Ήταν σχεδόν αυτονόητο να έρθω να μείνω στα Εξάρχεια, όταν νοίκιασα το πρώτο μου διαμέρισμα το 2003, γιατί τα ζούσα πιο πριν ως φοιτήτρια στη σχολή του Κουν. Έτσι ένιωθα οικειότητα για τη γειτονιά. Τα πρώτα χρόνια μού φαινόντουσαν όλα φωτεινά. Μάλλον, ήταν ο ενθουσιασμός. Στην πορεία, και ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, νιώθω σαν κάτι να άλλαξε. Σα να χάθηκαν οι αναλογίες και οι ισορροπίες.
Μπορεί πάντοτε τα Εξάρχεια να ξεχώριζαν γιατί είχαν πολιτικό στίγμα, σήμερα όμως η «ασυλία» έχει γίνει λάστιχο και χωράει πολλές και διαφορετικές συμπεριφορές, που φτάνουν σε ακραίες πράξεις. Όλα είναι τόσο ρευστά, που δεν μου αφήνουν περιθώρια να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν έχω εμμονή με την έννοια της γειτονιάς – πως πρέπει εμείς οι κάτοικοί της να έχουμε τον πρώτο λόγο. Η οπτική μου έχει πάντα θετικό πρόσημο. Πιστεύω πως οι αντιθέσεις μπορούν να γεννήσουν κάτι γόνιμο, αρκεί να υπάρχει η επιθυμία, και όχι αναγκαστικά πως πρέπει να καταλήγουν σε… πολεμικές συγκρούσεις. Πάντως με εκνευρίζει πως όλοι έχουν γνώμη για τα Εξάρχεια, τις περισσότερες φορές αρνητική, χωρίς να έχουν καμία απολύτως σχέση με τη γειτονιά. Για μένα είναι ζωντανά, μια ανοιχτή γειτονιά στο διάλογο, πολύ πιο ασφαλής από άλλες περιοχές στο κέντρο, ικανή να σε βάζει συνεχώς σε διαδικασία σκέψης.
19°
