Φωνούλα μου, καλημέρα. Μου φαινόσουν όμορφη καθώς σε περιδιάβαινα μέρες τώρα με το εμ-πι-θρι μου της Πιάτζιο, που χάρη στην Ιωάννα από Σαλόνικα το πήρα μισοτιμής και μ’ έχει βγάλει ασπροπρόσωπο. Μες το σκουπίδι και όμορφη. Για πρώτη φορά στη ζωή μου φέσωσα την εφορία και είμαι πολύ ικανοποιημένος απ’ αυτό, δεν το πίστευα ότι θα το κάνω, αλλά νομίζω ότι μου παίρνει πολλά, και θα της κάνω μήνυση, αν δεν μου τα ρυθμίσει, όπως μπορώ.
Κάθομαι να σου γράψω γιατί είμαι πολύ ευδιάθετος, έχω τρελά κέφια και με απασχολεί με ποιον τρόπο ένας καλλιτέχνης μπορεί να είναι χρήσιμος, μια τέτοια εξαιρετική στιγμή, όπου ο λαός έχει έρθει φάτσα φόρα με τα λάθη του και την αλήθεια του. Κάτι γίνεται με τις λέξεις αλήθεια και λάθος. Λάθος. Λήθη. Αληθές. Αλάθητο. Ε; Δεν γίνεται κάτι; Το αφήνω σε σένα. Ο καλλιτέχνης λοιπόν –αν δεν έχει τα δις στις τράπεζες για να κλάνει μέντες πού θα τα εξάγει, τι βάσανο κι αυτό– αποφασίζει να πουλήσει τον εαυτό του σε κατεβασμένες τιμές για να ζήσει –έτσι πρέπει– και να αμυνθεί με όσες δυνάμεις έχει σε όποιον του τα παίρνει σαν νταβατζής (εφορία), ενώ αφήνει τα δις αλώβητα ας πούμε. Αν στόχος είναι να εξαφανιστούν οι μέτριοι οικονομικά καλλιτέχνες από τον τόπο, και γενικά οι μέτριοι οικονομικά πολίτες να πέσουν στην ανάγκη και να ξεπουλάνε μπιρ παρά ό,τι τους βρίσκεται, και να μείνουν τα ανάκτορα στη θέση τους, για να τρελαθούνε κι άλλες, επόμενες γενεές, θα το πω και το χρεώνομαι, «Να πέσει η ΒΑΣΤΙΛΗ». Γιατί αυτή, η δικιά μας Βαστίλη, έχει καταντήσει ένας βλαχογάμος, με την κακή έννοια, με παιδιά που πάνε με μαυρισμένα μάτια στα σχολεία, όπως μου καταγγέλλει φίλη ηθοποιός που κάνει θέατρο στα σχολεία, με παιδιά που έχουν χάσει κάθε σχέση ρυθμού με το ρυθμό της γης και του σώματος, άρα με το ρυθμό του σύμπαντος, όπως μου καταγγέλλει φίλη μουσικός που κάνει μουσική σε σχολεία, και που εντέλει άνθρωποι σε κοιτάνε και ρωτάνε «τι κάνουμε;».
Αισθάνομαι τελείως άβολα όταν μου λένε «εσείς οι καλλιτέχνες δεν κάνετε τίποτα». Κάνουμε ό,τι μπορούμε και σε πολύ καλές τιμές. Και επειδή προσωπικά δεν έχω και τίποτε να κρύψω, ποτέ δεν μ’ ενδιέφερε το «κασέ», και ποτέ δεν το διεκδίκησα, παρά μόνο εκεί που ήξερα ότι «πετιόνται λεφτά στα υπερτιμολογημένα γκουρμέ» και οι καλλιτέχνες παίρνουν ψίχουλα, τέλος πάντων, το θέμα είναι κανείς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει πέρα και πίσω απ’ αυτά που «φαίνονται» και να μπορεί όταν έχει δημόσιο λόγο να δίνει ένα χεράκι στον πλησίον να κατανοήσει. Και δεν έχει σημασία τώρα πια να φύγουν ή να μείνουν οι εξουσιάζοντες, σημασία έχει η συλλογική μας συνείδηση να αντιδράσει. Επί της ουσίας κι όχι για το μικροσυμφέρον της, γιατί αυτό έδειξε ότι δεν δουλεύει τελικά.
