Νόρα στην Αναγνωστοπούλου, το Carpo στην Κανάρη με καρπούς όπως τους προσφέρει η φύση και υποκαταστήματα στο Λονδίνο και το Νέο Ψυχικό. Το Les Connaisseurs της Χάρητος με τα εξαιρετικά κρασιά και τα gourmet προϊόντα παραμένει κλασικό και ανοίγει φέτος δεύτερο στο Golden Hall, αφού φαίνεται πως τα mall των βορείων προαστίων αναπληρώνουν το κενό του Κολωνακίου.
Κατά τα άλλα, σε κάθε κάτοικο του Κολωνακίου αναλογούν πλέον 4,5 φαρμακεία, 6,2 σουβλατζίδικα και 3,4 ινστιτούτα μανικιούρ. Στην εποχή που το money είναι λιγοστό, το mani pedi είναι η πιο προσιτή πολυτέλεια για τα κορίτσια. Δεν εξηγείται πια τέτοια, σαν τα μανιτάρια, ανάπτυξη. Ίσως είναι αυτό το φαινόμενο που στα 80s αναφέραμε ως φαινόμενο του βιντεοκλάμπ. Τα σουβλατζίδικα, αντίστοιχα, έχοντας κάθε δυνατή παραλλαγή της λέξη καλαμάκι στην πινακίδα τους, εκτόπισαν εύκολα τη μανία του παγωμένου γιαουρτιού, ενώ ο μεγάλος νικητής στη μάχη της πινακίδας είναι το φίδι του φαρμακείου σε τεράστιες νέου τύπου led απόκοσμες επιγραφές. Είναι εντυπωσιακό πόσα νέα φαρμακεία, τόσο ασφυκτικά κοντά το ένα στο άλλο, τόσο λαμπερά και ευρύχωρα, υπάρχουν στο Κολωνάκι. Να χαίρεσαι να παθαίνεις κοκίτη.
Ο νέος εμπορικός χάρτης του Κολωνακίου έχει να επιδείξει τρία βιβλιοπωλεία επί της Πατριάρχου Ιωακείμ (το Libro και τα νέα Booktique και Bookloft) και τρία pet shops: Πατριάρχου Ιωακείμ, Χάρητος, Ξενοκράτους. Κακόμοιρο άστεγο τσόου τσόου, για σένα δεν ψωνίζει κανείς. Τα οικόσιτα ζωάκια του Κολωνακίου πασχίζουν να βρουν χώρο, όπως και οι κάτοικοι εξάλλου. Ταξί παντού, σε όλη τη Μαρασλή, περιμετρικά της πλατείας, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, ανάμεσα στα παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα που χάσκουν με αλάρμ αναμμένα. Αυτό το πρωί, όταν τα καταστήματα είναι ανοιχτά. Διότι το βράδυ, η εικόνα αλλάζει.
Το Κολωνάκι ήταν ο ορισμός του μεσημεριού: business meetings, φιλενάδες που κραδαίνουν τσάντες και μασουλάνε σαλάτες, καφές και χάζι στους πεζόδρομους. Εντάξει, πάνε αυτά. Οι πολιτικοί δεν κυκλοφορούν με την ίδια χάρη, οι business είναι ανέκδοτο που πλέον πραγματοποιείται κεκλεισμένων των θυρών, οι κυρίες που μπορούν να ψωνίσουν ακριβά κι έχουν στοιχειώδη συνείδηση δεν σουλατσάρουν αμέριμνες με shopping bags (ή κρύβουν τα καλούδια που αγοράζουν σε σακούλες πολυκαταστημάτων). Το Alfiere στη Σέκερη συγκεντρώνει καθημερινά σεμνούς πολιτικούς και επιχειρηματίες, το Πρυτανείο αντιστέκεται στη φθορά, στη Βιβλιοθήκη και στη Λυκόβρυση, δίπλα στο Tops θα δεις παλιούς Κολωνακιώτες να τρώνε μπιφτεκάκια, όσους δεν έχουν μαζέψει τα παιδιά τους στα προάστια.
