Υπήρχε μια εποχή που ντρεπόμουν που ζούσα στο Κολωνάκι. Το θεωρούσα φλωριά, βρε παιδί μου, και όποτε κάποιος με ρωτούσε πού μένω απαντούσα «Παγκράτι» (μια και το τηλέφωνό μου ξεκινάει από 72, φαινόταν αληθοφανές) ή «Κυψέλη» (όπου πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου). Τελευταία, βέβαια, το χρησιμοποιώ πού και πού και με στόμφο, ωσάν αρσενική Μαρία Αντουανέτα, όταν θέλω να πικάρω διάφορους θρασύδειλους λαϊκιστές.
Τέλος πάντων, θεωρώ πως το Κολωνάκι είναι αδικημένο. Δεν πρόκειται για την κυριλέ, αποστειρωμένη συνοικία που φαντάζονται διάφοροι αδαείς. Καταρχήν, διαθέτει μπαράκια για κάθε γούστο. Από σούπερ εναλλακτικά στέκια και παραδοσιακά γαλλικά μπιστρό έως trendy bar-restaurants και ελληνάδικα μπουρναζικότερα του Μπουρναζίου. Βρίσκεται δε σε walking distance από σχεδόν κάθε σημείο αναφοράς της αθηναϊκής πραγματικότητας. Με λιγότερο από ένα τέταρτο περπάτημα είσαι στην υποβαθμισμένη Ομόνοια, ενώ αν προσθέσεις κι ένα πεντάλεπτο ακόμη, φτάνεις στο αμαρτωλό Μεταξουργείο. Τα μπαρουτοκαπνισμένα Εξάρχεια απέχουν περίπου ένα τσιγάρο δρόμο (τα σύνορα ανάμεσα στις δύο περιοχές δεν είναι καν ξεκάθαρα), ενώ το Σύνταγμα βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Από το σπίτι μου, μπορώ να ακούσω καθαρά τις ιαχές των διαδηλωτών και τις κρότου-λάμψης των ΜΑΤ που τις ακολουθούν την ώρα που τα πλεμόνια μου γεμίζουν από τη γαλήνια μυρωδιά των δακρυγόνων.
Τέλος, το Κολωνάκι έχει κι αυτό τους μετανάστες του. Κάθε μέρα, εκατοντάδες Φιλιππινέζες και Ταϋλανδέζες εργάζονται αόκνως για να βγάλουν τα προς το ζειν και να κάνουν το βίο των –συνήθως υπέργηρων– αφεντικών τους πιο όμορφο.Συμπέρασμα; Πρέπει επιτέλους να πάψει αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός σε βάρος των κατοίκων αυτής της θρυλικής γειτονιάς. Είμαστε όλοι Κολωνακιώτες!
14°
