Οι συμμαθητές και οι φίλοι του Σόλωνα έχουν αφήσει ένα στεφάνι στη γέφυρα. Ένα στεφάνι που επισφραγίζει δύο περάσματα: το ένα, του φίλου τους από αυτό το σημείο, και το άλλο, το συλλογικό πέρασμα των κατοίκων από εδώ, πάνω από αυτόν το δρόμο, τη συλλογική υπερπήδηση των εμποδίων που είχαν πάντοτε να αντιμετωπίσουν.
Η γέφυρα, που ξεκίνησε να λειτουργεί από τις 11/11 στη συμβολή Ν. Ψυχικού, Φιλοθέης και Χαλανδρίου, δεν ανήκει στην κατηγορία των στατικών μνημείων. Είναι συγχρόνως –και πρωτίστως– ένα δημιούργημα λειτουργικό, χρηστικό, που θα βοηθήσει τους μαθητές του Κολεγίου Αθηνών και τους άλλους πεζούς να διασχίζουν με ασφάλεια το επικίνδυνο αυτό σημείο, στο οποίο έχασε τη ζωή του ο 15χρονος Σόλωνας Καρυδάκης τον Δεκέμβριο του 2009, θανάσιμα τραυματισμένος από ένα διερχόμενο αμάξι στη Λ. Κηφισίας. Είναι ένα έργο που θα θυμίζει πάντοτε το τραγικό συμβάν αλλά και θα διασφαλίσει πως δεν θα επαναληφθεί ποτέ κάτι τέτοιο – τουλάχιστον όχι εδώ, όχι σε αυτό το σημείο.
«Έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα εδώ όλα αυτά τα χρόνια. Είναι πολύ καλό που έγινε η πεζογέφυρα, αν και άργησε» σχολιάζει ο κ. Νίκος που έχει το περίπτερό του δίπλα στη γέφυρα. Δεν είναι άλλωστε μόνο η ζωή των μαθητών του Κολεγίου που διακυβεύονταν καθημερινά, αλλά και των άλλων κατοίκων της περιοχής – για παράδειγμα, στην αρχή της Στεφάνου Δέλτα, ακριβώς δίπλα στη μία άκρη της πεζογέφυρας, λειτουργεί παιδικός σταθμός.
Η μελέτη και κατασκευή του έργου ολοκληρώθηκε σε χρόνο-ρεκόρ (επτά μήνες), χάρη στην ομόψυχη σύμπραξη πολλών διαφορετικών δρώντων. Μεταξύ αυτών διδάσκοντες και μαθητές του Κολεγίου και οι γονείς τους και δεκάδες εθελοντές διαφόρων επαγγελματικών ειδικοτήτων. Ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, Αλέξανδρος Σαμαράς, ανέλαβε το συντονισμό της κατασκευής μαζί με τον Σπύρο Πολλάλη, καθηγητή του Harvard University School of Design. Βασικός χρηματοδότης υπήρξε ο εφοπλιστής Γιώργος Προκοπίου, ενώ ο πατέρας του αδικοχαμένου Σόλωνα, πολιτικός-μηχανικός Φαίδων Καρυδάκης, πραγματοποίησε τη στατική μελέτη.
Κάθε Τρίτη, μετά το σχολείο, οι εθελοντές που βοήθησαν στην πραγματοποίηση του πρότζεκτ μαζεύονταν για να καταθέσουν απόψεις και τεχνογνωσία. Και μέσα από αυτό το γόνιμο ζύμωμα απόψεων, δύο σχεδόν χρόνια μετά το τραγικό συμβάν, «γεννήθηκε» η πεζογέφυρα. Μία πεζογέφυρα για το αισθητικό κομμάτι της οποίας υπήρξε εξίσου μεγάλη φροντίδα όση για το λειτουργικό. Με ειδική επιφάνεια για γκράφιτι όπου τα παιδιά θα ξεδιπλώσουν τις εικαστικές τους ανησυχίες, με χαραγμένα ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη σε σημεία της (η αισθητική επιμέλεια της γέφυρας ανήκει στην τελευταία σύντροφό του, ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου), με κυλιόμενες σκάλες και ανελκυστήρες, η γέφυρα φιλοδοξεί να αποτελέσει ορόσημο της περιοχής τόσο με λειτουργικούς όσο και αισθητικούς όρους, αλλά και χώρο κοινωνικής επαφής για τους κατοίκους, σύμφωνα τουλάχιστον με το όραμα του κ. Σαμαρά.
Είναι περίεργη η ιστορία με τα μνημεία. Εγείρονται στη μνήμη κάποιου ανθρώπου ή κάποιου γεγονότος και συχνά δεν ξεφεύγουν από την παγίδα του άψυχου και του μουσειακού. Όχι όμως η πεζογέφυρα της Κηφισίας: είναι και θα παραμείνει πρωτίστως έργο (πολυ)λειτουργικού χαρακτήρα και δευτερευόντως μνημείο με την αυστηρή έννοια της λέξης.
24°
