Όταν όλα πάνε στραβά είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάτι, έστω και ένα, θα πάει καλά. Στη νέα, ανεξάρτητη ελληνική μουσική τα πράγματα πάνε τόσο καλά, που μας κάνει ανησυχητικά ωραίο...
● Τα σύνορα άνοιξαν, ελληνικά γκρουπ ταξιδεύουν στο εξωτερικό για συναυλίες, για δίσκους: oι Keep Shelly In Athens είναι ήδη στην Αμερική για την πρώτη τους περιοδεία, oι The Callas μόλις γύρισαν από περιοδεία στην Αγγλία όπου διανέμεται κανονικά και ο τελευταίος τους δίσκος, οι Acid Baby Jesus διακτινίστηκαν στη διεθνή σκηνή πριν καν γίνουν γνωστοί στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και οι Bazooka. Και δεν είναι οι μόνοι…
● Ομιλούμε ελληνικά (αντί για αγγλικά) κι ας είναι πιο δύσκολα: ο The Boy και ο Λόλεκ ήδη. Μόλις κατέφθασε και ο Χρήστος Λαϊνάς. Ετοιμάζονται κι άλλοι…
● Η μουσική παράδοση αναδομείται και εκσυγχρονίζεται. Ρεμπέτικα, δημοτικά και άλλοι παραδοσιακοί ήχοι δέχονται επίθεση από παραμορφωμένες κιθάρες, από samples και laptops, από όρθια μπάσα, από αναλογικά σινθεσάιζερ: Τρίο Τεκκέ, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Swing Shoes, May Roosevelt, Γιάννης Κυριακίδης/Andy Moore, Imam Baildi δεν αφήνουν τίποτα όρθιο.
● Η Άννα μόλις ανακάλυψε τους Air, πήρε το σκίτσο του εξωφύλλου από το cd τους «Αυτόχειρες παρθένες» και το έκανε αφίσα για τις εμφανίσεις της στο Rex. Ένα «δάνειο» με χρονοκαθυστέρηση…
● Η νέα μουσική μπήκε θριαμβευτικά σε κινηματογραφικές ταινίες και θέατρα. Oι drog_A_tek βραβεύτηκαν για τη «Χώρα προέλευσης», η Μόνικα συνεργάστηκε με την Άντζελα Μπρούσκου για την παράσταση «Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», ο Απόλλων Ρέτσος διένυσε την απόσταση schoolwave-μουσική για το θέατρο σε μερικούς μήνες. Οι Baby Guru μόλις μπήκαν στο χορό με τη θεατρική διασκευή της Αμάντας Μιχαλοπούλου, όπως και ο G-Pal.
● Ετούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνουν – στη Μικρή Επίδαυρο. Φρόντισαν γι’ αυτό ο Βασιλικός με τη Γαλάνη, η Μόνικα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου.
● Oι «μικροί χώροι» γίνονται το νέο Άγιο Δισκοπότηρο της εγχώριας σοουμπίζνες (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια). Μικρά και κόζι στέκια, γεμίζουν εύκολα (έστω το Σάββατο), φιλικά στο χρήστη, απαλλαγμένα από την αγωνία να κυνηγάνε τα ΚΑΠΗ και την επαρχία για να έρθουν με τα πούλμαν.
● Η αισθητική αξιοπρέπεια και η συνέπεια του παρελθόντος βίου επιβραβεύονται στο παρόν. Ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Αγγελάκας, οι Χαΐνηδες, οι Last Drive, η Μάρθα Φριvτζήλα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Παύλος Παυλίδης γεμίζουν τον Λυκαβηττό, το Fuzz, το Gagarin, το Gazarte, χωρίς να παίζουν καν το παιχνίδι των ΜΜΕ. Κι όταν κυκλοφορούν καινούργιο δίσκο, ο κόσμος ανταποκρίνεται.
● Το swing είναι το νέο tango. Αφού εξαντλήσαμε το θέμα του πάθους και –έστω και για λίγο– γίναμε όλοι Αργεντίνοι, τώρα περνάμε στη «σουινγκάτη» ανεμελιά. Στην εποχή που ζούμε, ακόμη και η μουσική υπόκρουση θυμίζει μέρες πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
● Η επαρχία αντεπιτίθεται: Οι 2L8 απ’ τις Σέρρες, ο Ευριπίδης απ’ την Ισπανία, ο Kid Flicks από την Πρέβεζα, o Urban Shadow από τη Γαλλία, οι Κόρε Ύδρο από την Κέρκυρα, οι Small Βlues Trap από τη Μαλεσίνα, από τη Σύρο ο Μίκης Παντελούς, οι Electric Litany από την Αγγλία. Και μάλιστα τα περισσότερα συγκροτήματα και μουσικοί της νέας γενιάς ταξιδεύουν στην επαρχία για συναυλίες, κάτι που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν απλώς αδύνατο.
● Το καινούργιο μας μικρό αστέρι που θα μεγαλώσει υπέροχα: η Nefeli Walking Undercover ή Νεφέλη Λιούτα και το πρώτο της «χειροποίητο» cd «Τα Μολύβια Κομάντος».
● Τα cd δεν πουλάνε ούτε για δείγμα, αλλά τα βινύλια ξεπουλάνε και μέσα στη γενική σύγχυση αναβιώνει και η κασέτα. Τα αγοράζουν μετά μανίας πιτσιρικάδες που δεν έχουν ούτε πικάπ ούτε κασετόφωνο, όμως όλοι ξέρουμε πως τα γκάτζετ και τα φετίχ είναι ισχυρά ναρκωτικά.
● Τα περίπτερα είναι τα νέα δισκοπωλεία. Εκεί ανασταίνονται καριέρες, εκεί γίνονται οι χρυσοί δίσκοι, εκεί υπάρχει ειδικό τμήμα «θρυλικών άλμπουμ» με 2 μόνο ευρώ.
● Τέρμα οι «ξενέρωτες» συλλογές, οι κυριλέ και οι lounge ήχοι. Τώρα ακόμη και το compact disc club πουλάει ελληνικό και ξένο ροκ με 4 άτοκες δόσεις, ακόμη και το (νέο) Rock’n’Roll που άνοιξε στην Πλατεία, επέστρεψε μουσικά εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει.
● Λούφαξαν οι «πρώτο τραπέζι πίστα», οι «ξεπλένω μαύρο χρήμα σε λουλούδια» και το ειδικό μοντέλο γυναικών «υπάρχω μόνο όταν χορεύω πάνω στο τραπέζι». Το κάδρο της μουσικής πραγματικότητας δεν τους περιλαμβάνει πια.
● Το 2011 είχαμε το 1ο ελληνικό άλμπουμ που έγινε με τη μέθοδο του crowd funding. Είναι το «New Battles» των 2L8.
● Ο μόνος (ευτυχώς) απ’ την παλιά γενιά που φαίνεται να εμπνέει τους νεότερους είναι ο Μάνος Χατζιδάκις. Μετά τον Κωνσταντίνο Βήτα και τους Raining Pleasure ήρθε και σε τζαζ εκδοχή από τον Δημήτρη Καλαντζή. σε δε οι επιμέρους διασκευές.
Το 2011 κυκλοφόρησαν περίπου 60-70 δίσκοι από νέα ελληνικά συγκροτήματα και μουσικούς που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον. Για πολλούς, είναι η πρώτη τους φορά ή ο δεύτερος δίσκος. Not bad...
21°
