Τις προάλλες είπα σε κάποιον ότι έχει μετακομίσει η κολλητή μου στο Σαν Φρανσίσκο και μου απάντησε «Σαντηχαλκιδικηδενέχει». Και ναι, χιούμορ είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι για να μου λείπει λιγότερο και να γεμίζει το κενό της υπομονής μέχρι να καταφέρω να βγάλω τα ναύλα μου και να επισκεφτώ εκείνη την ακτή του Ειρηνικού ωκεανού.
Το πρώτο κύμα γνωστών μου μεταναστών βγήκε στον πηγαιμό για τη βόρεια Ευρώπη πριν κάνα δυο χρόνια και σχεδόν όλοι έχουν γυρίσει πίσω στην ψωροκώσταινα. Άλλοι έχοντας εμπλουτίσει με καινούρια χαρτιά τη συλλογή των πτυχίων τους και με έξτρα κορνίζες στα παιδικά τους δωμάτια, άλλοι έχοντας εξασκήσει το σερβιτοριλίκι με Lower / Proficiency -κάπου έπρεπε να γίνει απόσβεση μετά από τόσα χρόνια εκμάθησης αγγλικών-, άλλοι πήγαν κι ήρθαν για την παρέα και ελάχιστοι τελειώσανε την πρώτη πίστα και βγάλανε υποτυπώδεις ρίζες στην ξενιτιά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους τελευταίους, που μου ξαλαφρώνουν το e-shopping αφήνοντάς με να στέλνω πακέτα σπίτια τους κι έτσι γλιτώνω τα ακριβά μεταφορικά για Ελλάδα καμιά φορά.
Το προκείμενο της ιστορίας είναι οι προσωπικοί μου «Brangelina», ο Αλέξανδρος και η Δήμητρα. Η κολλητή μου, καιρό πριν, βρήκε τον μισό Έλληνα - μισό Αμερικανό Αλέξανδρο, τόνε τύλιξε, τόνε παντρεύτηκε και, αντί να ζήσουνε εδώ καλά κι εγώ καλύτερα, πετάρισαν πάνω από τη Γηραιά Ήπειρο, τον Ατλαντικό και την αμερικανική ενδοχώρα και προσγειώθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο.
Το βίωσα από πολύ κοντά και δεν εύχομαι ούτε στον εχθρό μου να περάσει το κακό που πέρασε η Δήμητρα για να αποκτήσει την πολυπόθητη βίζα/πράσινη κάρτα/πράσινο φως για το «εκεί». Ήτανε σαν να έβλεπα το «Hunger games», μόνο που στο τέλος έμεινε αυτή κι ο πρέσβης, που όσα και να τάζουν τα σοκολατάκια, ΔΕΝ την κακόμαθε.
Έχοντας αμφότεροι λάβει όρχεις σε διάφορα χρώματα και μεγέθη, είχανε ψιλοεγκαταλείψει το αντικείμενο των σπουδών τους και τα αντίστοιχα πτυχία και χόμπι τους, που περιστρέφονται γύρω από τη γραφιστική, το σχέδιο και άλλα τέτοια χαρωπά όσον αφορά την ελληνική σταδιοδρομία.
Προφανώς, οι Viral Graphics (το σχεδιαστικό ντουέτο του Αλέξανδρου και του συνεργάτη του, και τσάκο και το διαδικτυακό τους στέκι viralgraphics.bigcartel.com/) για σκοτεινούς λόγους δεν μπόρεσε να πείσει τους Έλληνες είτε σαν κοινό είτε σαν πελάτες, αλλά, όλως τυχαίως, η παγκόσμια metal και hardcore -και όλα τα συναφή- σκηνή κάνει κρα για να δει artwork για δίσκους και συναυλίες από τα χεράκια τους, και κάποια από τα έντυπα που έχουνε σποραδικά κυκλοφορήσει με δουλειά τους ανήκουν ήδη στη σφαίρα του συλλεκτικού. Αντίστοιχα, η Δήμητρα μπορεί να είναι το πιο ταλαντούχο κορίτσι που ξέρω, αλλά ούτε καμιά γκαλερί ξεπούλησε ούτε βιοπορίστηκε ποτέ από τις ζωγραφιές της. Δεδομένα, και στους δύο λείψανε οι γνωριμίες και τα ρουσφετιλίκια, αλλιώς δεν θα είχανε ξενιτευτεί, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;
Άντε και μεταναστεύσανε, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Η ζωή θα ήταν πιο εύκολη αν, όπως στην αφετηρία της Monopoly, τσάκωνες τα 2 χιλιάρικα από την τράπεζα, έτσι επειδή πάτησες το πόδι σου στο πρώτο τετραγωνάκι. Αμ δε… Σπίτι με πληθυντικό αριθμό συγκατοίκων, τσουχτερό ενοίκιο και δουλειές που απλώς βοηθάνε να βγει ο μήνας αξιοπρεπώς, να σου μείνει και μια Κυριακή να πας να δεις το Αλκατράζ, βρε αδερφέ!
