Σύρος: Ο Δώρος Δημοσθένους γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Δεν ταξιδεύω τόσο πολύ, συνήθως επισκέπτομαι άλλα μέρη κάνοντας κάποιες συναυλίες εκεί και βρίσκω την ευκαιρία να πάρω κάτι λίγο από την αύρα που έχει το συγκεκριμένο μέρος, αν έχω και μια μέρα παραπάνω ελεύθερη. Πολλές φορές τη ζω το βράδυ μετά από μια συναυλία ή μια μέρα πριν ή μια μέρα μετά, απόγευμα, λίγο πριν πέσει ο ήλιος.
Η Σύρος για μένα είναι ακόμα ένα ανεξερεύνητο νησί καθώς όπου πάω βαριέμαι τις περιηγήσεις, νιώθω πως τα ωραία πράγματα τα ανακαλύπτεις σιγά-σιγά και ανεπιτήδευτα. Μ’αρέσει να χαίρομαι αυτό που τυχαίνει, χωρίς να τρέχω από εδώ κι από κει για να τα δω όλα. Έτσι έχω νιώσει στη Σύρο από διάφορες συγκυρίες, από το 1995 που πρωτοπήγα.
Μ’ αρέσει να την κοιτάζω από τη θάλασσα προς τα πάνω, φωτισμένη να μοιάζει σαν το πιο πολύτιμο πετράδι που δεν έχω δει ποτέ, να συνδυάζει το γαλάζιο, το μοβ, το άσπρο, το πορτοκαλί και το ζεστό κίτρινο – αυτό το κίτρινο που βλέπεις την ώρα που κλείνεις το φως του δωματίου για να κοιμηθείς και νιώθεις ότι υπάρχει αυτό το λίγο φως από τις λάμπες έξω στο πλακόστρωτο δρομάκι, μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο και κάνει τα κορμιά να φαίνονται κέρινα. Τον περασμένο χρόνο πήγα σε αυτό το θρυλικό θέατρο της Σύρου, το θέατρο Απόλλων, για μια παράσταση που λεγόταν «Περί Παθών» κι είχε σχέση με τα πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας. Η σκηνή ήταν περικυκλωμένη από κεριά, κοιτάζοντας τα μπαλκόνια του θεάτρου ένιωθες σαν να είσαι σε άλλη εποχή, ένιωθες πως υπάρχουν ιππότες ή πως βρισκόσουν στην Αγία Σοφία φωτισμένη μόνο από κεριά. Ήταν μία από τις πιο μαγικές καλλιτεχνικές βραδιές μου.
Τα πρωινά πάντα κοιμάμαι αφού το βράδυ έχω περάσει από το αγαπημένο μου μπαρ, το Kouchico (στο δρομάκι κατεβαίνοντας από το θέατρο), για κλασικά και πικάντικα κοκτέιλ και ωραία παρέα μέχρι λίγο πριν ξημερώσει. Μένει το απόγευμα για περπάτημα, όπου κάθε βήμα στην Ερμούπολη ανάμεσα στα μνημεία και τα πανέμορφα αρχοντικά του 19ου αιώνα σε ταξιδεύει στην ιστορία και σε γεμίζει με εμπειρίες μιας άλλης εποχής.
Μετά, μια βόλτα στα αρχοντικά Βαπόρια, θαυμάζοντας τα επιβλητικά παραθαλάσσια νεοκλασικά. Το βλέμμα μου πέφτει στη θάλασσα και της κάνω μια υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσω.
Δεν μπορώ φυσικά να παραλείψω τον αριστερό λόφο, την Άνω Σύρο, γενέτειρα του Φερεκύδη και του Μάρκου Βαμβακάρη. Τι ωραίο να χάνεσαι στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια της μικρής μεσαιωνικής πολιτείας, με τα γραφικά σπιτάκια, τις βουκαμβίλιες και τα αμέτρητα σκαλάκια που τη διασχίζουν. Αυτή για μένα είναι η Σύρος, ανεξερεύνητη και μαγική. Εύχομαι μια μέρα να αποσυρθώ εκεί και να έχω λιγότερα να σας πω, καθώς η μαγεία είναι μυστική. Κι αυτά που θα ζήσω θα είναι πολύ περισσότερα.
