Σαν βάλσαμο λειτουργεί η Lisbon Traviata, με το οπερατικό της φλερτάρισμα και το μελοδραματικό της κρεσέντο –λόγω θέματος–, ειδικά αν έχεις δει μια σειρά «αχαρακτήριστων» πειραματικών παραστάσεων· γιατί όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, τελικά οι καημοί του έρωτα μάς καίνε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Στο πρώτο μέρος οι φίλοι της όπερας (και όχι μόνο) θα ενθουσιαστούν, καθώς ο Στίβεν και ο φίλος του Μέντι «διαξιφίζονται» χρησιμοποιώντας ατάκες, άριες και πρόσωπα από όπερες κάτω από τη σκιά της «μιας και μοναδικής» Μαρίας Κάλλας, ενώ η πειρατική ηχογράφηση της «Τραβιάτας» της στη Λισαβώνα είναι το Ιερό Δισκοπότηρο για τους δύο φανατικούς της όπερας φίλους. Στο β΄ μέρος ο Στίβεν πρέπει ν’ αντιμετωπίσει την πραγματικότητα: ο για 8 χρόνια εραστής του Μάικ τον αφήνει για ένα νέο έρωτα, τον Πολ.
Όχι, η εμμονή με τη Μαρία Κάλλας δεν είναι ένα απλό εφεύρημα του σπουδαίου συγγραφέα Terrence MacNαlly – και όχι γιατί η Κάλλας είναι ένα gay icon. Η ειδωλολατρική προσήλωση στην Ερμηνεύτρια –άρα στο Απόλυτο– καταστρέφει την αίσθηση του μέτρου για το φανατισμένο, όλα του φαίνονται πιο «λίγα» και πιο «μικρά», η ζωή δείχνει πιο φθηνή κι ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να χαθεί, όταν στο προσκήνιο εμφανιστεί ένας πιο «ανθρώπινος» με φυσιολογικές απαιτήσεις διεκδικητής.
Η παράσταση που έστησε ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, κρατώντας για τον εαυτό του το ρόλο του Μάικ (στους άλλους ρόλους οι Φαίδων Καστρής, Βασίλης Μπισμπίκης, Λευτέρης Βασιλάκης), δεν «κρύβει» τον ενθουσιασμό της για το διαμαντάκι-κείμενο που χειρίζεται. Αφού έχει προηγηθεί ένα ιλαρό α΄ μέρος με σπινθηροβόλες ατάκες, το β΄ λειτουργεί σαν το καπάκι σε χύτρα ταχύτητος, δίνοντας την ευκαιρία στους θεατές να ξεθυμάνουν, καθώς λυγμοί ακούγονται από τους περισσότερους στην ανάμνηση των δικών τους χωρισμών. Κάτι δηλαδή σαν την… αριστοτελική λύτρωση!
