Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί τους «Επισκέπτες», μια διασκευή της νουβέλας του Χένρι Τζέιμς «Το στρίψιμο της βίδας» (Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη). Η σκέψη πως πρόκειται για ένα έργο που γεννά θεατρικά κείμενα, ταινίες, ως και κόμικ, αφήνει περιθώρια στη φαντασία μας να περιμένει κάτι ανατρεπτικό στη σκηνοθετική του προσέγγιση.
«Δωδέκατη Νύχτα» του Σέξπιρ και «Τι είδε ο μπάτλερ» του Όρτον σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος (Πειραιώς 260). Θα παίζονται εναλλάξ, αλλά θα ενώνονται κάθε Κυριακή σε μία παράσταση κάτω από ένα κοινό κόνσεπτ.
Η Άντζελα Μπρούσκου θα συναντήσει εκ νέου την Όλια Λαζαρίδου στην παράσταση “Wonderland”, βασισμένη στα έργα του Λιούις Κάρολ «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και «Μέσα στον καθρέφτη» (Παλλάς).
Στο θέατρο Βασιλάκου το έργο του Φίλιπ Ρίντλεϊ «Αίμα στο χιόνι» (σκηνοθ. Πέτρος Ζούλιας) καταγράφει μια νύχτα φόνου, μέσα από τη συνάντηση της μητέρας του δολοφονημένου γιου κι ενός αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας. Πάντα τα θεατρικά έργα με αστυνομικό σασπένς εξάπτουν το θεατή.
Ο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» του Σέξπιρ, όπως το ανέβασε ένας νέος σκηνοθέτης (Μίλτος Σωτηριάδης) με μια ομάδα νέων ηθοποιών.
Η «Πτώση», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αλπέρτ Καμί, από την ομάδα Blind Spot στο Bios.
Η νέα δουλειά του Γρηγόρη Χατζάκη στο καινούργιο θέατρο Κτήριο, “PR”. Τέσσερα πρόσωπα-χαρακτήρες που συναντάμε στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο περιμένουν τους θεατές σε 4 δωμάτια – οι τελευταίοι θα καθορίζουν και τη δράση.
Το «1900», που είδαμε στον κινηματογράφο από τον Τζουζέπε Τορνατόρε, όπως το μετέφερε στη σκηνή (Θέατρο Άκης Δαβής) ο Γιάννης Ρήγας.
Για τα 10 του χρόνια το Θέατρο Πορεία προγραμμάτισε (για αρχή) την επανάληψη της παλιάς του επιτυχίας «Το κτήνος στο φεγγάρι» με την Ταμίλα Κουλίεβα και τον Δημήτρη Τάρλοου, τον «Κυνηγό» που στηρίζεται στο κινηματογραφικό έργο “The woodsman” και την «Πάχνη» των Κωνσταντίνου και Αντώνη Κούφαλη.
Και το θέατρο Τόπος Αλλού έκλεισε 10 χρόνια. Ξεκινάει την εορταστική του σεζόν με «Το φεγγάρι που ματώνει» του Νίκολας Καζάν (σκηνοθ. Ν. Καμτσής). Ένα σκληρό έργο –που γνώρισε πέρυσι επιτυχία όταν παρουσιάστηκε για ένα μήνα–, αφού διαπραγματεύεται την ιστορία της νεαρής Μάνιας που πέφτει θύμα βιασμού στο σπίτι του φίλου της. Τη σκυτάλη θα πάρει τον Δεκέμβρη «Το τέλος του παιχνιδιού» του Μπέκετ.
Τα ζευγάρια
Δύο μοναχικοί άνθρωποι στις αρχές του φθινοπώρου της ζωής τους συναντιούνται σ’ ένα παραλιακό θεραπευτήριο. Εκείνος χήρος, εκείνη με αλλεπάλληλους χωρισμούς στην πλάτη της, θα ενώσουν τις μοναξιές τους στην τρυφερή «Φθινοπωρινή ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζοφ (Άλμα).
