Οι φίλοι και το κοινό του θα γιορτάσουν τα 50ά του γενέθλια στις 16 Δεκεμβρίου μάλλον σαν να μην έφυγε ποτέ. Μέλη του στενού οικογενειακού κύκλου, ο σκηνοθέτης-επιστήθιος συνεργάτης Kevin Booth και πάμπολλοι εκτιμητές του εγκεφαλικού του χιούμορ θα ανταμώσουν για να θυμηθούν την ανατρεπτική φιλοσοφία του συμμετέχοντας σε αφιερωματικές εκδηλώσεις. Προβολές σπάνιου οπτικοακουστικού υλικού και του φιλμ “American: The Bill Hicks Story”, ανοιχτή συζήτηση μέσω skype και φου φου στα κεράκια του γενέθλιου κέικ, ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις στο iTunes. Ο William Melvin Hicks, o Bill Hicks, ο ανατρεπτικός κωμικός, μπορεί να απεβίωσε πρόωρα σε ηλικία 32 ετών έχοντας προσβληθεί από καρκίνο στο πάγκρεας, αλλά φρόντισε να κληροδοτήσει στη δημόσια σφαίρα τον τρόπο σκέψης του: «η ζωή είναι μία βόλτα».
Αγνοούσε τη συμβατική αντίληψη περί stand-up comedy και με επικριτική διάθεση καυτηρίαζε τη θρησκοληψία, τον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ και τις κυρίαρχες πεποιθήσεις της κοινωνίας που σκέφτεται με όρους καθωσπρεπισμού. «Πολλοί Χριστιανοί συνηθίζουν να φορούν σταυρούς γύρω από το λαιμό τους. Νομίζετε πως, όταν επιστρέψει ο Ιησούς, θα θέλει να δει ένα σταυρό; Είναι σαν να βλέπεις την Τζάκι Κένεντι Ωνάση να φορά περιδέραιο με σφαίρα». Αποκαλώντας εαυτόν σκοτεινό ποιητή, ο Bill Hicks βωμολοχούσε, έθιγε το ζήτημα των καταχρήσεων, εξερευνούσε πάντα τα όρια της σάτιρας πιστεύοντας πως δεν υπάρχουν, προκαλούσε τα χρηστά ήθη. Οι εμφανίσεις του ήταν πάντα πονοκέφαλος για τις λογοκριτικές επιτροπές των μίντια.
Ξεκίνησε τα κωμικά του σόου από τα σχολικά του χρόνια και, όταν, κάπου στα 17 του, οι δικοί του ανησύχησαν και τον οδήγησαν στον ψυχαναλυτή, η γνωμάτευση για την πνευματική του υγεία ήταν: «Φταίνε αυτοί, όχι εσύ». Οι underground εμφανίσεις του σε μικρά κλαμπ και πανεπιστήμια στοιχειοθέτησαν τη ριζοσπαστική ταυτότητά του. Από το 1987, που εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, μέχρι το 1992, που μετακόμισε στο Λος Άντζελες, έδινε ετησίως 300 παραστάσεις! Αρειμάνιος καπνιστής, αυτοσαρκαζόταν συχνά πυκνά. «Δεν είμαι μανιακός καπνιστής πια. Πλέον τελειώνω μόνο δύο αναπτήρες την ημέρα».
Διατηρώντας το θάρρος της γνώμης του σε μια εποχή όπου η κυρίαρχη πολιτική των ΗΠΑ χαρακτηριζόταν από την εσωστρέφεια και το συντηρητισμό, καυτηρίασε τον Πόλεμο του Κόλπου και τον αρρωστημένο μιλιταρισμό. Οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις στην αμερικάνικη TV και τα σόου των Letterman και Leno αποτελούν μια ζώσα απόδειξη του ταλέντου του να προκαλεί το γέλιο όχι με γκαγκ αλλά με μια επιμύθια προσέγγιση των πραγμάτων. Στις 16 Ιουνίου του 1993 ο αμερικάνος κωμικός διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο στο πάγκρεας και άρχισε τις χημειοθεραπείες εν μέσω των περιοδειών και των ηχογραφήσεων του άλμπουμ του “Arizona Bay”. Αυτοσαρκαζόμενος, ανέφερε επί σκηνής πως «μπορεί το αποψινό ανέκδοτο να είναι το τελευταίο».
Οι εμφανίσεις του συνήθως έκλειναν με ένα «μεταφυσικό» μονόλογό του για τη ζωή. «Η ζωή είναι σαν μια βόλτα με το τρενάκι. Μόλις ανέβεις, νομίζεις πως είναι αλήθεια. Και σε πάει πάνω, κάτω, γύρω γύρω, και έχει σκιρτήματα, και ανατριχίλες, και είναι όμορφα βαμμένο. Και έχει πολλή βαβούρα και έχει πλάκα για λίγο. Κάποιοι πάνω στο τρενάκι για πολύ καιρό αναρωτιούνται “είναι αληθινό ή είναι απλώς μια βόλτα;” και κάποιοι άλλοι έρχονται και μας λένε “ε, μην ανησυχείς, δεν θα κρατήσει για πάντα”. Είναι μόνο μία βόλτα. Και τους σκοτώνουμε αυτούς τους ανθρώπους. “Κάν’ τον να σκάσει, έχω μια καλή θέση σε αυτή τη βόλτα, κάν’ τον να σκάσει”, “κοίτα το πεδίο επιρροής μου, κοίτα το μεγάλο μου τραπεζικό λογαριασμό, κοίτα ποια είναι η οικογένειά μου, πρέπει να είναι αληθινό”. Είναι μόνο μία βόλτα. Και όταν σκότωσαν αυτούς τους καλούς ανθρώπους και προσπάθησαν να μας το πουν, ξέρετε τι είπαν; Θα αφήνατε τους δαίμονες να κάνουν κουμάντο; Αλλά δεν πειράζει. Είναι μόνο μία βόλτα. Και μπορούμε να την αλλάξουμε. Είναι μόνο μία επιλογή. Χωρίς κόπο, δουλειά, χωρίς αποταμίευση χρημάτων. Μία επιλογή εδώ και τώρα. Ανάμεσα στο φόβο και την αγάπη.
16°
