Σαντορίνη: Ο Κωστής Μπιτζάνης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Τη Σαντορίνη την ερωτεύτηκα πριν πολλά χρόνια. Μετά από πολλές ώρες σε ένα μπαλκόνι στην Οία σκέφτηκα ότι εδώ μπορεί κανείς να είναι ευτυχής αποτελώντας μέρος αυτής της ομορφιάς και παράλληλα μικρός και ταπεινός μπροστά στη συγκλονιστική δύναμη της φύσης.
Στο Μουσείο των Φηρών και στο Ακρωτήρι γνωρίζεις για την ύπαρξη μιας προϊστορικής πολιτείας με θαυμαστό πολιτισμό, που ισοπεδώθηκε πρώτα από σεισμό, ξαναχτίστηκε, για να εξαφανιστεί το 1.700 π.Χ. (Μινωική έκρηξη). Σκάβοντας τη γη ξαναβρίσκει τα ίχνη της ο Μαρινάτος, μετά από τις πρώτες προσπάθειες της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής.
Ατάραχα νερά γύρω από τον κρατήρα ενός ηφαιστείου, μαύρη γη που είναι όμως από τις πιο εύφορες – άσπρες μελιτζάνες φύονται σε μαύρο χώμα.
Σκαλωμένοι στον γκρεμό-Καλντέρα κοιτάμε μπροστά και μπαίνουμε σε έναν άλλον κόσμο. Θηρασιά, Ασπρονήσι, Νέα και Παλιά Καμμένη, θραύσματα μιας γης ενιαίας (το 56 ο τελευταίος σεισμός).
Ένα ποτήρι ασύρτικο με το έντονο άρωμα και το πλούσιο σώμα ή ένα vinsanto βάζουν και τη γεύση μας στο ταξίδι του νησιού, όπως και τα ντοματάκια, η κάππαρη, η φάβα και όλα τα καλά της γης.
Τα χρώματα των σπιτιών, πίνακας του δειλινού φτιαγμένος με ό,τι περίσσεψε από το βάψιμο της βάρκας.
Στο μπαρ της Μαρικέι στην Οία μίλαγα ένα βράδυ με έναν Καναδό, που ερχόταν κατευθείαν απ’ το Τορόντο για να γνωρίσει ένα από τα ωραιότερα μέρη του κόσμου.
Ηλιοβασιλέματα, τα πιο φωτογραφημένα όλης της γης. Η κυρα-Μαρία, καθισμένη πάντα σε μια καρέκλα, παρακολουθούσε το πλήθος που ερχόμενο από παντού μαζευόταν κάθε απόγευμα στο κάστρο της Οίας και με ρώταγε: «Στην πατρίδα τους, παιδάκι μου, δεν δύει ο ήλιος;».
Τεράστια κρουαζιερόπλοια περνάνε κάθε μέρα μπροστά από το ηφαίστειο – ένα βούλιαζε επί ώρες μπροστά στα μάτια μας πριν λίγα χρόνια, σαν σε ταινία του Χόλιγουντ.
20°