Δύο γυναίκες με τελείως διαφορετικό χαρακτήρα θα χρειαστεί να συμπράξουν κουβαλώντας η κάθε μια το δικό της κόσμο, με ξεκαρδιστικές φυσικά επιπτώσεις στην κοινή ζωή τους, στην κωμωδία «Το αταίριαστο ζευγάρι» του Νιλ Σάιμον που διασκεύασαν οι Αλέξανδρος Ρήγας (υπογράφει και τη σκηνοθεσία) και Δημήτρης Αποστόλου (Θέατρο Αθηνά).
Για τον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης είδε στο ρόλο του ηθοποιού τον Γιώργο Κωνσταντίνου και στο ρόλο του αμπιγιέρ του τον Χρήστο Στέργιογλου (Κάππα). Εξαιρετικό το έργο και η σύμπραξη του συγκεκριμένου διδύμου ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα!
Οι ακούραστοι
Σταμάτης Φασουλής: Σκηνοθετεί το «Τρίτο στεφάνι» για το Εθνικό θέατρο, πρωταγωνιστεί στο «Κλουβί με τις τρελές» στο Παλλάς, ενώ στο Χορν παίζεται για δεύτερη χρονιά το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» με τη Σοφία Φιλιππίδου. Ας λάβουμε υπόψη και τις σκηνοθεσίες του για Μέγαρο και άλλες μουσικές παραστάσεις…
Μιχάλης Ρέππας - Θανάσης Παπαθανασίου: Έγραψαν και σκηνοθέτησαν την επιθεώρηση «Ζωή σ’ ελόγου μας» (Πειραιώς 131), το «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα», αλλά και την «Αττική οδό» (Εμπορικόν). Το τελευταίο έργο τους έχει στο επίκεντρο δύο οικογένειες ή, για την ακρίβεια, τις μανάδες των οικογενειών που πρέπει να πάρουν αποφάσεις ζωής και θανάτου για να ζήσουν όλοι καλύτερα. Ένα έργο που συγκέντρωσε ηθοποιούς και πρωταγωνιστές πολλών «σχολών».
Λάκης Λαζόπουλος: Κάθε εβδομάδα ανεβάζει το «Αλ Τσαντίρι» στην τηλεόραση, ενώ ετοιμάζεται να ανεβάσει πάλι στο Θέατρο Ελληνικού Κόσμου την επιθεώρησή του «Ο βιοπαλαιστής στη στέγη».
«Βυσσινόκηπος» στο Κεφαλληνίας με την Μπ. Αρβανίτη, σε σκηνοθεσία Στ. Λιβαθινού. «Έντα Γκάμπλερ», η Μαρίνα Ασλάνογλου σε σκηνοθεσία Σπ. Ευαγγελάτου στο Αμφιθέατρο. «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» με την Ρ. Οικονομίδου και τον Δ. Καταλειφό, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα στο Απλό Θέατρο. «Το γλυκό πουλί της νιότης» με τη Ζωή Λάσκαρη, σε σκηνοθεσία Γ. Διαμαντόπουλου (Θεατρική Σκηνή «Ζωή Λάσκαρη»). «Η Χρυσόθεμις» στο Έναστρον με την Ελένη Φίλιππα.
