Οι μετανάστες Loum Abdou από τη Σενεγάλη και Amdee Rashid από το Μπαγκλαντές διηγούνται την ιστορία του.
Loum Abdou, 24 Μικροπωλητής
«Γεννήθηκα στο Ντακάρ της Σενεγάλης – είναι μια πολύ φτωχή χώρα στο δυτικότερο σημείο της Αφρικής, δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Από μικροί σκεφτόμασταν ότι πρέπει να φύγουμε από κει για την Ευρώπη ή την Αμερική, που έχει δουλειές και καλύτερη ζωή.
Κάποιοι μας είπαν μια μέρα: Αν μου δώσεις χίλια δολάρια, θα σε πάω στην Ευρώπη. Χίλια δολάρια είναι πολλά λεφτά στη Σενεγάλη, τόσα βγάζεις περίπου με ένα χρόνο δουλειά. Τα μαζέψαμε με πολλή δουλειά, ο αδελφός μου κι εγώ, όπως και άλλοι φίλοι. Ήρθαμε στην Ελλάδα όλοι μαζί, πριν από 2 χρόνια. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, γιατί δεν καταλαβαίναμε τη γλώσσα. Εμείς μιλάμε γαλλικά, όμως εδώ μιλάνε κυρίως αγγλικά. Ακόμα παλεύω να μάθω τα ελληνικά, θα τα καταφέρω σιγά-σιγά.
Δουλεύω μικροπωλητής, πουλάω τσάντες. Ο αδελφός μου πουλάει ρολόγια. Μένουμε σε ένα διαμέρισμα κοντά στην Ομόνοια. Όχι σε ξενοδοχείο, γιατί είναι επικίνδυνα, καλύτερα να πληρώνεις ενοίκιο κάθε μήνα και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Δεν βγάζω πολλά λεφτά, γιατί οι Έλληνες δεν έχουν λεφτά, υπάρχει κρίση. Και πολλές φορές έρχεται η Δημοτική Αστυνομία και μας παίρνει το εμπόρευμα. Δεν ξέρω τι το κάνουν. Δεν μας πιάνουν, αφού έχουμε όλοι χαρτιά, μόνο τις τσάντες μάς παίρνουν και φεύγουν.
Η Ελλάδα μ’ αρέσει και θέλω να μείνω εδώ. Ο καιρός είναι πολύ καλός, όλοι είναι Χριστιανοί, τα νέα παιδιά είναι καλά και φιλικά – και μ’ αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο που έχετε. Είμαι Ολυμπιακός, αυτή είναι η καλύτερη ομάδα νομίζω.
Είναι δύσκολα. Αλλά έτσι είναι όταν είσαι νέος μετανάστης. Δεν με πειράζει. Θα τα καταφέρω κι εγώ, σιγά-σιγά. Μπορώ να κάνω κι άλλες δουλειές, να βάφω, να καθαρίζω. Άλλωστε, δεν είμαι μόνος μου εδώ. Έχω τον αδελφό μου και τους φίλους μου. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό»
Amdee Rashid, 23 Μικροπωλητής
«Μάθαμε στην οικογένειά μας ότι έχει δουλειές στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Είχα προσπαθήσει να πάω στην Αμερική πρώτα, αλλά πήραν άλλους, εμένα δεν με πήραν. Ευτυχώς τα κατάφερα να έρθω εδώ. Μου κόστισε 800 δολάρια, πολλά λεφτά. Αλλά τι να κάνεις; Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος, δεν γινόταν αλλιώς.
Βρήκα δουλειά αμέσως, με βοήθησαν συμπατριώτες μου που ήρθαν στην πόλη πριν από μένα. Με βοήθησαν να βγάλω και χαρτιά, για να μην είμαι παράνομος, έπρεπε να πληρώσω χρήματα που κοντεύω να τα ξοφλήσω.
Η δουλειά μου είναι μικροπωλητής, συνήθως στην Ομόνοια ή στην Πανεπιστημίου. Πουλάω κλωνάρια από μπαμπού, που φέρνουν καλή τύχη, και υφάσματα. Όταν βρέχει πουλάω ομπρέλες, αυτές πουλάνε περισσότερο, είναι πολύ φτηνές. Ο κόσμος τις αγοράζει.
Η Αθήνα είναι ωραία πόλη, μεγάλη και με πολύ κόσμο. Έχω πολλούς φίλους εδώ. Βγαίνουμε βόλτα τα βράδια ή μαζευόμαστε σε σπίτια και τρώμε. Μαζευόμαστε και στις γιορτές, τις μουσουλμανικές, για προσευχή και φαγητό. Τα περνάμε καλά.
Πολλοί μού δίνουν χρήματα χωρίς να πάρουν τίποτα, για να με βοηθήσουν, αλλά εγώ δεν τα παίρνω. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου, γι’ αυτό ήρθα εδώ, δεν είμαι ζητιάνος. Γενικά, εκτός από την Αστυνομία, ο κόσμος μου φέρεται καλά. Δεν με πειράζει κανένας.
Άκουσα ότι ο Παπανδρέου είπε πως θα δώσει χαρτιά στους μετανάστες, για να μπορούμε να δουλέψουμε κανονικά, να μη μας κυνηγάει η Αστυνομία. Δεν ξέρω αν θα το κάνει. Μακάρι να το κάνει. Είναι καλός άνθρωπος, νομίζω. Κι εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε κακό στην Ελλάδα. Να δουλέψουμε θέλουμε. Για να ζήσουμε»
20°
