Τα μέλη της Εθελοντικής Δασοπροστασίας Δήμου Καισαριανής θυμούνται στιγμές από την προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών στη νοτιοανατολική Αττική, τον Αύγουστο του 2009.
«Η κάπνα απ’ τη μεγάλη πυρκαγιά στη Μαγούλα δεν είχε φύγει από τον Υμηττό όταν έφτασε ένα νέο, πυκνότερο σύννεφο απ’ τα βόρεια. Στη νοτιοανατολική Αττική πήγαμε τη δεύτερη μέρα, όταν δεν επαρκούσαν πια οι πυροσβεστικές δυνάμεις. Η φωτιά είχε γίνει Μεγαπυρκαγιά, όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, δηλαδή ένα μεγάλο πύρινο μέτωπο. Η πυροσβεστική μάς ζήτησε να στείλουμε τις δυνάμεις μας στο Ντράφι, ένα προάστιο στους πρόποδες της Πεντέλης. Από τα 3 οχήματα που έχουμε, στείλαμε το ένα (800 λίτρων) μαζί με το υδροφόρο του Δήμου (10 τόνων) με δικό μας πλήρωμα και αφήσαμε τα άλλα δύο οχήματα στον Υμηττό, για να μη μείνει ο τομέας μας αφύλακτος.
Στο Ντράφι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ένα κυκλικό πύρινο μέτωπο που κατέφθανε με φλόγες ύψους 30-40 μέτρων. Κανονικά για να σβήσει αυτή η φωτιά έπρεπε πρώτα να αντιμετωπιστεί με εναέρια μέσα, ώστε να χαμηλώσει η φλόγα και μετά να πλησιάσουν τα επίγεια. Η κατάσταση ήταν χαώδης. Δεν ξέραμε προς τα πού να πάμε – κανονικά επιχειρούμε σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της φωτιάς, για να σταματήσουμε την επέλασή της. Τη νύχτα, όμως, η φωτιά μάς προσπέρασε. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να διασχίσουμε ένα δρόμο που καιγόταν και από τις δυο μεριές. Το ρισκάραμε. Κλείσαμε τα παράθυρα και περάσαμε μέσα από ένα πυκνό σύννεφο καπνού, χωρίς να βλέπουμε τίποτα μπροστά μας. Νιώθαμε αδύναμοι μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα και το δυνατό αέρα που έφερνε τη φωτιά προς το μέρος μας και έδινε άλλη κατεύθυνση στο νερό που ρίχναμε. Το νερό ήταν ένα ακόμα πρόβλημα.
Στο Ντράφι είχε πολλούς κρουνούς αλλά δεν λειτουργούσαν, γιατί οι κολόνες της ΔΕΗ είχαν καεί και δεν είχαμε ρεύμα, άρα δεν μπορούσαμε να έχουμε ούτε νερό. Ένα άλλο πρόβλημα ήταν ότι οι κρουνοί άνοιγαν με ειδικό κλειδί, διαφορετικό από το συνηθισμένο που είχαμε εμείς, κι αυτό το κλειδί δεν μπορούσαμε να το βρούμε. Μας είπαν πως το επιπλέον κλειδί το είχαν βάλει, για να μην παίρνει νερό ο καθένας.