Κωμωδίες (ή κωμικές τραγωδίες;)
Η μαμά της Λίζας τινάζει στον αέρα την αφήγηση της κόρης της καθώς κερνάει κουλουράκια στους θεατές, πιάνει κουβέντα με τους ηθοποιούς του θιάσου και κάνει πολλά άλλα ανατρεπτικά και όμορφα. Όλα αυτά στο έργο της Λίζα Κρον «Πολύ καλά», που επαναλαμβάνεται για 2η χρονιά (Εξαρχείων, σκηνοθ. Τάκης Βουτέρης). Στη «Φουρκέτα» πάλι της Ελένης Γκασούκα (Εμπορικόν, σκηνοθ. Ελένη Γκασούκα) η ηρωίδα τα έχει παίξει καθώς βρίσκεται μπροστά σε ένα σωρό διλήμματα που έχουν να κάνουν, μεταξύ άλλων, από ναρκωτικά μέχρι και θέματα στρατού. Στα «Ορφανά» του Lyle Kessler (Αγγέλων Βήμα, σκηνοθ. Κοραής Δαμάτης) στο σπίτι δύο ορφανών εισβάλλει ένας καταδιωκόμενος γκάγκστερ με σκοπό να τους αλλάξει τη ζωή και φυσικά το καταφέρνει. «Ένα άδειο πιάτο στο μπιστρό Το μεγάλο βόδι» του Μάικλ Χόλινγκερ από την ομάδα «Χρυσοθήρες» (Σκηνή 104), που από τη μία πατάει στο ρεαλισμό και από την άλλη στο θέατρο του παραλόγου και την κωμική όπερα.
Γελάστε άφοβα
Ο «Φόνος μετά μουσικής» του Άλντο Νικολάι είναι αυτό που ονομάζουμε ανατρεπτική κωμωδία, αφού η νεαρή Εύα μπορεί να έχει σχεδιάσει μετά του εραστή της το φόνο του συζύγου της, αλλά τίποτα δεν προεξοφλεί πως όλα θα συμβούν καλώς (Θεατρική Σκηνή «Ζωή Λάσκαρη», σκηνοθ. Γιάννης Διαμαντόπουλος).
«Χοντροί άντρες με φούστες» του Νίκι Σίλβερ σημαίνει μια μάνα που έχει πάθος με τα παπούτσια, ένας πατέρας που πολιορκεί νεαρές, μια ερωμένη και στη μέση ένας γιος που προσπαθεί να ενηλικιωθεί. Όλα αυτά πριν από ένα αεροπορικό δυστύχημα (Χώρα, σκηνοθ. Χρήστος Καρχαδάκης).
Το ένστικτο της Ελένης Ράντου για την κωμωδία έφερε στο θέατρό της (Διάνα) την κωμωδία του Έλληνα Νίκου Ποριώτη «33 φορές να φύγεις».
Ένα πορτρέτο της απληστίας και του νεοπλουτισμού θεωρείται το έργο του Αλεξάντρ Οστρόφσκι «Σε στενό οικογενειακό κύκλο», με τον πλούσιο έμπορο Μπαλσόφ να στήνει οικονομικές απάτες και τον έμπιστο υπάλληλό του να φέρνει τα πάνω κάτω διεκδικώντας τη μερίδα του λέοντος από τα οφέλη των ραδιουργιών τους. Σημειώνουμε το πρωταγωνιστικό δίδυμο Παύλου Χαϊκάλη και Ελένης Καστάνη, όπως και ότι η υπογραφή της σκηνοθεσίας είναι του Νίκου Μαστοράκη (Βασιλάκου).
Performances
“Travellers Live”, ένα σύνθετο θέαμα που συμπεριλαμβάνει μια κινηματογραφική παρτιτούρα (video-ήχος) και πέντε ηθοποιούς performers που ερμηνεύουν με χιούμορ κείμενα του Μπέκετ, του Μποντλέρ, του Βέρμπερ και του Λένου Χριστίδη (Beton 7, σκηνοθ. Άρης Τσαμπαλίκας, Αλέξανδρος Ράπτης). Στο θέατρο Φούρνος, πάλι, η παράσταση-performance lecture «Ο πίθηκος Ξουθ ή Τα ήθη του αιώνος» χρησιμοποιεί το χιούμορ και την ειρωνεία προκειμένου να… οδηγήσει το θεατή στο να γίνει «το κατά δύναμιν ωφέλιμος στην κοινωνίαν» και να αποκηρύξει το ένοχο παρελθόν του (σκηνοθ. Έλενα Τιμπαλέξη)
Ηθοποιοί συγγραφείς
H Μπέσσυ Μάλφα συγκέντρωσε τους ήρωες του Σέξπιρ Ιάγο, Μάκμπεθ, Ρωμαίο και Άμλετ - Όλιβ σε ένα σκοτεινό μπαρ με το όνομα «Πυρ» και έφτιαξε το ανατρεπτικό μουσικό έργο με στοιχεία ροκ όπερας “The Shakespeare please” (Casablanca Music Hall, σκηνοθ. Μπέσσυ Μάλφα, Μαριάννα Κοντούλη).
