Ανοίγοντας τις κουρτίνες για να μπω στο χώρο όπου γίνονται οι πρόβες, ένα κύμα αναστάτωσης ήρθε πάνω μου. Όρθιοι ημίγυμνοι και γυμνοί άνδρες έστρεψαν το βλέμμα τους – νομίζω πως έχω μπει σε σάουνα. Βοηθάει το σκηνικό – λουτρό ενός αποδυτηρίου. Ο Άγγελος Παπαδημητρίου, ντυμένος στα λευκά, καθισμένος σ’ ένα παγκάκι, μου χαμογελάει. Η Έλενα Πέγκα ανάμεσα στους άνδρες. Η φαντασία δεν μπορεί να αποφασίσει: Μέριλιν ή Έσθερ Ουίλιαμς;
Διαβάζω στο πρόγραμμα: «Ο χώρος είναι υποβλητικός και ποιητικός. Δεν είναι ρεαλιστικός αλλά παραπέμπει σε γυμναστήριο, αίθουσα με όργανα γυμναστικής αλλά και αποδυτήριο αντρών…. Η πόρτα στο βάθος ανοίγει και άντρες όλων των ειδών, νέοι γυμνασμένοι, αγύμναστοι, μπαίνουν κάθε τόσο και κάνουν ντους σα να είναι μόνοι τους, αγνοώντας την παρουσία του Νάρκισσου και των θεατών…». Σήμερα δεν υπάρχει νερό, οι άνδρες προσποιούνται πως πλένονται.
Αρχή πρόβας. Η Έλενα μου ψιθυρίζει στ’ αυτί τι προηγείται της σκηνής που θα δω, αλλά δεν θα παιχτεί σήμερα. Μπαίνει ο Α.Π., φοράει ποδιά καθαριστή, κρατάει σφουγγαρίστρα και κουβά. Σφουγγαρίζει έναν κύκλο γύρω του και σιγοτραγουδάει. Πίσω του ένας άνδρας, έρχεται, βγάζει την πετσέτα και κάνει ντους.
Εξαιρετική ιδέα: ο Νάρκισσος σφουγγαρίζει τα νερά που τον έπνιξαν, τα νερά που αφήνουν πίσω τους, μετά το μπάνιο τους, οι απόγονοι νάρκισσοι. Ο Α.Π. θα μου εξομολογηθεί μετά: «Όταν μου έδωσε η Έλενα τη σφουγγαρίστρα κατάλαβα όλο το ρόλο. Πολύ ενδιαφέρον επίσης είναι πως οι άνδρες που κυκλοφορούν πίσω μου δεν έχουν όλοι τέλεια σώματα – ο ναρκισσισμός δεν έχει να κάνει μόνο με την ομορφιά».
Ο Α.Π. αλωνίζει τη σκηνή, μεταμορφώνεται – το κείμενο καθοδηγεί.
Είναι ο Νάρκισσος που θυμάται: «Με ερωτεύτηκαν. Με κυνήγησαν. Με ονειρεύτηκαν. Έχω μπει σε φαντασιώσεις. Αντρών και γυναικών. Βίαιες. Τρυφερές. Τρελές…».
Ο Νάρκισσος που εξομολογείται:«Δεν ήθελα να είμαι όπως οι άλλοι. Κοινός. Ήθελα να είμαι απρόβλεπτος…».
Ο Νάρκισσος που φιλοσοφεί: «Έχει το πρόσωπο φύλο; Όπως έχει το σώμα; Πώς μας ερεθίζει; Γιατί μας ερεθίζει;».
Οι άντρες πίσω έρχονται, πλένονται, φεύγουν – δεν του ρίχνουν ένα βλέμμα. Η Έλενα τους δίνει οδηγίες. Η φωνή της σαν αεράκι ανάμεσα σε φύλλα ενώνεται με τη φωνή της Ηχούς που ακούγεται από τα ηχεία.
Η Έλενα με τον Άγγελο συνομιλούν για… τη γοητεία του μύθου. Το πόσο νάρκισσος είναι ο καθένας τους. Πώς ο ναρκισσισμός μεταποιείται σε τέχνη… Πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις – το κείμενο τις περιέχει. Η παράσταση τις υπερασπίζεται. Πρέπει μόνο να μεταφέρω μια απάντηση, που αποκαλύπτει πόσο αφορά στο σήμερα το έργο. Την έδωσαν οι περισσότεροι από τους 45 εθελοντές που ανταποκρίθηκαν στην αγγελία για τους ρόλους των ανδρών: «Θέλω να παίξω γιατί το θέμα της παράστασης με αφορά».
12°