Τα φράγκα έχουν κλειδώσει τα λεφτά και τα θέματά τους, και είναι σε τρισχειρότερη θέση από μας, τους μέτριους έως καθόλου. Άρα όσο πιο πολύ αντέξουμε στη θέση μας, κι επιμείνουμε στην πεποίθησή μας, τόσο πιο πολύ θα εκβιάσουμε τα κεφάλαια να δώσουν κάτι παραπάνω.
Είναι απλό, το ’χει πει η ιστορία, η ποίηση, η τέχνη, ο κόσμος. Είναι σίγουρο. Απ’ ό,τι βλέπω και αισθάνομαι, το ζω, το παρατηρώ, οι άνθρωποι δεν θέλουν να μείνουν μέσα. Άρα διαλέγουν αυτό που δεν τους ξεσκίζει και περνάνε και καλά. Δεν φτάνει να ’σαι φτηνός. Παίζει και τι δίνεις. Σ’ αυτό το δεύτερο, δεν έχουμε εξασκηθεί. Δεν τα δίνουμε όλα. Τα δίνουμε σα μαλάκες. Ακόμα και τώρα, που δεν ξέρουμε τι θα ξημερωθεί. Λάθος. Τώρα τα δίνουμε όλα. Με τεράστια αγάπη και όση έχουμε αλήθεια. Μιλάω για τους καλλιτέχνες. Αλλιώς κανείς δεν θα ψηθεί να βρει καταφύγιο σε μας, για δέκα, είκοσι ευρώ. Είδα ψησταριές, σουβλάκια με ορχήστρα, σούπερ, τέλειο!!! τίγκα. Παρασκευή βράδυ, όνειρο, και δίπλα η μπουζουκλερί άδεια.
Ποια γαμημένη κινητή δίνει τα τηλέφωνά μας και μου στέλνει ες-εμ-ες η κάθε πιάνο μπαρ μπουζουκομαλακία; Κωλάδικα μάς κάνουν φέτος έκπτωση τα 4 άτομα, 100 ευρώ, όοοχι, αγάπη μου. Δεν θα σου ’ρθω. Απ’ την άλλη, οι νοικοκύρηδες δουλεύουνε όλοι, ρίξανε τιμές, κερνάνε και κάνα πιάτο, κάνα καφέ, κάνα γλυκάκι. Καρατσεκαρισμένο επίσης, συντονιστείτε απευθείας με μπαξεδάκια εράουντ δε σέντερ, μεσόγεια, θεϊκά. Κρασιά, ζαρζαβατικό, ξύλο, κάρβουνο και λοιπά, μισή τιμή. Καταναλώνετε μόνο ελληνικά, τσιγάρα, κρασάκια, μέλια, ρακόμελα, ρακές, τσίπουρα, βοτανοτσαγοθυμαρικά. Και κράτα, σου ετοιμάζω λίστα με κοντινές στάνες, σου κάνουν και το ζώον ντιλίβερι. Και το πουλερικό. Άσε που το πουλερικό το θρέφεις και το θυσιάζεις την ύστατη ώρα, αλλά κανείς δεν πήγε να πάρει μια κότα, όλοι θέλαν την ντακότα.
Η θεία μου μού στέλνει αυγό ημέρας άλφα, από το Λιόπεσι, και ο ξάδερφος το τυρί από Κρήτη με το καράβι, στα μισά λεφτά και τα έξοδα αποστολής μέσα. Παλιές θεϊκές συνήθειες, χόρτα, σαλιγκάρια και βόλτα κυριακάτικη. Μάθετε στα παιδάκια σας πώς μαζεύεται το χορταρικό. Θα τους χρειαστεί. Πήρες κομποστοποιητή; Να σου φτιάχνει κοπριά απ’ τα σκουπίδια; Εκατό ευρώ κάνει. Τα πετάς στην ανακύκλωση; Σβήνεις τα γαμωφώτα όταν δεν σου χρειάζονται; Άντε, φιλάκι τώρα.
Υ.Γ.1 Ασκήσου να κοιτάξεις μετά… απ’ αυτό το σκοτάδι… που παίζει.
Υ.Γ.2 Σύνθημά μας «κέφι να υπάρχει και τα προς το ζην».
19°