Ο Θανάσης Παπαγεωργίου έγραψε από κοινού με τη θεατρική ομάδα Ex Animo και το θεατρικό συγγραφέα Παναγιώτη Μέντη το σπονδυλωτό έργο «Τελεία gr.» (Στοά, σκηνοθ. Θανάσης Παπαγεωργίου) με διάθεση σατυρική για όσα μας πνίγουν αλλά και για την κατάληξή μας στον πάτο του βαρελιού.
Για το πρώτο ολοκληρωμένο έργο που έγραψε για το θέατρο ο Χάρης Ρώμας «Οι ράγες πίσω μου» (Αποθήκη) αφορμή στάθηκαν τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, που συνοδεύουν τον ήρωα Θαλή στο φλας μπακ της «μέτριας» ζωής του.
Ο Γιάννης Βούρος στο έργο του “Dead Line” (Θέατρο Προσκήνιο, σκηνοθ. Γιάννης Βούρος) έγραψε για τέσσερις διαδοχικές συναντήσεις του ήρωα με τις τέσσερις γυναίκες που σημάδεψαν τη ζωή του – με αυτές πρέπει να ειπωθούν μόνο αλήθειες, γεγονός μάλλον δύσκολο.
Ο Θοδωρής Αθερίδης στο έργο του «Από μακριά» (Μικρό Παλλάς) για 2η χρονιά θέτει τα σουρεαλιστικά ερωτήματά του, ζητώντας όμως φέτος τη βοήθεια του κοινού, ενώ φέτος δοκιμάζεται και στην επιθεώρηση γράφοντας τα κείμενα δίπλα στους Παντελή Καναράκη, Θοδωρή Πετρόπουλου, Βαγγέλη Νάση και Νίκου Ιωαννίδη για το «Θέλει η Ελλάδα να κρυφτεί» (Θέατρο Αλίκη), το οποίο και σκηνοθετεί.
Το έργο της Χρύσας Σπηλιώτη «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική», 12 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στη θεατρική σκηνή, επαναλαμβάνεται στο θέατρο Ράγες (σκηνοθ. Δημήτρης Ιωάννου). Μέσα από 27 σκηνές θα δούμε να ξετυλίγονται μπροστά μας οι ζωές δύο γυναικών.
Επανάληψη και του μονόλογου της Λένας Κιτσοπούλου «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» στο Εθνικό Θέατρο με τη Μαρία Πρωτόπαππα.
Η ταυτότητα μιας γυναίκας
Η Τζάκι Μπουβιέ Κένεντι Ωνάση στο θεατρικό μονόλογο “Jackie” (Από Μηχανής Θέατρο, σκηνοθ. Άντζελα Μπρούσκου) της βραβευμένης με νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφέως Ελφρίντε Γέλινεκ αποδομήθηκε σε 3 «πρόσωπα» (πραγματικό, συμβολικό, δημόσιο). Σίγουρα δεν πρόκειται για αγιογραφία.
