Τι δουλειά έχει ο Σταμάτης Γαρδέλης στο νέο επεισόδιο του «Μίλα μου Βρώμικα»; Η σεναριογράφος της σειράς εξηγεί τα ανεξήγητα.
Αν σε θυμάμαι, λέει; Και τις ξανάστροφες που έφαγα για χάρη σου τις θυμάμαι, όταν με συνέλαβε η μαμά μου να διαβάζω γεωγραφία κι από μέσα είχα τη «Μανίνα».
Υπάρχει ακόμη εκείνο το κοριτσίστικο ημερολόγιο με το σκληρό μπλε εξώφυλλο και τη σελίδα με το πρώτο δημοσίευμα για τον Σταμάτη Γαρδέλη. Και δίπλα το αυτόγραφό του, χειρόγραφο: «Για τα λάθη μου έκανα ό,τι μπόρεσα. Για τις δικαιολογίες μου, δεν ζητώ συγνώμη…».
Το είχα κόψει και το είχα κολλήσει πάρα πολύ προσεκτικά και από κάτω είχα γράψει «ο Φάνης μου». Φάνης ήταν το όνομά του στα «Τσακάλια».
«Ο κινηματογραφικός οργανισμός Γιώργος Καραγιάννης και ΣΙΑ παρουσιάζει τα «Τσακάλια». Ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ποιος φταίει για την έξαρση της εγκληματικότητας των νέων. Θα το δείτε σ’ αυτή την ταινία. Μια ταινία βγαλμένη από πραγματικά γεγονότα. Μια σκληρή ταινία με νέους, για νέους και για μεγάλους. Τα «Τσακάλια». Μια συγκλονιστική στιγμή του ελληνικού κινηματογράφου». Το έργο ήταν κατάλληλο από 13, αλλά εμείς ήμασταν πιο μικρές και δεν μας άφησαν να μπούμε. Καθόμασταν με τη Γιώτα στο πεζούλι έξω από το ΕΤΟΥΑΛ σαν τα κοριτσάκια με τα σπίρτα και χαζεύαμε τους άλλους, τους τυχερούς, τους σούπερ, που έμπαιναν. Κορίτσια με περήφανα πόδια στριμωγμένα σε τζιν σωλήνες, αγόρια με perfecto, σηκωμένοι γιακάδες, Marlboro σκληρό στην κωλότσεπη, εντουράκια παρκαρισμένα απ’ έξω.
Τελικά, με πήγε η γιαγιά μου κρυφά. Χτυπούσε η καρδιά μου στο ταμείο, μήπως δεν μ’ αφήσουν και πάλι, αλλά τελικά το θαύμα έγινε και μπήκα. Μεγάλη ζημιά εκείνη η προβολή. Ερωτεύτηκα του θανάτου τον Σταμάτη Γαρδέλη. Εγώ και όλες οι συμμαθήτριες. Κάθε Τρίτη τρέχαμε στο περίπτερο για «Μανίνα» και «Κατερίνα», να καταβροχθίσουμε ό,τι είχε να κάνει με τη ζωή του και να σκυλιάσουμε από ζήλια. «Με θυμάσαι, ρε πούστη;» Εννοείται. Πώς γίνεται να σε ξεχάσω;
Το γκεστ του Σταμάτη Γαρδέλη στο «Μίλα μου βρώμικα» το ήθελα καιρό. Είχα άγχος, όμως. Μήπως το κοριτσίστικο είδωλό μου είναι σήμερα σε άλλη φάση, μήπως όλο αυτό το «ευχολόγιο» των «περήφανων 80s» δεν του λέει τίποτα, μήπως αρνηθεί να παίξει τον εαυτό του και να τραγουδήσει την r’n’b διασκευή που κάναμε στο «Άντε σπάσε, ρε μαλάκα». Ήρθε με χαρά, συγκίνηση και χιούμορ κι έπαιξε τον Γαρδέλη τού σήμερα. Μας έφερε και μια μικρή σακούλα με τα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, εξώφυλλα και συνεντεύξεις, όλα ταχτοποιημένα και κολλημένα με προσοχή.
Είπε μαζί με την μπάντα του Bar Ba Dimos Club το πιο καλτ τραγούδι της δεκαετίας του ’80, χόρεψε μπλουζ την «ερωτευμένη Λίλη» και μετά κάθισε δίπλα μου στο μόνιτορ και κοιτούσε τις σκηνές που τραβήξαμε κάτω από τους μαγικούς, απολύτως ψευδείς αντικατοπτρισμούς της disco μπάλας.
Ποτέ δεν κατάλαβα πού πάει και κρύβεται ο χρόνος που φεύγει, τι απέγιναν η Παταπούφα, η Μπι Μπι Μπο, η Σίντυ και τ’ άλλα κορίτσια, ποτέ δεν έμαθα τι τύχη είχε η συλλεκτική ποδιά του Τσεκλένη με την κουκούλα και το φερμουάρ, καλά καλά δεν ξέρω πώς στριμώχτηκε στο σήμερα εκείνη η μαθήτρια με τα πόδια-καλαμάκια και τα κοτσίδια πέντε τρίχες, ξέρω όμως ότι αυτό το επεισόδιο του «Μίλα μου βρώμικα» τους έφερε όλους πίσω.
Κι εκεί, μέσα στην τρέλα του γυρίσματος, στην παράνοια της ώρας που τρέχει και στις αγριοφωνάρες του συνεργείου, έγινε μια παύση. Αυτή η παύση περιείχε το μυστικό πράγμα που συμβαίνει μέσα στην ψυχή μας, το τόσο πολύτιμο, μοναδικό και απερίγραπτο που κρατάει ελάχιστα και αιώνια, αυτό το μυστικό πράγμα που είναι το παρελθόν μας, ο μοναδικός ατόφιος κόσμος μας. Το ημερολόγιό μου έχει μουτζουρωμένες σελίδες από δάκρυα. Δάκρυα για τους κακούς βαθμούς στην αριθμητική. Δάκρυα για τις σκισμένες «Μανίνες» μου, που τις ξετρύπωναν όπου κι αν τις έκρυβα. Δάκρυα για την ελιά που βρίσκεται στο δεξί μάγουλο του Σταμάτη Γαρδέλη. Κι όλα αυτά δεν ξεχνιούνται με τίποτα, μα με τίποτα, ρε πούστη.
18°
