Ένας άνθρωπος με δύο πατρίδες στην καρδιά του μιλάει για την μεταξύ τους σχέση. Αναμενόμενο ή όχι, στην παρούσα φάση η ζυγαριά γέρνει προς την ελληνική πλευρά. Η A.V. συναντά τον Χέρμαν Μπλάουτ, Γερμανό ζωγράφο που ζει στην Ελλάδα.
Ένας άνθρωπος με δύο πατρίδες στην καρδιά του μιλάει για την μεταξύ τους σχέση. Αναμενόμενο ή όχι, στην παρούσα φάση η ζυγαριά γέρνει προς την ελληνική πλευρά. Η A.V. συναντά τον Χέρμαν Μπλάουτ, Γερμανό ζωγράφο που ζει στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα ζω από το 1965 αλλά την ελληνική υπηκοότητα την απέκτησα το 1999. Ήθελα πια να απαλλαγώ από το “βάρος” του γερμανικού λαού, στιγματισμένου από τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν είσαι Γερμανός, τυχαίνει να είσαι ευαίσθητος άνθρωπος και έρθεις στην Ελλάδα που έχει υποστεί δεινά από τη χώρα σου, τότε σταδιακά αποκτάς μια αίσθηση που σε “βαραίνει”. Παρά το γεγονός ότι ήμουν “μωρό” όταν ήρθα, αισθανόμουν μεγάλο βάρος στους ώμους μου.
Με το εξώφυλλο του “Focus” συγχύστηκα. Το άρθρο μού φάνηκε ακόμα χειρότερο. Έστειλα μια επιστολή στο περιοδικό λέγοντας ότι ο Γερμανός έχει ακόμα μέσα του το αίσθημα του ναζιστή και της “κυρίαρχης ράτσας”. Νομίζει ότι μπορεί να καταστρέψει άλλους λαούς. Έγραψα ακόμα ότι το Αιγαίο και τα νησιά του δεν είναι μόνο σύνορα της Ελλάδας αλλά όλης της Ευρώπης και ότι αν δεν υπήρχε αυτή η Αφροδίτη οι Γερμανοί θα συνεδρίαζαν ακόμα πάνω στα δέντρα. Το επίπεδό τους θα ήταν πολύ χαμηλό.
Γιατί άραγε η Μέρκελ δεν ενοχλείται που η Ελλάδα με την κακή της οικονομική κατάσταση αγοράζει παρόλ’ αυτά τα γερμανικά όπλα; Πρόκειται καθαρά για οικονομικά συμφέροντα. Όμως, από τη στιγμή που είμαστε μέλη μιας Ένωσης, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις για την κερδοσκοπία ή για την περίπτωση που μια χώρα βρεθεί αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία; Όλοι περιμέναμε πιο σημαντική βοήθεια από τη Γερμανία. Όχι απαραίτητα χρηματική, αλλά συμπαράσταση για να πολεμήσουμε από κοινού τους κερδοσκόπους.
Οι Έλληνες θαύμαζαν πάντα τους Γερμανούς για την εργατικότητά τους. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο λαούς είναι ότι οι Γερμανοί είναι “της ομάδας”, ενώ οι Έλληνες “της μονάδας”. Επίσης οι Γερμανοί είναι 80.000.000 και έχουν 570 βουλευτές, η Ελλάδα με τα 11.000.000 τι τους θέλει τους 300;
Όσο για το κομμάτι του πολιτισμού, στη Γερμανία υπάρχουν πολυάριθμα βραβεία, επιχορηγήσεις και διαγωνισμοί. Και η πιο μικρή πόλη έχει μια πινακοθήκη. Στην Ελλάδα ο πολιτισμός “ζει” από την ιδιωτική πρωτοβουλία ή από πολιτικούς που θέλουν να προβάλλουν τον εαυτό τους. Αν τώρα θες εσύ να προβάλλεται το έργο σου, πρέπει να ανήκεις σε κάποια κλίκα. Διαφορετικά είσαι περιθωριακός· αλλά εμένα μου αρέσει αυτή η θέση.
Πιστεύω ότι τα χρόνια που έρχονται θα είναι πικρά και με πολλές κοινωνικές αναταραχές. Κανείς δεν θέλει αυτά που έχει αποκτήσει με αγώνα να έρχονται και να του τα παίρνουν. Στο δικό μας χώρο η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. Η μάζα των καλλιτεχνών υποφέρει, αντιμετωπίζουμε φοβερές δυσκολίες. Είμαστε σταθερά ανασφάλιστοι. Η γυναίκα μου συνηθίζει να λέει: “Έχουμε επιβιώσει λαθραία”».
* Ο Χέρμαν Μπλάουτ γεννήθηκε στο Illertissen της Γερμανίας και σπούδασε ζωγραφική, γλυπτική και γραφικές τέχνες στο Μόναχο και το Αμβούργο. Δίδαξε στη σχολή Σταυράκου (1969-1972) και κέρδισε την υποτροφία του Υπουργείου Παιδείας για τη μελέτη του πάνω στην ελληνική μυθολογία (1974-1976). Το 1980 έγινε μέλος της Επαγγελματικής Ένωσης Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ). Στις 13/4 παρουσιάζει στην Gallery Έκφραση μια ενότητα ζωγραφικών έργων με τίτλο: «Το μέλλον που χάσαμε;». Βασικός θεματικός άξονας των έργων είναι οι αντιθέσεις αισιοδοξία-απαισιοδοξία και άσπρο-μαύρο.
