Ζάκυνθος: Η Κλέλια Ρένεση γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Τώρα, θα μου πεις, μα καλά, ποιος πάει διακοπές στη Ζάκυνθο; Οικογένειες με φίλους που βρήκαν φτηνά δωμάτια, κάτι Άγγλοι που πάνε στον Λαγανά και τα σπάνε, κάτι Ιταλοί που γυρνάνε με γουρούνες γύρω-γύρω και τίποτα τρελοπαρέες που ανακαλύπτουν το Ιόνιο. Ναι, θα σου απαντήσω, κάπως έτσι είναι, αλλά όλο αυτό το συρφετό, το περίεργο κράμα τουριστών, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη και πολυποίκιλη φύση του νησιού, το κάνει μοναδικό. Και το πιο σημαντικό; Ποτέ μια μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη! Δεν είναι δηλαδή το κλασικό νησάκι, που θα φτιάξεις ρουτίνα διακοπών με την ίδια ταβέρνα, την ίδια παραλία και το γνωστό αραλίκι.
Το νησί θέλει το τζιπάκι του, τη μηχανάδα του, να σκαρφαλώσεις στα βουνά, να βγεις στη δυτική πλευρά, να βουτήξεις στους απόκρημνους κολπίσκους μέσα σε τιρκουάζ νερά –το καθαρό τιρκουάζ, όχι αστεία–, να πας στα παμπάλαια και διατηρητέα μοναστήρια, να πάρεις το καραβάκι για να πας Ναυάγιο, που μόνο τότε θα καταλάβεις γιατί βγήκε τρίτη πιο όμορφη παραλία στον κόσμο, ν’ ακολουθήσεις τους χωματόδρομους που 90% οδηγούν σε μικρούς παράδεισους –και στα μέσα Αυγούστου μπορείς να τους πεις ιδιωτικούς–, να δεις τον Λιμιώνα, να φας από πάνω στο ταβερνάκι και να δεις ηλιοβασίλεμα στο Καμπί. Να πας στο νότιο κομμάτι, το πιο τροπικό, με τις χρυσές παραλίες και τα beach-bars γεμάτα με πιτσιρικάδες, να πας στη Δάφνη να δεις τις Καρέτα-Καρέτα και να προσκυνήσεις τη φύση και το μεγαλείο της.
Και το βραδάκι στην πόλη για περατζάδα και παγωτό μηχανής, για ποτάκι στην πλατεία και για κλαμπάκια στο Αργάσι. Και ξημέρωμα με μακαρονάδα στη Μπόχαλη, με θέα όλη την πόλη από κάτω να φωτίζεται στ’ ασημιά της αυγής. Κάπως έτσι το νησί θα φροντίσει από μόνο του να σε αφήσει άναυδο, γιατί καμία μέρα ή νύχτα δεν θα είναι ίδια με τις άλλες!
22°
