Πρέπει να γίνει τρελός ντόρος με κάτι, για να το πάρει το αυτί μου. Και μυρίζομαι ντόρο και με τους αφρικάνικους χορούς. Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι συνεχώς ακούω κάτι περίεργα τύμπανα να βαράνε πάνω σε εξωτικούς ήχους.
Αφρικάνικος χορός και κρουστά είναι η νέα τάση, που αποκτά όλο και περισσότερους φανατικούς. Το κέντρο γεμίζει με σχολές αφρικάνικων χορών και κρουστών και οι Αθηναίοι φαίνεται να ανταποκρίνονται σε αυτό το κάλεσμα. Ε, δε γίνεται, λέω, θα πάω, καλύτερη είναι δηλαδή η Τριφύλλη που χτυπιέται στο Dancing;
Και πήγα. Με μοναδική εμπειρία γυμναστικής ένα χρόνο Tae Kwon Do στο δημοτικό (πάντα με ιντρίγκαραν οι ξένοι πολιτισμοί), καταλαβαίνεις πως δεν ήμουν και η καλύτερη μαθήτρια.
Η καθηγήτρια Άννα Καραμήτσου ωστόσο, απτόητη. Σε μεταφέρει ακόμα και με την αύρα της στην Αφρική. Συνεχώς μας συμβουλεύει να αφήσουμε το σώμα μας να "γειωθεί". «Το πάνω μέρος του σώματός σου πρέπει να πάει προς τον ουρανό και το κάτω να γίνει ένα με τη γη. Είναι μια μαγική στιγμή, όταν οι δύο ενέργειες ουρανού και γης ενώνονται και σε μεταφέρουν σε έναν άλλο κόσμο».
Και εκεί που είμαι με το στέρνο προς τα πάνω και τη λεκάνη να κοιτάει επίμονα το πάτωμα, πρέπει να συγχρονιστώ και με τη μουσική. Τα αφρικανικά κρουστά που παίζει ο Αντώνης Παπαδόπουλος και η παρέα του δίνουν ρυθμό στους επίδοξους χορευτές. Κι αυτό γιατί στην αφρικανική κουλτούρα χορός και μουσική είναι ένα. Είναι δυο αλληλένδετα στοιχεία που ενυπάρχουν το ένα στο άλλο -δεν μπορεί να υπάρξει χορός χωρίς μουσική και μουσική χωρίς χορό.
Το μάθημα είναι τέλειο και εκτονωτικό. Πας σερνόμενος με διάθεση μηδέν και βαρεμάρα στο φουλ και φεύγεις με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά -και θες να πας και για μπύρες στο καπάκι. Άμα είσαι και κοριτσάκι, ντύνεσαι συνήθως στα μαύρα και φοράς χρωματιστά παρεό, για να μοιάζεις περισσότερο με Αφρικάνα. Και εκεί που χορεύεις σου λένε και όμορφες ιστοριούλες για κάθε χορό. Γιατί άλλο ένα στοιχείο της αφρικανικού χορού είναι ότι κρύβει από πίσω του ένα ολόκληρο στόρι. Ο Αντώνης για παράδειγμα μου λέει πως απολαμβάνει περισσότερο να παίζει με τα κρουστά του το χορό Sunu. Πρόκειται για το όνομα μιας κοπέλας, που ο μύθος λέει πως αγάπησε ένα αγόρι διαφορετικής εθνότητας και οι οικογένειές τους δεν τους άφηναν να σμίξουν. Η Sunu χόρευε λοιπόν αυτό τον χορό με όλο της τον καημό και οι Αφρικάνοι πιστεύουν πως χόρευε τόσο όμορφα, που ακόμα και τα ζώα του δάσους μεταμορφώνονταν σε ανθρώπους, για να τη δουν να χορεύει.
H Άννα και ο Αντώνης συνεργάζονται στη σχολή αφρικανικού χορού και κρουστών Seli Kanou. Η Άννα δεν είναι καμιά τυχαία. Έχει ασχοληθεί με κλασσικό και σύγχρονο χορό και τελειώνοντας τη Κρατική Σχολή χορού Αθήνας, έφυγε με υποτροφία για το Παρίσι. Έκει συνεργάστηκε με διάφορες ομάδες, ανακάλυψε τον αφρικανικό χορό και κόλλησε. Ο Αντώνης δε θυμάται, καν, από πότε άρχισε να ασχολείται με τα κρουστά. «Από μικρό όλοι με θυμούνται να χτυπάω τύμπανα και να φτιάχνω ήχους. Δεν επέλεξα εγώ τα κρουστά. Εκείνα με επέλεξαν», λέει.
Seli Kanou σημαίνει "γιορτή αγάπης" στα Bambara, όπως μου έμαθαν να λέω, μια απ'τις βασικές διαλέκτους της Δυτικής Αφρικής. Κι αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ουσιαστικά ένα πάντρεμα αφρικάνικου χορού και κρουστών, που προέρχονται κυρίως από τη Δυτική Αφρική.
Είναι δηλαδή από εκείνους τους ανθρώπους που γουστάρουν κάτι, το ψάχνουν, το δουλεύουν και το κάνουν. Είδος προς εξαφάνιση, με άλλα λόγια. Οργανώνουν συχνά ταξίδια στην Αφρική όπου συμμετέχουν σε σεμινάρια, χορεύουν με τους ντόπιους και μαθαίνουν τους αυθεντικούς παραδοσιακούς αφρικάνικους χορούς και ρυθμούς. Στηρίζουν όσο μπορούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η Αctionaid και συμμετέχουν σε διάφορα φεστιβάλ. Κάτι τέτοιο συνέβη και το Σάββατο 19/1, όταν πήραν μέρος στο Αντιρατσιστικό Συλλαλητήριο χορεύοντας και δίνοντας σε αυτή την προσπάθεια μια νότα αφρικάνικης δροσιάς. Ήμουν κι εγώ εκεί και κοπανήθηκα με την περισσή αυτοπεποίθηση του πρωτάρη.
Τους ρωτάω: Τι να ζηλέψουμε από την αφρικάνικη κουλτούρα; «Το αθώο χαμόγελο των παιδιών, που ακόμα και αν έχουν μέρες να φάνε, σου χαμογελούν αληθινά, χωρίς να κρύβουν τίποτα», απαντούν. «Τα πολύχρωμα υφάσματα, την χαρά, το χρώμα. Την προσκόλλησή τους στη φύση, την αγάπη τους για την παράδοση και την αυτάρκειά τους. Την πνευματικότητα, την ομαδικότητα, την ενότητα, την ιεραρχία».
20°
