Η Μαίρη Μανδάλη μιλάει στην A.V. για το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας της και για το πώς έγινε συγγραφέας ...έτσι ξαφνικά.
Η εγγονή ανακαλύπτει ένα οικογενειακό ημερολόγιο, καλά κρυμμένο. Οι κιτρινισμένες σελίδες κρύβουν τις «Λιακάδες και θύελλες» (εκδ. Διόπτρα) που έζησαν τρεις άνθρωποι. «Τρεις εκ διαμέτρου αντίθετοι ήρωες, οι οποίοι θα μπλέξουν τη ζωή τους αλλά όχι ως ένα ερωτικό τρίγωνο» εξηγεί η συγγραφέας Μαίρη Μανδάλη.
Η πλοκή... Είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας. Ωστόσο, κάθε βιβλίο διατηρεί την αυτοτέλειά του. Είναι η ιστορία του Νίκου, ενός αυτοδημιούργητου και φιλόδοξου νέου. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Είναι απόλυτος και λίγο αδίστακτος. Στην Αθήνα θα γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του. Μια χειραφετημένη γυναίκα που έχει περάσει πολλά στη ζωή της. Ο Μανόλης, ο μικρότερος αδελφός του Νίκου, ζει το δικό του κρυφό πάθος για την Τζούλια. Ευαίσθητος και ονειροπόλος. Σε μια καμπή της ζωής τους θα έρθει η ανατροπή.
Πώς ξεκίνησε η συγγραφή της τριλογίας; Ξαφνικά και αναπάντεχα. Όταν έπεσαν στα χέρια μου κάποιες παλιές οικογενειακές φωτογραφίες. Όταν άκουσα κάποιες αφηγήσεις της γιαγιάς μου. Κι έτσι, μια μέρα βρέθηκα στο γραφείο. Όλα αυτά μπήκαν στη φαντασία μου και έγιναν βιβλίο.
Τι γίνεται όταν ένας συγγραφέας είναι παράλληλα πολιτικός μηχανικός με μάστερ στη Δομοστατική; Μοιραία η αγάπη μου για τα κτίρια αποτυπώνεται στις σελίδες των βιβλίων. Φαίνεται ότι έχω μια εμμονή να περιγράφω με λεπτομέρεια ό,τι έχει σχέση με την αρχιτεκτονική. Αισθάνομαι ότι υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στην ιδιότητά μου ως πολιτικός μηχανικός και ως συγγραφέας. Όταν σχεδιάζω ένα σπίτι αναγκαστικά καλούμαι να γνωρίσω τη ζωή και την προσωπικότητα του κάθε πελάτη. Προσπαθώ να φανταστώ τις ανάγκες του. Από την ίδια διαδικασία περνούν οι ήρωες των βιβλίων μου. Υπάρχει ισορροπία.
Τι έχετε ακούσει να λένε για τα βιβλία σας; Κυρίως φίλοι μού έχουν πει ότι έχω μεστή γραφή, χωρίς πολλά στολίδια. Ίσως να οφείλεται στις σπουδές μου. Έχω μια πιο τεχνοκρατική προσέγγιση σε όλα. Αναπόφευκτα αυτό περνάει στο γράψιμό μου. Αποφεύγω όλα τα εργαλεία που θα κάνουν το βιβλίο μου μπεστ σέλερ. Γράφω με ειλικρίνεια και με συναίσθημα. Το μόνο που θέλω είναι να διηγηθώ μια ωραία ιστορία στον κόσμο.
Το πρώτο βιβλίο τυπωμένο στα χέρια σας; «Σχεδόν έτρεμα από την ταραχή. Στο δεύτερο είχα μια ικανοποίηση και μια χαρά ότι όλο αυτό δεν είναι τυχαίο και ότι μπορώ να προχωρήσω παρακάτω. Υπάρχει και συνέχεια. Το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας είναι σχεδόν έτοιμο. Έχει πάει για επιμέλεια. Χαίρομαι που θα κλείσει ένας κύκλος.
Ξαναδιαβάζετε τα βιβλία σας; Αυτό το κάνει συνέχεια η μητέρα μου, η οποία ούτως ή άλλως είναι η πρώτη που διαβάζει το χειρόγραφο. Εγώ δεν μπορώ με τίποτα. Εκείνη λέει: «Άσε με επιτέλους να διαβάσω ένα βιβλίο και όχι σελίδες Α4».
Είναι μια καλή εποχή για νέους συγγραφείς; Έχω την αίσθηση ότι η Ελλάδα είναι λίγο άδικη γενικά με τους νέους συγγραφείς, ασχέτως δηλαδή της τωρινής οικονομικής κρίσης. Στατιστικά, ωστόσο, κάποιες πρόσφατες έρευνες δείχνουν μια στροφή των νέων προς το βιβλίο. Διανύουμε ούτως ή άλλως μια περίοδο επαναπροσδιορισμού και προσωπικής αμφισβήτησης. Είναι μια καλή ευκαιρία ν’ αλλάξουν οι παλιές συνήθειες. Θέλω να είμαι αισιόδοξη.
Τότε να δεις πώς σ’ αγαπώ
Η μεταφράστρια Χριστίνα Θεοδωροπούλου του βιβλίου του Λουίς Λεάντε (εκδ. Πατάκη) μιλάει για το βιβλίο
«Η μετάφραση ενός βιβλίου είναι μια απαιτητική διαδικασία που, ανάλογα με το είδος και την έκταση του κειμένου, μπορεί να σε κρατήσει αιχμάλωτό της για καιρό. Ο μεταφραστής βυθίζεται, έτσι, γοητευμένος μέσα σ’ έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο, στοχεύοντας πάντα να τον διασώσει και να τον εκθέσει ολοζώντανο στη γλώσσα του. Μεταφράζοντας το “Τότε να δεις πώς σ’ αγαπώ” του Λουίς Λεάντε, δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω, μέσα από το ξετύλιγμα της ερωτικής του ιστορίας, το κουράγιο, τη στωικότητα και το ψυχικό σθένος των Σαχράουι, που από το 1975 δεν έχουν πάψει να αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρας, ζώντας ως πρόσφυγες στην έρημο στα νότια της Αλγερίας»
21°