Όταν ξημέρωσε, κάθε κάτοικος ήθελε κι από ένα πυροσβεστικό για το σπίτι του. Εμείς συνήθως δεν επιχειρούμε σε σπίτια –θέλει άλλη εκπαίδευση, επειδή είναι μεγάλη η ένταση της φωτιάς αλλά στατική–, αλλά κατά κύριο λόγο στο δάσος όπου η φωτιά είναι μετακινούμενη. Παρόλ’ αυτά βοηθούσαμε σε απερίγραπτες συνθήκες, καθώς οι κάτοικοι τσακώνονταν μεταξύ τους σε ποιανού το σπίτι θα πάμε. Είχαμε 5 περιστατικά και ένα μόνο όχημα. Επίσης, οι κάτοικοι είχαν άποψη για την κατάσταση, αγνοώντας τους κανόνες που ισχύουν σε τέτοιες περιπτώσεις, και δεν μας άφηναν να κάνουμε τη δουλειά μας έτσι όπως ξέρουμε. Μας έβριζαν, μας κορόιδευαν… Αλλά δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις. Έφταιγε ο πανικός. Υπήρξε κάτοικος που μας έκανε παζάρια – δεν μας έδινε νερό από την πισίνα του, αν δεν τον βοηθούσαμε να σβήσει τη φωτιά που πήρε μια αποθήκη σε αρκετή απόσταση από το σπίτι του. Ήταν από τους ελάχιστους που είχαν αντλία πετρελαίου, αλλά η αντλία ήταν μακριά από την αποθήκη. Σε αντιδιαστολή με αυτόν, μια κυρία ζητούσε να σβήσουμε ένα πεύκο, επιμένοντας πως “δεν θέλω να σβήσετε το σπίτι μου, δεν με ενδιαφέρει, αυτό το ξαναφτιάχνω, αλλά σβήστε το πεύκο που, αν καεί, θα κάνει χρόνια να ξαναγίνει”. Από την άλλη, ένας ανώτατος κρατικός λειτουργός (δικαστικός) έβαλε λυτούς και δεμένους, κινητοποίησε ακόμα και το κέντρο της πυροσβεστικής με πλαστά στοιχεία –είπε ότι κινδύνευαν άνθρωποι, χωρίς να ισχύει–, για να πάει ένα πυροσβεστικό έξω από το σπίτι του που ουσιαστικά δεν κινδύνευε. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που ο θεσμικός του ρόλος είναι να αποδίδει δικαιοσύνη – υποτίθεται!
Την άλλη μέρα πήγαμε στο Βουτζά. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ζητήσαμε μόνοι μας να πάμε. Εκεί κάναμε πολύ καλύτερη δουλειά γιατί ήταν καθαρά δασική περιοχή, δεν είχε σπίτια. Δεν υπήρχε πίεση και άγχος από τους κατοίκους. Συνολικά ήταν μια φωτιά σαν αυτές που πιάνουν κάθε χρόνο στην Καλιφόρνια και καίνε για μήνες σε ακατοίκητες περιοχές, ενώ γίνεται προσπάθεια να τις κατευθύνουν σε κάποια λίμνη ή στη θάλασσα. Τέτοιες φωτιές δεν σταματάνε από τα ανθρώπινα μέσα. Δεν μπορείς να σταθείς εκεί που πρέπει για να τη σβήσεις. Κάποιοι υπέθεσαν ότι θα σταματούσε στη λίμνη του Μαραθώνα, αλλά οι καύτρες πέρασαν από την άλλη όχθη και έβαλαν κι εκεί φωτιά. Η προσπάθεια ήταν πραγματικά υπεράνθρωπη και είναι ευχής έργο που δεν είχαμε θύματα, καθώς αυτή ήταν φωτιά που θα μπορούσε να… κάψει κόσμο. Ευτυχώς, η συνεργασία μας με την πυροσβεστική ήταν και είναι άψογη. Υπάρχει αλληλεγγύη, αλλά αυτό δεν φτάνει. «. Το να ξέρουμε από πού θα έρθει η φωτιά είναι πολύ βασικό. Είναι αντικείμενο μιας απλής και σύντομης μελέτης ειδικών επιστημόνων. Αν το ξέρουμε αυτό και υπολογίσουμε και το ανάγλυφο του εδάφους, γνωρίζουμε παρά πολύ καλά πώς να πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα (ζώνες άμυνας κ.λπ.). Όσο δεν παίρνονται αποφάσεις για όλα αυτά, τόσο θα καίγονται σπίτια και δάση».
22°