Είδα πρόβα
«Ευτυχισμένες μέρες» στο Χώρα. Επτά άτομα, συντελεστές και τεχνικοί, τρέχουν πέρα δώθε και στήνουν τα αντικείμενα. Μέσα στον πανικό με πλησιάζει ένας νέος άντρας: «Γεια, είμαι ο Έκτορας». Πρόκειται για το σκηνοθέτη της παράστασης, Έκτορα Λυγίζο. Το δάχτυλό του είναι μπαταρισμένο γιατί το χτύπησε στο μπάσκετ και δυσκολεύεται να κάνει κάποιες κινήσεις. Δεν φοβήθηκε την πρόκληση με ένα τέτοιο έργο; «Εάν το φοβηθείς δεν το κάνεις. Εάν αναλωθείς με αγωνίες για το αν θα σε εμπιστευτούν, λόγω ηλικίας, τότε την έχεις χάσει την υπόθεση». Οι πρόβες είχαν ξεκινήσει πριν 4 μήνες με τη Μίνα Αδαμάκη και πριν 1,5 μήνα μαζί με τον Ερρίκο Λίτση, το συμπρωταγωνιστή της. Ο Λυγίζος παρακολουθεί εάν στήνονται τα πάντα με τον τρόπο που θέλει, ενώ διακόπτει για να δώσει οδηγίες. Η Μίνα Αδαμάκη αναρωτιέται για το εάν πρέπει να βάλει στην πρόβα τα ρούχα της παράστασης. Κάτω από τη σκηνή είναι ένα μικρόσωμο πλάσμα, αλλά η δυναμική της πάνω στη σκηνή τη μεταμορφώνει. Αυτό το έργο την αγχώνει πολύ. «Μπέκετ!» λέει και γελάει. Μετά από τόσα χρόνια ακόμα διαβάζει τις κριτικές; «Σίγουρα με επηρεάζει μία κριτική. Είναι πολύ περίεργη αυτή η δουλειά! Σαν να ξεκινάς από την αρχή». -Κ.Π.
Δύσκολες γυναίκες
Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη θα είναι η «Δύσκολη γυναίκα» του Βάργκας Λιόσα τα Χριστούγεννα στο Επί Κολωνώ (σκηνοθ. Έλενα Σκότη), ενώ η μάνα Έρση Μαλικένζου θα συνεχίζει να βγάζει την ψυχή της κόρης της (Ναταλία Τσαλίκη) στο έργο του Μάρετιν Μακ Ντόνα «Η βασίλισσα της ομορφιάς» (Χυτήριο, σκηνοθ. Νικαίτη Κοντούρη).
Ρομαντικοί έρωτες
Στην «Ερωτική αναρχία» του Ρόμπερτ Γκέρνι (Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης, σκηνοθ. Πέμη Ζούνη) τα φλας μπακ καταγράφουν τις ιστορίες δύο εν δυνάμει εραστών που δεν μπόρεσαν να ζήσουν τον έρωτά τους, ενώ στα «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» του Ρίτσαρντ Αλφιέρι (Ιλίσια - Ντενίση, σκηνοθ. Πέτρος Ζούλιας) μια έλξη δημιουργείται μεταξύ ενός καθηγητή χορού και μιας κυρίας-μαθήτριάς του πάνω στα βήματα του τσα-τσα και άλλων χορών. «Το άνθος του κάκτου» των Πιερ Μπαριγιέ και Ζαν Πιερ Γκρεντί (Ιλίσια - Ντενίση, σκηνοθεσία - διασκευή Μιμή Ντενίση) αποδεικνύεται πως ο έρωτας μπορεί να ανθήσει και στα πιο απρόβλεπτα μέρη, όπως ένα ιατρείο. Σημειώνουμε την εμφάνιση του Κώστα Βουτσά σ’ έναν από τους βασικούς ρόλους!
