Ο Νικόλας μου είπε απόψε στο γήπεδο όπου παίζαμε μπάσκετ, πως πριν δύο μέρες έληξε η σύμβασή του σε υπηρεσία του Υπ Γεωργίας, ενώ πριν 12 μήνες είχε μείνει πάλι χωρίς δουλειά , όταν έκλεισε η εταιρεία όπου εργαζόταν.Εχει πτυχιο γεωπονίας και είναι διαφορετική περίπτωση από την άνεργη 29χρονη Αναστασία, που όταν έγραψα σημείωμα γι' αυτήν ( http://stathishaikalis.blogspot.com/2010/01/t-29-stage.html) κατακλείστηκε το blog μου και το Twitter από σχόλια.
Ο Νικόλας θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει σύντομα δουλειά, εαν η Ελλάδα δεν είχε διαλέξει το δρόμο της αργής κατάρρευσης: η χώρα και η κοινωνία κάνει ατέρμονες διαπραγματεύσεις σε ομάδες που έχουν κατοχυρωμένες αμοιβές και εξασφαλισμένη ασυλία.
Πού θα βρουν δουλειά οι άνεργοι νέοι εαν δεν γίνει παράλλλη προσπάθεια για να αυξηθεί η παραγωγή στους λίγους κλάδους όπου υπάρχει ακόμα αναπτυξιακό απόθεμα; Ο αγροτικός τομέας και ο τουρισμός είναι απο τους λίγους... Η προοπτική βρίσκεται μόνο στο να γίνουν επενδύσεις για να ανοίξουν δουλειές.
Αν ξοδέψουμε το 2010 σε παζάρια με τους εφοριακούς και τον ΟΛΠ, αυτό θα πνίξει κάθε ελπίδα να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Το πολιτικό σύστημα θεωρεί ότι η ύπαρξή του εξαρτάται μόνο από το δημόσιο τομέα και τα προνόμιά του. Την ίδια στιγμή παραγωγικές επιχειρήσεις, που ήταν πάντα συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, οδηγούνται σε απρόσμενο (ακόμα και για τις τράπεζες) θάνατο, όπως η 'Αρχέτυπον' του Γ. Κορδέλη.
Ο 28χρονος Νικόλας και η 29χρονη Αναστασία δεν ανήκουν σε καμμιά ομάδα των 48 ατόμων που μπορεί να στήσει μπλοκα. Δεν έχουν ομάδα πίεσης που να φοβίζει τους βουλευτές της Β' Αθηνών.
Το δράμα αυτών των νέων όμως σφίγγει το λαιμό της κοινωνίας, κι ας είναι αξιοπρεπέστατοι και οι δύο τους. Τι θα κάνουν; Μολότωφ; Ψυχίατρο; Γλείψιμο για Stage; Εδώ είναι η ευθύνη του καθενός μας, να πάρει ένα νέο/νέα από το χέρι και να πιέσουμε όλοι μαζί: πέρα από τα παζάρια με τις κατοχυρωμένες ομάδες, η χώρα πρέπει ταχύτατα να βρει σχέδιο για να δημιουργήσει ζωντανές, διατηρίσιμες θέσεις εργασίας.
12°