Το αγόρι -που είχε ξαναζήσει στο Αμέρικα- βρήκε πιο γρήγορα δουλειά σε ένα δισκοπωλείο, μετά το σχόλασμα της οποίας ξεματιάζεται να σχεδιάζει και να ετοιμάζει δουλειές για τα απανταχού συγκροτήματα. Το κορίτσι, αφού έπρεπε να περάσει το σοκ της κρυάδας στον ξένο τόπο και το στάδιο της προσαρμογής στα καινούργια δεδομένα (τόσες καινούργιες λιχουδιές να δοκιμάσει κανείς!!!), έπεσε στα νύχια κορεάτισσας αφεντικίνας σε μια μπουτίκ και, ω του θαύματος, ξύπνησε μέσα της και η έμπνευση.
Κάτι που ξεκίνησε στην ουσία σαν σχεδιαστικό ημερολόγιο, με χιουμοριστικές παραπομπές στη ρουτίνα τους ή με παραποιημένα θέματα της ποπ κουλτούρας, άρχισε να αποκτά χαρακτήρα. Όσο λάμβανα, σε σχεδόν καθημερινή βάση, το καινούριο σκίτσο από τον βίο και την πολιτεία της κολλητής μου στο Σαν Φρανσίσκο, τόσο πιο πολύ βεβαιωνόμουν ότι αυτό το πράγμα πρέπει να το δουν κι άλλοι. Αν μη τι άλλο, μου φαινόταν άδικο να μην το μοιράζομαι με τους άλλους ανθρώπους που έχουν ακόμα πεινασμένο μάτι για αισθητική, για έξυπνο χιούμορ και για έντονο χρώμα!
Έτσι γεννήθηκε η «kitteh» (society6.com/OlenkaMorozova). Η γατούλα της Δήμητρας που ενσαρκώνει διαφορετικές προσωπικότητες, σε διαφορετικές διαστάσεις, σε κάθε καινούριο σχέδιο. Cartoon για ενήλικες με τις γενναίες δόσεις αρρωστημένης φαντασίας, με τα προβλήματα και την ολόδική της γκλαμουριά -πρόκειται για γάτα φτιαγμένη από «γάτα» άλλωστε.
Καλλιτεχνικώς και χαρτζιλικοειδώς, η ανάσα ήρθε όταν το society6.com πήρε τα σχέδια της και τα ενσωμάτωσε σε καμβάδες, αφίσες, μπλούζες, ζακέτες, τσάντες, μαξιλάρια, θήκες για iphone και κάρτες αλληλογραφίας. Και κάπου εδώ ο πόλεμος με την πιστωτική ξεκινά! Όχι για την ηλίθια τυπικούρα «να στηρίξω τη φίλη μου στην προσπάθειά της», αλλά επειδή η ευχή μου πραγματοποιήθηκε και η kitteh απέκτησε και εκτός σελίδας υπόσταση.
Υποθέτω πως αν η ιστορία των παιδιών ήτανε μύθος του Αισώπου, το ηθικό δίδαγμα θα ήταν να απαλλαγούμε από τον φόβο της αποτυχίας. Εγώ τους θαυμάζω επειδή απενοχοποίησαν διάφορες κοινωνικές εμμονές, βλέπε τα «πρέπει να έχω κάνει αυτό μέχρι τα 30», «ας μείνω στο comfort zone μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις», «θα παρατήσω τα όνειρά μου, αφού την πρώτη φορά που αποπειράθηκα κάτι πήρα το μπούλο», και τέτοια...
Ένα βήμα τη φορά και δεν χάνουμε το δάσος για ένα γαμημένο δέντρο. Είτε το δέντρο λέγεται διεφθαρμένο μέχρι τη 13η διάσταση κράτος είτε γονείς με άλλα όνειρα είτε ψευδαισθήσεις κοινωνικού κύρους είτε προσωρινό βόλεμα. Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο, κανείς δεν έταξε μάννα εξ ουρανού, και στην τελική, μερικοί άνθρωποι είναι κυνηγοί και γουστάρουν τις προκλήσεις στη ζωή τους. Για τους υπόλοιπους, υπάρχει και το δημόσιο, non;