Φως στο τούνελ
Στο “The Pool Boy” των Μαρίνου Κουσουνή και Γιώργου Μαντά, που υπογράφουν και τη σκηνοθεσία (Θέατρο Μαίρη Αρώνη), ο συγγραφέας –αποτυχημένων– θεατρικών έργων εξαφανίζεται, με αποτέλεσμα μια αναπάντεχη και πρωτότυπη αστυνομική κωμωδία, ενώ στην «Εξοχή» του Μάρτιν Κριμπ (Θέατρο Κάππα, σκηνοθ. Έλλη Παπακωνσταντίνου) η σύζυγος Κορίν εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση της ένα νέο κορίτσι, με αποτέλεσμα ένα ποιητικό έργο για εναλλακτικούς γονείς, σεξ, αδιέξοδα…
Θέατρο στο… θέατρο
Ο Τομ Στόπαρντ κάνει κάτι διαβολεμένα έξυπνο στο έργο του «Αυτό θα το δούμε» (Θέατρο Victoria), που όπως η κριτική έχει γράψει «δεν μασάει τα λόγια του και δεν φοβάται να τα βάλει με το θεατρικό συνάφι (του)». Δύο κριτικοί θεάτρου παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση μυστηρίου, αλλά μια σειρά από απρόοπτα συμβάντα θα τους εντάξει στην πλοκή της υπόθεσης. Αποτέλεσμα; Οι μεν θα βρεθούν στη θέση των δε σε συνθήκες αλληλοσφαγής, σε μια κωμωδία αυτοσαρκαστική με γρήγορες εναλλαγές και ανατροπές. Η σκηνοθεσία και η διασκευή είναι του Δημήτρη Κομνηνού και παίζουν οι ηθοποιοί Μαρίνα Βροντή, Μελέτης Γεωργιάδης, Στέλιος Γούτης, Μαριάννα Λαμπίρη, Δημήτρης Ντάσκας, Μανώλης Σκιαδάς και Χαρά Τσιώλη. Στο Video εμφανίζεται ο Κώστας Τερζάκης.
Συνεργασίες που συζητήθηκαν
Ο έρωτας μιας συντηρητικής Αγγλίδας για τον άνδρα της κόρης της στο «Παλίρροια του Σεπτέμβρη» της Δάφνης Ντι Μοριέ αναβιώνει στο θέατρο Αμιράλ με πρωταγωνίστρια την Ελένη Ερήμου, αντικείμενο του πόθου τον Αλέκο Συσσοβίτη και σκηνοθέτρια τη Ρούλα Πατεράκη. Ο Δημήτρης Λιγνάδης εκτός Εθνικού Θεάτρου βρήκε στέγη στο Θησείον, Ένα θέατρο για τις τέχνες, του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Ανεβάζει το «Συμπόσιο (ένα)» – περί έρωτος το ζητούμενο από το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα μέχρι τη νεότερη ελληνική ποίηση.
Κέφι, χορός, τραγούδι
Αν τα πούπουλα, οι παγέτες και τα ψηλοτάκουνα πηγαινοέρχονται στο «Κλουβί με τις τρελές» (Παλλάς, σκηνοθ. Σταμάτης Φασουλής), στο “Rent” του Τζόναθαν Λάρσον (Χώρα, σκηνοθ. Θέμιδα Μαρσέλλου), ένα από τα μακροβιότερα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, η διάθεση είναι ροκ και επαναστατική (διασκευή Γιώργου Καπουτζίδη), η δεκαετία είναι του ’90 και οι ήρωες ζουν στην κόψη του ξυραφιού. Ο Κώστας Γάκης, ως διχοτομημένος καλλιτέχνης (σκηνοθέτης-ηθοποιός και μουσικός), ενώνει τις 2 αγάπες του στον «Διχοτομημένο ιππότη» του Ίταλο Καλβίνο και στο «Χωρίς μουσική» (104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης). Το πρώτο συστήνεται ως μουσικοθεατρική παράσταση, το δεύτερο ως μιούζικαλ τσέπης. Στην «Ισόβια ξανθιά» ένας ολόκληρος θίασος μοιράζεται τον… ξανθό ρόλο σε μια σουρεαλιστική μουσικοχορευτική κωμωδία (Art House, σκηνοθ. Φένια Αποστόλου).
