…Γιατί αν έχεις, μπορείς να τσιμπήσεις κάτι ελαφρύ. Με ποτό Ή ξεροσφύρι. Πάλι καλά, γιατί και τα 20 δεν σου περισσεύουν καθόλου. Κι έτσι φτάνεις στο σημείο να ψιλο-χοντρο-ψάχνεσαι πριν τα ξοδέψεις.
Προτού καθαρίσει ο γιαλός πρέπει να θολώσει, λένε οι Τούρκοι ή ίσως απλώς ο μπαμπάς μου: όσο πιο θολά είναι τα οικονομικά μας τόσο ανακαλύπτουμε τρόπους να κουτσοτρώμε με λιγότερα (και με ακόμα λιγότερα) χρήματα. Στα «πλαίσια της κρίσης» (ίου) λοιπόν το “Everest” καθιέρωσε μια νόστιμη τυρόπιτα με 1 ευρώ και ο «Γρηγόρης» ένα μικρό κάιζερ-γαλοπούλα επίσης με 1 ευρώ. Μπορεί να μην την κάνεις ταράτσα αλλά κρατιέσαι μέχρι να γυρίσεις σπίτι σου και να φας το λαδερό σου, που λέει ο λόγος. Στα ίδια, αγαπημένα πλαίσια της ίδιας ξεκατινιασμένης κρίσης… πολλά εστιατόρια λανσάρουν οικονομικά μενού, φθηνά πιάτα, συμφέρουσες προσφορές και «πακέτα». Τι θα κάνουν όταν το ΦΠΑ φτάσει στο ταβάνι, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους – πάντως τώρα μπορείς να τη βγάλεις (τη βραδιά ή την γκόμενα) με λίγα ευρώπουλα. Σε ταβέρνα ή σε κυριλέ κατάσταση, σε απλό τσίμπημα ή σε γκουρμεδιά, πολλά μέρη στην Αθήνα έχουν γίνει αληθινά value-for-money κι όχι για τα περιοδικά/μπάζα μόνο: τρως ωραία, και σου μένουνε ρέστα για ταξί/τσιγάρα/βίτσιο-σου-αρκεί-να ’ναι-φθηνό. Αν βίτσιο σου είναι να βλέπεις τη γη από ψηλά μέσα από Λίαρτζετ αγκαλιά με τον Τομ Κρουζ, είσαι πολύ χτυπημένο άτομο – και δεν μπορούμε να σε βολέψουμε καθόλου, σόρι αλλά έχουμε και δουλειές.
Πάμε στο φαΐ πολλών επιπέδων, που έχουμε αριθμήσει (1, 2, 3), αν και μπήκαμε στον πειρασμό (ισόγειο, υπόγειο, κατακόμβες) να σας φρουμάξουμε προς στιγμήν. Σε επίπεδο λοιπόν (1) ταβέρνας, τα «Μπριζολάκια gr» προσφέρουν παραδοσιακά μπριζολάκια (σώπα, μα τι λες τώρα) και φρέσκες σαλάτες σε μία «low budget σχέση με τη σχάρα» (15-25 ευρώ). Το «Πάνω κάτω» με ανάλογες λογικές τιμές σερβίρει υπέροχα σουτζουκάκια, κεφτεδάκια και μπιφτεκάκια. Το «Πολίτικη ο Γιώργος» διαθέτει ένα υπερ-χορταστικό μενού από πολίτικα μεζεδάκια και κυρίως πιάτα με 30 ευρώ.
Σε επίπεδο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου… οι (2) ξένες κουζίνες ανθούν και λουλουδίζουν στη λογική «δε βγαίνω που δε βγαίνω απ’ την Ελλάδα, ας φάω τουλάχιστον κάτι νόστιμο που να μη ξέρω πώς προφέρεται». Και στην κατηγορία αυτή ο καλύτερος είναι ο Τσέχος, δηλαδή το «Βοημία», στο δροσερό κήπο με τις παγωμένες μπίρες του να περιμένουν σαν ουρί (Παραδείσου, λέμε) πίσω από τις φυλλωσιές. Τα στάνταρ πιάτα είναι πεντανόστιμα, τεράστια, όσο εξωτικά χρειάζεται και με 25 ευρώ κοντεύεις να σκάσεις (όχι, δεν φταίει μόνο η μπίρα). Στο “Furin Kazan” τρως καταπληκτικό σούσι σε περιβάλλον χωρίς θέα ή πολλά-πολλά, αλλά αυθεντικά γιαπωνέζικο. Τα 30 ευρώ που πληρώνεις, αν έχεις υπ’ όψιν σου τις τιμές των σουσάδικων γενικά, είναι (γιαπωνέζικο) τσέ-του-λο. Αν πάλι ψάχνεις για ακόμα καλύτερο deal δοκιμάζεις αιθιοπική κουζίνα στο “Lalibela” με € 15-20 – πικάντικα, περίεργα αφρικάνικα πιάτα που σου δίνουνε και θέμα συζήτησης.
