Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ίσως ο πιο χαρακτηριστικός θαμώνας του, είχε καταλήξει στον τρίπτυχο ορισμό του. Το καφενείο της Δεξαμενής: «Νηπιαγωγείο - Μπαρ - Γηροκομείο». Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά…
Ο Νεκτάριος Νικολόπουλος είναι ο τελευταίος ιδιοκτήτης του. Εκείνος που μαζί με τον Παύλο Γιαβή (τους ξέρουμε σε άλλο περιβάλλον από το επιτυχημένο Perfect Ten της Πλουτάρχου) το ανέστησαν. Εδώ και περίπου 20 μέρες το καφενείο ξεκίνησε και πάλι να λειτουργεί μετά από διάλειμμα περίπου 3,5 χρόνων, πολλά δημοσιεύματα και μερικούς ατελέσφορους διαγωνισμούς που συζητήθηκαν ακριβώς γι’ αυτή την αναποτελεσματικότητά τους. Μία από τις προτεραιότητές του ήταν να διατηρήσει τη φράση «Νηπιαγωγείο - Μπαρ - Γηροκομείο». Αποτυπωμένη πια στον κατάλογο, να αποκαθιστά την ιστορική ανάμνηση μιας παλιάς, κάπως παράταιρης με το τώρα, Αθήνας. Μιας Αθήνα που στην «ορεινή» πλατεία της, εκεί που τελείωναν τα σπίτια, σύχναζαν ο Βάρναλης, ο Καζαντζάκης και ο Κονδυλάκης στις αρχές του 20ού αιώνα, για να φτάσουμε λίγο πριν το τέλος του να αναρωτιέται ο Γιώργος Βέλτσος: «Τι να πω για το παλιό μου στέκι, στη δεκαετία του ’80, μπαμπάς με συμπαμπάδες τον Γιώργο Κοντογιάννη, τον Αλέξη Χατζηδάκη, τον Δημήτρη Ποταμιάνο και τον Δημήτρη Νόλλα, να καμαρώνουμε τους βλαστούς μας ουζάροντας;»…
Αλλά αυτό είναι το χθες. To σήμερα της Δεξαμενής είναι ένα Σάββατο μεσημέρι. Κατηφορίζοντας τον πεζόδρομο από την είσοδο της Δεινοκράτους προς την πλατεία. Τουρίστες (ή Ερασμίτες) απολαμβάνουν στα αγγλικά το αθηναϊκό ραχάτι, τα πιτσιρίκια αλαλάζουν ντριμπλάροντας με μια μπάλα ποδοσφαίρου αγχωμένους σερβιτόρους, οι Φιλιππινέζες τα προσέχουν διακριτικά σ’ ένα παγκάκι, σακούλες με κάθε είδους ξαποσταίνουν μαζί με τους ιδιοκτήτες τους, ηλικιωμένοι βετεράνοι της πλατείας διασταυρώνονται με 30ρηδες που κρύβουν πίσω από τα γυαλιά ηλίου τους μαύρους κύκλους της χθεσινοβραδινής κραιπάλης, η αφίσα του καινούργιου Γούντι κρέμεται στην είσοδο του θερινού «Cine Δεξαμενή». Στη μέση, λίγο σαν τροχονόμος ή διαιτητής, ο Νεκτάριος. «Ερχόμουν παλιότερα ως πελάτης κι έβλεπα κάτι παρατημένο και μπερδεμένο, κρυμμένο πίσω από κάτι μεγάλες τζαμαρίες. Εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε τη ζεστασιά της 80χρονης ιστορίας του σημείου και θα το κάνουμε με ένα κόστος. Το να μείνει κλειστό για μερικούς μήνες το χειμώνα, αν έχει πολύ κρύο» εξηγεί καταρχάς το σκεπτικό. Ως ένα ακόμα δείγμα της νεοελληνικής υπερβολής, το καφενείο είχε φτάσει κάποια στιγμή να νοικιάζεται € 11.500 το μήνα παρασύροντας τις τιμές προς τα πάνω. Μοιραία έκλεισε. Ακολούθησαν τρεις άκαρποι διαγωνισμοί (στους οποίους το μίσθωμα μειώθηκε κατά το ήμισυ), κινητοποιήσεις των κατοίκων, άρθρα και ρεπορτάζ. Μάταια.
«Το ξαναζωντάνεμα της Δεξαμενής οφείλεται πρωτίστως στο προσωπικό ενδιαφέρον που έδειξε ο δήμαρχος Καμίνης και η αντιδήμαρχος κυρία Κοντοσταθάκου. Το κυνηγούσα 2 χρόνια, για διάφορους λόγους που δεν θα ήθελα να επεκταθώ ταλαιπωρήθηκα, ακυρωνόμουν χωρίς λόγο ακόμα κι αν έμενα τελευταίος. Τελικά τα καταφέραμε, παρότι η γραφειοκρατία είναι απίστευτη».
Το νέο κόνσεπτ; «Θέλουμε το καφενείο της Δεξαμενής να είναι σαν την αυλή του σπιτιού του κάθε Αθηναίου. Ανοίγουμε από τις 10 το πρωί και πάμε μέχρι και τις 2 μετά τα μεσάνυχτα. Καφές φυσικά, κουζίνα με ελληνικά tapas στη λογική του παλιού καφενείου (αλλά χωρίς την τηγανίλα), ενώ το βράδυ αποφεύγουμε τα ποτά και το κρατάμε με ελληνικά προϊόντα, ας πούμε ρακές. Ο κόσμος, φυσικά, το έχει ήδη αγκαλιάσει. Είναι συγκινητικό να βλέπεις βαθιά ηλικιωμένους να βγαίνουν μετά από πολύ καιρό από το σπίτι τους, μόνο και μόνο για να πιουν έναν καφέ στο κάποτε αγαπημένο τους στέκι. Οι γύρω κάτοικοι ανησύχησαν λίγο στην αρχή, αλλά ανακουφίστηκαν γρήγορα όταν είδαν ότι δεν υπάρχει μουσική, θόρυβος κ.λπ.».
Για όσο ακόμα οι καλοκαιρινές αναθυμιάσεις αντιστέκονται, τo πιο κλασικό, ίσως, σύμβολο του αθηναϊκού υπαίθριου βίου σε περιμένει σε γνώριμο έδαφος... ως η πιο ευχάριστη επιστροφή της φθινοπωρινής σεζόν.
18°