Να τα εκατοστήσουν!
Οι Σταμάτης Κραουνάκης + Σπείρα Σπείρα γιορτάζουν τα δεκάχρονα της σύμπραξή στους μ’ ένα πάρτι για… καινούργια γέλια και κλάματα. Η παράσταση ονομάζεται “Festivalium - 10 χρόνια Σπείρα” και όπως κάθε σωστό πάρτι έχει διάθεση να θυμηθεί τις καλύτερες στιγμές της «πολυτάραχης» ζωής των συντελεστών του, δηλαδή τα καλύτερα νούμερα και τραγούδια τους (Αθηναΐδα).
Επαγγελματίες ερασιτέχνες
Το θέατρο στην ουσία του, γυμνό από πολλά σκηνικά και βαρύγδουπες προθέσεις, προσεγγίζει η «Θεατροπαρέα ’08», μια όμορφη παρέα επιστημόνων, καλλιτεχνών, επιχειρηματιών κ.ά., με πάθος για το θέατρο. Έχοντας ήδη ανεβάσει την πρώτη της παράσταση «Προχώρα στο παρασύνθημα» (στο Θέατρο του Κέντρου Τεχνών ACS), η ομάδα προετοιμάζεται για τη συνέχεια στο τέλος Μαΐου: ένα αφιέρωμα στην επιθεώρηση του ’50, με πολύ τραγούδι και πολύ γέλιο. «Μας ενδιαφέρει οι φίλοι που έρχονται να μας δουν να διασκεδάσουν. Γι’ αυτό άλλωστε και οι ρόλοι είναι γραμμένοι πάνω στους ηθοποιούς, στο χαρακτήρα τους» μας είπε ο Δημήτρης Βλάσσης. Το επιπλέον, ιδιαίτερο αυτής της ομάδας είναι πως οι παραστάσεις της, μέσω εισφορών, ενισχύουν το έργο φιλανθρωπικών οργανισμών. -Τζ.Δ.
Να γίνουμε πάλι παιδιά
Το παιδί που έχω και –παρά την έξωση που χρονίζει– δεν λέει να φύγει από μέσα μου, χαρωπά τα δυο του χέρια τα χτυπά και φέτος με το παιδικό θεατρικό πρόγραμμα. Με έχει ήδη βάλει να αγοράσω εισιτήρια για την πρεμιέρα του «Μυστικού του Μπελαφούσκ» (Τρένο στο Ρουφ) μην τυχόν και δεν είμαστε στην πρώτη σειρά. Κι επειδή αγαπάει τον Ευγένιο Τριβιζά, όπως κι αυτός είμαι σίγουρος ότι κάνει το ίδιο γι’ αυτό, δεν θα χάσουμε τα «Μαγικά μαξιλάρια» του (Rex - Παιδική Σκηνή). Ανησυχώ τελευταία. Κάποια υπογλυκαιμία θα έχει πάθει, δεν εξηγείται αλλιώς. Ένα ωραίο πρωινό, πήραμε το δρόμο για το «Χωριό της Αλφαβήτα» (Φιγούρες και Κούκλες) και περάσαμε το γουίκεντ μας σε ένα «Σπίτι με παραμύθια» (Αθηναΐς), παίζοντας σε μια «Φάρμα με ζώα» (Φούρνος). Κι ένα βράδυ, ενώ του διάβαζα «Παραμύθι…issimo» (θέατρο Πόρτα) για «Πλάσματα τρυφερά και αθώα» (Τόπος Αλλού) με αιφνιδίασε ρωτώντας με «Υπάρχουν άραγε καλοί γίγαντες;». Την απάντηση πήραμε στο Θέατρο Φούρνος. -ΕΥ.Π.
