Καλημέρα, φωνούλα μου. Πάει κι η Λιζ η Μπεθτέιλορ, έτσι την έλεγε η γιαγιά μου, Ελίζα Μπεθτέιλορ. Νόμιζε ότι το Μπεθτέιλορ ήταν το επίθετο όλο μαζί. Τα ωραιότερα μάτια του σινεμά. Ιχθύς. Πάει κι ο Ρασούλης. Λοιπόν. Το γράφω και να το θυμάστε. Απαγορεύω τους επικήδειους στην κηδεία μου. Όποιος τολμήσει να πει αυτά τα εις μνήμην, να τον πάρετε με τις λεμονόκουπες. Μεγάλο το ταξίδι φέτος. Κι ωραίο. Γιατί αυτή η διάχυση του φόβου, από τα κέντρα εξουσίας, δεν κατάφερε τελικά ν’ αλλάξει την επιθυμία για έρωτα. Το αντίθετο. Ο έρωτας μας ξετρυπώνει εκεί που καθόμαστε ήσυχοι και χορεύει, χορεύει.
Η «Τριλογία του Παραθερισμού» του Μαστοράκη στο Εθνικό είναι το καλύτερο μακράν του φετινού χειμώνα. Η Λουθ Καζάλ στο Μέγαρο δειγμάτισε τι σημαίνει τραγουδιστής, προς μεγάλη λύπη της εγχώριας αοιδών αηδίας.
Παλεύουμε όλοι όσοι δεν σκοτώσαμε την ποίηση μέσα μας να τραγουδήσουμε το γεγονός μας. Και κάποιοι γινόμαστε πιστευτοί, ο κόσμος μας εμπιστεύεται. Ακούω ότι η πολυαγαπημένη μου Μποφίλιου οδεύει, με τους πιστούς που έφτιαξε σταγόνα-σταγόνα, στο δρόμο της αρετής. Δηλαδή ερμηνεύει.
Είδα το «Ρεντ» του Φασουλή και μ’ άρεσε και το έργο και ο Φασουλής. Και ο Παπασπηλιόπουλος. Είδα το «Αλάρμ» του Τερζόπουλου, τίγκα, ουρές, πώς τα ανακαλύπτει ο κόσμος τελικά. Αγλαΐα Παππά και Χιλλ, θεές, σε υψηλό αγώνισμα. Μην το χάσετε. Είδα τη Θεσσαλονίκη, είδα τους δικούς μου στη Λευκωσία. Μαθαίνω ότι φίλη τραγουδίστρια σε σεμινάρια που κάνει είπε στους μαθητές της ότι η Δημουλά είναι υπερεκτιμημένη, τι ντροπή, να κάνεις σαν δάσκαλος ενδοφλέβιες στην ημιμάθεια των παιδιών τέτοιες ατάκες. Τι έτοιμος παρλαπιπισμός. Κι όμως τα παιδιά από πάνω παίζουν τον Παπαδιαμάντη. Κι εμείς από κάτω την Αναγνωστάκη. Στο στούντιο με τον Μητροπάνο. Εμπειρία. Ελπίζω. Αντέχω. Με τα εκατό παιδιά της Βόις μια Τετάρτη στο «55». Όλοι εκεί μια ψυχή. Ενώνει το τραγούδι όταν μιλάει αλήθεια.
Καταλαβαίνω την απόγνωση όσων χάνουν το μικροχώραφο που πίστευαν για Ζωή. Καταλαβαίνω το μικρόκοσμο της τηλεόρασης που νόμιζε ότι διοικεί. Καταλαβαίνω, αλλά δεν συμμερίζομαι. Σ’ ευχαριστώ, φωνούλα μου. Για τι πράγμα; Για τη σιωπηλή αγάπη. Είναι ο μόνος δρόμος.