Η κατηγορία (3) «εστιατόρια πολυτελείας»… με αφήνει λίγο κρύα αυτή την εποχή, γιατί είμαι νευρικός άνθρωπος και βασικά επαρχιώτης: με ενοχλεί να βρίσκομαι κάπου όπου για να φας πέντε πράγματα πληρώνεις 100-150-200 (!) ευρώ. Με ενοχλεί ακόμα κι όταν τα ευρώ τα δίνει άλλος γιατί (1ον) ούτε ο άλλος τα βρίσκει στο δρόμο, (2ον) τα 80 στα 100 πάνε στράφι μια και δεν καταλαβαίνω πόσο καλύτερη είναι η τρούφα από την τυρόπιτα κουρού και (3ον) βαριέμαι όταν τα γκαρσόνια είναι πιο χάι άτομα από τη Στεφανί του Μονακό ή την αδερφή της, που καλλιεργεί άλογα κούρσας.
Παρόλ’ αυτά, πάντα στη λογική του “value for money”, δεν ξεφεύγω από την παραπάνω δήλωση υποστηρίζοντας μέρη που είναι εστέτ, με προσεγμένη κουζίνα και καθόλου πανακριβόπουλου. Το “Gallo Nero” είναι μια τέτοια περίπτωση, με σεφ το διάσημο Gian Lucca Barlucci (από το “Bandana” της Μυκόνου) και με υπέροχη τραγανή πίτσα στα € 10-12 – με € 35 χορταίνεις, ενώ έχεις τσακίσει καρα-γκουρμέ πράγματα. Το “Cusina Povera” μεγαλουργεί με εποχιακά, καλλιτεχνικά πιάτα, τα περισσότερα από τα οποία κοστίζουν 8-15 ευρώ. Το γκουρμέ “To” λανσάρει καλοκαιρινά πιάτα κάτω από 10 ευρώ έκαστο, «σαν συνοδευτικά για ένα ωραίο κρασί». Και τα τρία αυτά εστιατόρια έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι σαν καλλιτεχνία της γεύσης, που ακόμα κι ένας «απαίδευτος ουρανίσκος» (βλέπε: βλαχαδερός), καλή ώρα, μπορεί να την εκτιμήσει.
Η εποχή που ο σεφ στόλιζε το κορυφαίο πιάτο του με τριμμένο φύλλο χρυσού έχει περάσει. Κι επειδή τα έχουμε δει όλα στην Ελλάδα σαν γλεντζέδες, καλοφαγάδες, ξενύχτηδες και σπάταλοι που είμαστε… πέρασε ακόμα κι η εποχή που το πιάτο στολιζόταν με φύλλο κόλιαντρου, με ψιλοκομμένη πεσκανδρίτσα, με μαριναρισμένη παπαρίτσα και σωταρισμένους σπόρους σιναπιού, γιατί άμα είναι ασωτάριστοι δεν μετράνε. Τα πράγματα γίνονται απλά: θέλεις να φας κάτι νόστιμο, λίγο-πολύ υγιεινό, όμορφο, ζουμερό ή τραγανό, πρωτότυπο και ταυτόχρονα όχι ακριβό. Γιατί έχεις βαρεθεί να σε ταΐζουν με υπονοούμενα και να σου κάνουν φιγούρα και να σε δουλεύουνε ψιλό γαζί αντί να στη λένε με στρέιτ τρόπο – αντί να σε ρωτάνε στα ίσια, «έχεις 20 ευρώ;» και να σε μπάζουνε στο μαγαζάκι τους, ή να σε αφήνουν απ’ έξω στην τελική, με μια ωραία τυρόπιτα στο χέρι… A
14°
