Ο ιταλοαμερικανός βραβευμένος με Όσκαρ, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός, Μάρτιν Μαρκαντόνιο Λουτσιάνο Σκορσέζε, γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1942. Κλείνοντας τα 71 του χρόνια, συνεχίζει να χαρίζει ιδιαίτερες κινηματογραφικές εμπειρίες. Χρόνια του πολλά, με 71 χαρακτηριστικές δηλώσεις.
«Αν η μητέρα σου μαγειρεύει ιταλικό φαγητό, ποιος ο λόγος να πας σε εστιατόριο;»
«Το σινεμά είναι ένα θέμα του τι βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο και τι έξω».
«Αν δεν παραπονιέμαι δεν περνάω καλά».
«Καθώς μεγάλωνα είχα τη τάση να αναζητώ ανθρώπους που ζούσαν με ευγένεια, ανεκτικότητα, συμπόνια, με πιο ευγενή τρόπο αντίληψηςτων πραγμάτων».
«Μου αρέσει να μελετάω την Ιστορία της αρχαιότητας και να βλέπω πως οι αυτοκρατορίες φτάνουν στην άνοδο και στην πτώση, σπέρνοντας τους σπόρους της αυτοκαταστροφής».
«Όλη μου η ζωή ήταν θρησκεία και ταινίες. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο».
«Σε κάθε ταινία υποφέρεις, αλλά σε κάποιες πραγματικά υποφέρεις».
«Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι :μία ταινία κάθε δύο χρόνια».
«Πολλές φορές έχω γνωρίσει ανθρώπους που δε θα αντάλλασσαν κουβέντα μεταξύ τους αλλά θα πήγαιναν να δουν ταινίες μαζί και θα αποκτούσαν έτσι εμπειρία στη ζωή».
«Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία που να έχει το στοιχείο του Chinese-box effect, το οποίο συνεχίζεις να ανοίγεις ,να ανοίγεις και τελικά στο τέλος είσαι ακόμα στην αρχή».
«Υπάρχουν δύο είδη δύναμης για τα οποία πρέπει να πολεμήσεις. Η πρώτη είναι τα χρήματα, κι αυτό είναι το σύστημα μας. Η δεύτερη είναι οι άνθρωποι γύρω σου, να γνωρίζεις πότε να δέχεσαι την κριτική τους και πότε να λες όχι».
«Θα ήθελα να κάνω αρκετές ταινίες. Κομμάτια του είδους. Γουέστερν. Ίσως μία ακόμη ταινία για τους Ιταλοαμερικάνους που δεν είναι γκάνγκστερ, μόνο για να αποδείξω ότι δεν είναι όλοι οι Ιταλοί γκάνγκστερ».
«Πρέπει να καταλαβαίνεις πότε ένας συνεργάτης δεν είναι πια ικανοποιημένος».
«Τώρα πιο πολύ από ποτέ έχουμε την ανάγκη να μιλάμε ο ένας στον άλλον, να ακούμε ο ένας τον άλλον και να καταλάβουμε πως βλέπουμε τον κόσμο και ο κινηματογράφος είναι το ιδανικότερο μέσο γι’ αυτό».
«Αγαπώ την μορφή των αεροπλάνων και την ιδέα για το πώς πετάνε. Όσο πιο πολλά μαθαίνω γι’ αυτό τόσο καλύτερα αισθάνομαι. Ενώ ακόμα δεν μου αρέσει, έχω την αίσθηση για το τι πραγματικά συμβαίνει».
«Το να είσαι πατέρας σε μεγαλύτερη ηλικία είναι διαφορετικό από όταν απέκτησα τις άλλες δύο μου κόρες όταν ήμουν στα 20 και στα 30. Όταν είσαι στα 60 και είσαι με το παιδί κάθε μέρα, ασχολείσαι με το μυαλό ενός παιδιού, έτσι επαναφέρει την παιδικότητα σου πάλι».
«Έλεγα σαν αστείο χθες ότι αγαπώ το μοντάζ, ότι ξέρω πώς να κόψω μια εικόνα, νομίζω πως ξέρω να τη γυρίσω αλλά δε ξέρω πώς να τη φωτίσω. Και συνειδητοποίησα ότι φταίει που δεν μεγάλωσα με φως. Μεγάλωσα στις εργατικές κατοικίες».
«Αν απλά καθόμαστε και υπάρχουμε, και το κατανοήσουμε αυτό, νομίζω θα ήταν χρήσιμο σε ένα κόσμο που φαίνεται σαν δίσκος που γυρίζει όλο και πιο γρήγορα, ότι εμείς κινούμαστε στην άκρη του σύμπαντος».
«Νομίζω ότι υπάρχουν μόνο μία ή δύο ταινίες που είχα όση οικονομική υποστήριξη είχα ανάγκη. Στις υπόλοιπες, εύχομαι να είχα τα χρήματα να γυρίσω άλλες δέκα μέρες».
«Πιστεύω πως όταν είσαι νέος και έχεις την πρώτη έκρηξη ενέργειας και κάνεις πέντε ή έξι εικόνες στη σειρά που αφηγούνται τις ιστορίες με εκείνα τα πράγματα στη ζωή που θέλεις να πεις…λοιπόν αυτές είναι ίσως οι ταινίες που έπρεπε να μου χαρίσουν το Όσκαρ».
«Λοιπόν το θέμα είναι ότι η Νέα Υόρκη την περίοδο 1846 με 1862 ήταν πολύ διαφορετική από το κέντρο της Νέας Υόρκης σήμερα. Πραγματικά δεν έχει απομείνει τίποτα από εκείνη την εποχή στη Νέα Υόρκη».
«Όταν ήμουν παιδί είχα έντονο άσθμα».