Στη Βαλαωρίτου, στο Jimmys και στη Brasserie Valaoritou, προσφιλή δημοσιογραφικά και πολιτικά στέκια, τα νέα συνεχίζουν να μετατρέπονται σε ειδήσεις. Στα καφέ της Σκουφά η πιτσιρικαρία αράζει ξέγνοιαστη, το It είναι το νέο meeting point των επωνύμων, το Φίλιον συγκεντρώνει πάντα σοφιστικέ Αθηναίους, ενώ λίγο πιο κάτω το Free Τhinking Zone συγκεντρώνει τους βιβλιόφιλους. Τα μεσημέρια με καλό καιρό, το καφενείο στη Δεξαμενή με αξιοπρεπές φαγητό και αξιοπρεπείς τιμές σου θυμίζει ότι, αν θες, η ζωή μπορεί να είναι πολύ ωραία.
Σε αντίθεση με την ομοιογενή σε κόσμο και προσφορά διασκέδασης πλατεία Αγίας Ειρήνης, το Κολωνάκι φαίνεται ότι και στη διασκέδαση αναζητά χαρακτήρα. Το Stinking Bishop στην Πατριάρχου Ιωακείμ, ανάμεσα στην πόρτα του live Cabaret και του Malconi’s με cheese and wine, το Cappana στη Χάρητος στον ίδιο δρόμο με την απαράλλαχτη, με την καλή έννοια, Ράτκα. Ίσως κιόλας η Ράτκα να αποτελεί τη μόνη εγγύηση για όσους ζουν στο Κολωνάκι ότι δεν έχουν αλλάξει τα πάντα. Βεβαίως, η απόφαση του Χρήστου του Ροβέρτου να ανοίξουν ξανά το Μοhnblumchen ως fusion τρατορία, επαναφέρει με τον πιο αισιόδοξο τρόπο την έννοια του στεκιού στο Κολωνάκι. Ο συγκλονιστικός New Yorkish χώρος και η υποδοχή της Κατερίνας αρκούν. Λίγο πιο πάνω, το Lili Shu στο ισόγειο του Saint George Lycabettus, με πολυασιατική κουζίνα και παπαράτσι στημένους απ’ έξω, αποτελεί τον αντίποδα της πίτσας και της τσίκνας από σουβλάκι στην ευρύτερη περιοχή. Το Salon de Bricolage, πίσω από τις κρυμμένες με κομμάτια άνθρακα πόρτες, στεγάζει τη νέα ιδέα του Κολωνακίου. Κάθε βράδυ, συνωστίζονται διαφορετικές κάστες ανθρώπων: από τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς που ήταν εκεί την περασμένη Παρασκευή και τον Σάκη Ρουβά μέχρι εκείνους που διακριτικά θέλουν να διασκεδάσουν απενοχοποιημένα. Το members club στην Αλωπεκής δεν είναι για όλους, αλλά κάπως έτσι δεν ήταν πάντα το Κολωνάκι;
Κολωνάκι μια σταλιά
Οι εργασίες στο κτίριο-σύμβολο του αθηναϊκού μοντερνισμού του Κωνσταντίνου Δοξιάδη είναι πυρετώδεις. Σε μερικές μέρες παραδίδονται στο κοινό 26 κατοικίες με θέα τον Λυκαβηττό, την Ακρόπολη, μια νέα συνθήκη ζωής. Μια πολυτελής πρόταση που σχεδιάστηκε προ κρίσης, κατάφερε να σταθεί και να προχωρήσει σε μια γειτονιά που κατά τα άλλα, μαραζώνει, όχι μόνο αρχιτεκτονικά αλλά κυρίως σε επίπεδο real estate. Από προσωπική εμπειρία αναφέρω ότι όλα τα μεγάλα σπίτια στο Κολωνάκι διατίθενται χωρίς το παραμικρό ίχνος ανακαίνισης: το φρεσκάρισμα θεωρείται extreme make over the house edition και αντανακλάται στην τιμή. Διαμερίσματα 60 και βάλε ετών μένουν χωρίς ιδιοκτήτη διότι είτε έφυγε για τα προάστια είτε για τα κυπαρίσσια. Τα δυάρια και τα μικρά τριάρια ενοικιάζονται από ανθρώπους 25-35 ετών, όσους δηλαδή δεν έχουν επιστρέψει στο πατρικό τους, δίνοντας νέα πνοή σε γειτονιές που ο μέσος όρος ηλικίας άγγιζε ταβάνι. Ίσως αυτή η νέα ομάδα φέρει και τη νέα ιδέα. Προσεχώς. Έλα ντε;
21°
