Κύθηρα: Η Μάρθα Γιαννακοπούλου γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Σσσσσσσσς… μη πείτε τίποτα… είναι μυστικό! Και όντως δεν λέω ποτέ σε κανέναν για τα Κύθηρα, κι αν πω μόνο ψέματα θα είναι γιατί στην ουσία δεν θέλω κανέναν εκεί, θέλω την παραλία μου, το βράχο μου, την πίτα μου, το παξιμάδι μου και το βότσαλό μου, έτσι όπως τα θυμάμαι από μικρή χωρίς καμία παρέμβαση. Μου λένε, δεν θες να τα μοιραστείς; Λέω ΟΧΙ. Με ρωτάνε είναι ωραία τα Κύθηρα; Λέω ΜΠΑ!
Παραλίες έχει; Λέω TΣΟΥ.
Τελικά τι είναι τα Κύθηρα;
Αν μπορούσα να τα περιγράψω θα το έκανα ως εξής. Αν ήταν χορός θα ήτανε το απαγορευμένο swing του ’30 – φαινομενικά όλα όμορφα και ήρεμα και σιγά-σιγά σου ξεδιπλώνεται μια απίστευτη ενέργεια χορεύοντας ακόμα στο Fox Anglais.
Αν ήτανε ταινία θα ήταν «Οι διακοπές του κυρίου Ιλό» του Jacques Tati, γιατί έχει την τρέλα των επτανησίων, τη φύση της Κρήτης, τη δική του αρχιτεκτονική, nobody knows, τους ντόπιους τσιριγώτες, τους μόνιμους τουρίστες και όλα μαζί το χιούμορ και τον παραλογισμό του Τατί.
Αν ήτανε τραγούδι θα ήτανε το «It’s, οh, so quiet» της Björk, και όχι γιατί είναι τόσο ήρεμο, που είναι βέβαια, αλλά για το στίχο «it’s so peaceful until you fall in love… ZING BOUM»!
Αν, τώρα, ήτανε γυναίκα θα είχε την εκρηκτική θηλυκότητα και την ιταλική καταγωγή της Σοφίας Λόρεν σε συνδυασμό με την αμεσότητα της Ζωζώς Σαπουντζάκη. Αν ήτανε άνδρας θα ήτανε σίγουρα μετροσέξουαλ και θα είχε κάτι από την αριστοκρατικότητα και τη φινέτσα του Κάρι Γκραντ μαζί με την εκκεντρικότητα και το φολκλόρ του Φλωρινιώτη.
Αν ήτανε φαγητό θα ήτανε κέικ με γέμιση από συκώτι και κιμά, βενετσιάνικο παστίτσιο λέγεται, και το βράδυ συνοδεύεται με σόδα, μιας και άλλο νομίζεις ότι περιμένεις κι άλλο είναι.
Τελειώνοντας, αν ήτανε ζώο θα ήτανε ένα εξωτικό φλαμίνγκο με το ευχαριστημένο γουργούρισμα της γάτας μου.
Διότι, τελικά, τα Κύθηρα είναι μια ιδέα... Σσσσσσσς...