Ομιλείται την γαλλικήν;
«Οι τρομεροί γονείς» του Ζαν Κοκτό (Θέατρο Ήβη, σκηνοθ. Πέτρος Φιλιππίδης) και οι σχέσεις τους με τα παιδιά τους δημιουργούν καταστάσεις που άλλοτε θυμίζουν τραγωδία και άλλοτε κωμωδία. Στη «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο (Θέατρο Εξ Αρχής) η ανθρώπινη επικοινωνία μπαίνει στο στόχαστρο του συγγραφέα, που πιστεύει πως δεν την ευνοεί καθόλου η σύγχρονη κοινωνία, ενώ στο έργο του «Μακμπέτ» (Studio Μαυρομιχάλη, σκηνοθ. Φώτης Μακρής) ο ήρωας του Σέξπιρ γίνεται στα χέρια του Ιονέσκο ένα όργανο που θα εξαπολύσει ανελέητο πόλεμο σε κάθε μορφή εξουσίας. Η Τατιάνα Λύγαρη (Τρένο στο Ρουφ) μας συστήνει τη γαλλόφωνη Καναδή συγγραφέα Καρόλ Φρεσέτ με το έργο της «Το κολιέ της Ελένης», που αναφέρεται στη συνύπαρξη μιας γυναίκας από τη Δύση κι ενός μουσουλμάνου σε κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής. Τέλος, ο «Μισάνθρωπος» του Μολιέρου σε μια σύγχρονη απόδοση από την ομάδα ΟΠΕΡΑ στο Θέατρο Σφενδόνη.
Είδα πρόβα
«Μάνα, μητέρα, μαμά», στο Βεάκη. Παρασκευή 12.30 το μεσημέρι. Στην είσοδο του Βεάκη στέκεται η υπερδραστήρια Νινέτα Λεμπέση, η παραγωγός. Ο Σωτήρης Χατζάκης (σκηνοθέτης) κρατώντας ένα πούρο στο χέρι με ρωτάει: «Σε ενοχλεί; Γιατί με τα αντικαπνιστικά έχουμε τρελαθεί!». Στη σκηνή βρίσκονται η Ελισάβετ Μουτάφη και η Ντίνα Κώνστα, η οποία για δεύτερη φορά μετά το 1995 ερμηνεύει το ρόλο της μητέρας. Ανεβαίνει και ο Γιώργος Νινιός κρατώντας ένα αναπηρικό καροτσάκι στο χέρι, στο οποίο θα πρέπει να καθίσει η Ντίνα Κώνστα. «Μέσα στο έργο το καροτσάκι σπάει –μου εξηγεί ο σκηνοθέτης– και έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο ώστε να μην πέφτει κάτω η ηθοποιός». Ο Νινιός, εξπέρ στα μερεμέτια, φτιάχνει επί σκηνής ειδική πατέντα με το καροτσάκι. «Τι σου ’φερε ο Νινιός! Γιαγιά-τούρμπο θα σε κάνει! Αυτό δεν είναι καρότσι, formula 1 είναι, θα απογειωθείς» λέει ο Χατζάκης και όλοι γελάνε. Ο Νινιός, την ώρα που τελειοποιεί την πατέντα του, εξηγεί στη Μουτάφη: «Ελισάβετ, εσύ να την κρατάς, όπως θα κάθεται η γιαγιά…». «Γιαγιά να σε πουν εσένα!» του φωνάζει η Κώνστα. «Κάθε μέρα θα μου στέλνεις ένα mail ότι είσαι ζωντανή μετά τη σκηνή» λέει ξεκαρδισμένος ο Χατζάκης. Γι’ αυτόν το έργο «είναι κομβικό για την ελληνική δραματουργία. Έχει θέμα διαχρονικό: Τι γίνονται οι άνθρωποι όταν γερνούν και πώς τους αντιμετωπίζουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας όταν είναι παραγωγικά άχρηστοι. Σημασία όμως έχει κάθε γενιά να το βιώνει με τη δική της ματιά». -Κ.Π.
12°