«Σε όλη μου τη ζωή ποτέ και πουθενά δεν αισθάνθηκα άνετα στη Νέα Υόρκη, εκτός ίσως από ένα διαμέρισμα κάπου».
«Ο κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ είναι κάτι που δεν μπορείς να αναπαραγάγεις έτσι κι αλλιώς».
«Γνωρίζω καλά ότι μερικοί Βουδιστές μπορούν να κατακτήσουν την ηρεμία του μυαλού».
«Δεν μπορώ πραγματικά να οραματιστώ μια εποχή όταν δεν κινηματογραφώ κάτι».
«Εύχομαι να μπορούσα να κάνω τα πάντα σε 3D».
«Λέω συνέχεια ότι είμαι σε κακή διάθεση εδώ και 35 χρόνια. Προσπαθώ να τη φωτίσω αλλά αυτό είναι που βγαίνει όταν με βάζεις στην κάμερα».
«Γεμίζω ενέργεια με το να βρίσκομαι με ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για μένα».
«Είναι πολύ καλό για μένα να θυμάμαι τι περνάνε οι ηθοποιοί».
«Έχω δει τόσες πολλές ταινίες στην πάροδο των ετών, και υπάρχουν μόνο λίγες που ξαφνικά θα σε εμπνεύσουν τόσο πολύ ώστε να θέλεις να συνεχίσεις να κάνεις ταινίες».
«Πιο προσωπικές ταινίες μπορείς να κάνεις, αλλά οι προϋπολογισμοί σου θα κοπούν».
«Οι Ιταλοαμερικανοί γονείς μου ανήκαν στην εργατική τάξη, δεν πήγαν ποτέ σχολείο, δεν υπήρχαν βιβλία στο σπίτι».
«Μέρος κάθε προσπάθειας που κάνεις είναι ότι καθεμιά έχει τα δικά της προβλήματα. Είναι η φύση της διαδικασίας αυτής».
«Μερικές από τις ταινίες μου είναι γνωστές για την απεικόνιση της βίας. Δεν έχω πια να αποδείξω κάτι με αυτό».
«Η κατώτατη γραμμή είναι ότι σκοπεύω να γυρνάω πίσω σε όλο και πιο παλιά μουσική».
«Κάνεις μια συμφωνία. Καταλαβαίνεις με πόση αμαρτία μπορείς να ζήσεις».
«Ποτέ δε ξέρεις πόσο χρόνος σου έχει μείνει».
«Υπήρχε πάντα ένα κομμάτι μέσα μου που ήθελε να γίνει σκηνοθέτης παλιάς γενιάς. Αλλά δεν μπορούσα να το καταφέρω. Δεν είμαι επαγγελματίας».
«Το γεγονός ότι το φαγητό κατέχει τόσο σημαντικό ρόλο στις ταινίες μου συνδέεται απόλυτα με την οικογένεια μου».
«Έχω βρεθεί στη βόρεια Αφρική πολλές φορές».
«Ο όρος ‘γίγαντας’ χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να περιγράψει καλλιτέχνες. Αλλά στην περίπτωση του Ακίρα Κουροσάβα, έχουμε ένα από τα σπάνια παραδείγματα που ο όρος ταιριάζει».
«Πρέπει να καταλάβετε ότι όταν πρωτοξεκίνησαν οι κινούμενες εικόνες, οι άνθρωποι ήθελαν ήχο, χρώμα, μεγάλη οθόνη και βάθος».
«Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς σου, κάτσε κάτω και ασχολήσου με αυτό».
«Αν όλα κινούνται κατά μήκος και δεν υπάρχουν τεράστιες καταστροφές, κατευθυνόμαστε ουσιαστικά προς ολογράμματα».
«Το σινεμά ξεκίνησε με μια παθιασμένη, σωματική σχέση ανάμεσα σε αυτό και τους καλλιτέχνες και τους εργάτες και τους τεχνικούς που το χειρίστηκαν, το μεταχειρίστηκαν και το γνώρισαν με τον τρόπο που ένας εραστής ξέρει κάθε πτυχή του σώματος της αγαπημένης του. Ασχέτως με το που θα πάει το σινεμά, δεν μπορούμε να αντέξουμε να χαθεί το θέαμα στο ξεκίνημα του».
«Μερικές φορές όταν είσαι βαθιά μέσα στη διαδικασία του γυρίσματος ή του μοντάζ μιας εικόνας, φτάνεις στο σημείο όπου δε ξέρεις αν θα μπορούσες να το κάνεις ξανά».
«Ακόμη αντιπαθώ τα τηλέφωνα, yeah!»
«Πολλά από αυτά που έχω εμμονή είναι η σχέση και η δυναμική μεταξύ των ανθρώπων και της οικογένειας, ειδικά των γιων και του πατέρα».
«Πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα που μπορούν να μας βοηθήσουν να βγούμε από αυτό το αυλάκι».
«Πιστεύω ότι όλοι οι σπουδαίοι δημιουργοί ταινιών έχουν πεθάνει ή δεν εργάζονται πια. Δε συγκαταλέγω τον εαυτό μου, τους φίλους μου και άλλους σύγχρονους δημιουργούς στην κατηγορία τους. Απλά βλέπω ότι κάνουμε λίγη δουλειά..»
«Οι ταινίες αγγίζουν την καρδιά μας και μας κάνουν να βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς».
«Το άσπρο και το μαύρο δεν είναι ποτέ άσπρο και μαύρο. Είναι αποχρώσεις του γκρι».
«Έχω την επιθυμία να αφηγούμαι ιστορίες. Και δεν ικανοποιούμαι ποτέ».
«Ο Τζόνι Ντεπ είναι μοναδικός. Μου αρέσει. Δεν ξέρω πώς το κάνει».
18°
