Έζησα σχεδόν 15 χρόνια στο Κολωνάκι, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 κι έπειτα. Στην Κλεομένους και στην Αριστείδου, απέναντι από το εστιατόριο “Βλαδίμηρος” που τώρα έχει γίνει πολυκατοικία. Τα μεγάλα στέκια ήταν φυσικά το “Dolce” (τώρα “Φίλιον”), όπου κυρίως σύχναζαν συγγραφείς και ηθοποιοί, και το καφενείο της Δεξαμενής με τα περίφημα κεφτεδάκια και τις πολιτικές συζητήσεις φοιτητών πάνω από πολιτικές εφημερίδες. Λειτουργούσε κάπως σαν τον αντίποδα της πιο κυριλέ “Λυκόβρυσης”, στο πάνω μέρος της πλατείας Κολωνακίου, τόπο συνάντησης πολιτικών και “αστών”. Θυμάμαι ακόμα τον “Κουασιμόδο” στην Τσακάλωφ, στέκι αριστερών που έπαιζε ζωντανά η Οπισθοδρομική Κομπανία και πρωτακούσαμε την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Περπατώντας στους δρόμους πέφταμε πάνω στις φιγούρες της περιοχής όπως ο Ακριθάκης, ο Πουλικάκος, ο Χρυσικάκος και βέβαια η τριάδα των “Ρεπόρτερ” –Δημαράς, Λιάνης, Χαρδαβέλλας– που καίγανε καρδιές. Αν κι εκείνος που ενσάρκωνε, κατά τη γνώμη μου, το πρότυπο του Κολωνακιώτη, ήταν ο Γιώργος Κούνδουρος, ο μπον βιβάν αδερφός του γνωστού σκηνοθέτη – τον θυμάμαι, στο πνεύμα της εποχής, να καπνίζει τσιγάρα Ζιτάν. Ζούσαμε την εφηβεία της Μεταπολίτευσης, πιστεύοντας ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο στα υπόγεια μπαρ και η αλήθεια είναι πως τότε το Κολωνάκι ήταν ένα καζάνι στο οποίο ανακατευόμασταν εμείς – “οι ανήσυχοι νέοι της εποχής”– με τους διανοούμενους και τους βέρους “αριστοκράτες” Αθηναίους. Εντάξει, μεγαλώνοντας προσγειωθήκαμε…
Άλλαξε όμως και η γειτονιά, εκεί γύρω στα μέσα των 90s. Τα τραπεζοκαθίσματα έφεραν τους «καρεκλόδρομους» κι αυτή τη βίαιη καταπάτηση του δημόσιου χώρου. Κάπου εκεί έφυγα κι εγώ για άλλες αθηναϊκές γειτονιές. Τώρα πίνω, όχι τόσο συχνά, τον καφέ μου στο “Brazilian”, ψωνίζω βιβλία στο “Libro” της Πατρ. Ιωακείμ, χαζεύω στον “Ελευθερουδάκη” και τον “Ιανό” κατηφορίζοντας προς Σύνταγμα. Ανεβαίνω στον Λυκαβηττό, περνάω από το σχολείο Πικιώνη που πήγε ο γιος μου. Με στενοχωρεί η εικόνα ερήμωσης που συναντώ, π.χ. στις 6-7 το απόγευμα. Το Κολωνάκι έχει τα ίδια προβλήματα που έχουν και οι άλλες γειτονιές, μην παρασυρόμαστε από το όνομα.
Υπάρχει μικροεγκληματικότητα (δικοί μου άνθρωποι έχουν υποστεί κλοπές), έχουν κλείσει πολλά μαγαζιά, λείπουν οι φωτισμένες βιτρίνες.
Με την ιδιότητά μου ως δημοτική σύμβουλος, μπορώ να σας πω ότι για να λυθούν χρειάζονται συνεργασίες και χρήματα. Κι επειδή λεφτά δεν υπάρχουν, καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε σε απλές ενέργειες, όπως ο φωτισμός εγκαταλειμμένων κτιρίων. Και να δουλέψουμε όλοι μαζί για το νομοθετικό πλαίσιο που θα τονώσει ξανά το κέντρο και μαζί το Κολωνάκι π.χ. να παρακινήσουμε με φοροαπαλλαγές επαγγελματίες να το ξαναζωντανέψουν. Ακούω συνεχώς τον τελευταίο καιρό ότι Άραβες, Κύπριοι, Ισραηλινοί επιχειρηματίες αγοράζουν ολόκληρα τετράγωνα και νομίζω πως το μέλλον του Κολωνακίου ως εμπορική συνοικία θα επεκτείνεται ορίζοντια με micromalls. Ελπίζω πιο ανθρώπινα από τα υπάρχοντα “εμπορικά χωριά”. Νομίζω ότι η κατάσταση, μπορεί να αργήσει, αλλά θα βελτιωθεί, όπως συνέβη και στου Ψυρρή όπου είναι η γκαλερί μου και πια είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Αν θα επέστρεφα στο Κολωνάκι θα ήθελα να ζούσα στην Ηρώδου Αττικού ή στο τέρμα της Κλεομένους για να έχω θέα μέχρι την Αίγινα. Αλλά και τα δύο είναι έξω από το βαλάντιό μου, άρα θα συνεχίσω να περπατάω…»
* Η Αγγελική Αντωνοπούλου είναι ιδιοκτήτρια της γκαλερί Antonopoulou Art (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή) και δημοτική σύμβουλος
13°
