Επαναλαμβάνεται στο Παλλάς και αναμένεται να γνωρίσει την ίδια επιτυχία. Η παράσταση ανεβαίνει με ελάχιστες αλλαγές, μόνο που απέναντί της θα βρει ένα τελείως… διαφορετικό κοινό.
Πριν από 2 χρόνια –η παράσταση ανέβηκε στις 13/11/09– αυτά που ζούσαμε ως χώρα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ζούμε σήμερα. Μόλις είχε βγει το ΠΑΣΟΚ, «λεφτά υπήρχαν» στα ταμεία και η ευδαιμονία ακόμα κρατούσε. Φεύγαμε από την παράσταση ενθουσιασμένοι –ακόμα και όσοι είχαμε ενστάσεις– με την επιτυχημένη προσπάθεια του σκηνοθέτη να μεταφέρει, χωρίς να προδώσει, ένα τόσο εμβληματικό κείμενο της νεοελληνικής γραμματείας. Ο Σταμάτης Φασουλής (διασκευάζοντας με τον Θανάση Νιάρχο το βιβλίο του Κώστα Ταχτσή και σκηνοθετώντας την παράσταση), διαισθανόμενος πως εδώ «εν αρχή είναι ο λόγος του συγγραφέα», είχε εγχειρήσει μικροφωνική εγκατάσταση στην καρδιά των ηθοποιών. Τα λόγια ακολούθησαν τους χτύπους της καρδιάς τους –κυρίως των 2 πρωταγωνιστριών Νένας Μεντή και Φιλαρέτης Κομνηνού– και αυτοί συγχρονίστηκαν με το καρδιοχτύπι των θεατών. Έτσι κινητοποιήθηκε η μνήμη: μας είπε καλωσήρθατε στην παλιά Ελλάδα, είπαμε καλώς τη βρήκαμε, αλλά ευτυχώς είναι μόνο παράσταση, και ταυτίσαμε το μεσοαστικό μας μέλλον με αυτό της μικροαστής Νίνας νιώθοντας τρυφερότητα με τις προσπάθειες (διάβαζε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα) της κυρα-Εκάβης να ξεφύγει από τη ζωή που της επιβλήθηκε.
Ο Σταμάτης Φασουλής δεν άλλαξε την παράσταση, παρά μόνο «κόντυνε» την αλά μιούζικαλ σκηνή της γιορτής – «δεν αλλάζεις κάτι επιτυχημένο αλλά κάτι αποτυχημένο», όπως είπε. Επίσης αντικαταστάθηκαν μερικοί δευτεραγωνιστές ηθοποιοί. Άρα, η παράσταση μένει ίδια. Μόνο που το κοινό δεν είναι πια το ίδιο. Γιατί μέσα σε 2 χρόνια το τρίτο, γαμήλιο, στεφάνι μοιάζει με στεφάνι κηδείας. Οι ήρωες του «στεφανιού» βιάζονται από την ιστορία. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Έτσι τη θέση της νοσταλγίας για κάτι περασμένο, που προκάλεσε η προ 2 χρόνων παράσταση, μάλλον θα πάρει η ταύτιση, αλλά κυρίως η συνειδητοποίηση: για το ήθος της καταγωγής μας. Για το πώς δεν μπορέσαμε τελικά να ξεκάνουμε το μικροαστικό σκώρο που τρώει το ψυχικό ρούχο των ηρώων. Ότι οι προσπάθειες της Εκάβης, μάλλον, πήγαν στράφι και το όνειρο της Νίνας, μάλλον, εξελίχτηκε σε εφιάλτη. Όλα αυτά σε μια δεύτερη ανάγνωση, γιατί η πρώτη θα μείνει στο ευφρόσυνο της παράστασης. Όμως οι καιροί έχουν εγείρει αντανακλαστικά και ίσως γέννησαν πιο υποψιασμένους θεατές. Μένει να δούμε ποιες θα είναι οι αντιδράσεις τους. Σε λίγο καιρό θα ξέρουμε.
