Είναι ένα κρύο κυριακάτικο πρωινό και οι δρόμοι στου Ζωγράφου είναι άδειοι από κόσμο. Η γειτονιά κοιμάται ακόμα. Χτυπώ το κουδούνι της σιδερένιας πόρτας και μου ανοίγει ένας 30άρης Σριλανγκέζος με το χαμόγελο στα χείλη. «Καλημέρα, μαμ» μου λέει και με οδηγεί στο εσωτερικό. Αφού περάσουμε δίπλα από μια εσωτερική σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο μπαίνουμε σε μια μεγάλη αυλή. Στο βάθος δύο σπιτάκια του ενός δωματίου, το ένα δίπλα στο άλλο, αριστερά ένα πάλι μικρό οίκημα του ενός δωματίου. Στη μέση της αυλής υπάρχει ένα δέντρο, γύρω του γλάστρες και στο μικρό τραπεζάκι ένα άγαλμα του Βούδα μαζί με απομεινάρια από σβησμένα κεριά. Στην αυλή άντρες και γυναίκες 30-40 ετών μιλάνε χαμηλόφωνα. Γυρίζουν και κοιτάζουν με χαμόγελο αλλά και απορία για τον απρόσμενο επισκέπτη. Ο Ρου με οδηγεί προς το δεύτερο σπιτάκι. Η εξώπορτά του είναι κλειστή. Κανένας ήχος δεν διαταράσσει την ησυχία. Μου υποδεικνύει να βγάλω τα παπούτσια. Με τις κάλτσες μπαίνω σε ένα μεγάλο δωμάτιο γεμάτο παιδιά 5-15 χρονών. Όλα καθισμένα σταυροπόδι σε μαξιλάρες ακούνε προσεκτικά το δάσκαλό τους. Ο Rev Matale Dhammakand με πορτοκαλί φορεσιά κάθεται κι αυτός στο πάτωμα. Μιλά σιγανά, αλλά σταθερά. Μιλά με το στόμα, αλλά και με μάτια που λάμπουν. Πίσω του βρίσκεται το ιερό του Βούδα, ένας χώρος 2x4, στη μέση δεσπόζει το άγαλμα του Βούδα και δεκάδες μικροί Βούδες δεξιά και αριστερά. Λουλούδια σε βάζα και κεριά συμπληρώνουν την εικόνα. Η ομιλία είναι στο τέλος της. Ακολουθεί η ώρα του διαλογισμού. Οι πλάτες ισιώνουν, τα μάτια κλείνουν, τα παιδικά χέρια ακουμπούν χαλαρά στα γόνατα, οι αναπνοές ρυθμικές αλλά και αβίαστες. Απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Μόλις τελειώσει ο διαλογισμός οι μαθητές χαιρετούν το δάσκαλo και τρέχοντας ανεβαίνουν από την εσωτερική σκάλα στον πρώτο όροφο. Εκεί βρίσκονται τρία δωμάτια. Τρεις αίθουσες διδασκαλίας, όπου οι μαθητές χωρισμένοι ανάλογα με την ηλικία τους διδάσκονται από ισάριθμους δασκάλους τη μητρική τους γλώσσα.
Μία φορά τη βδομάδα κάθε Κυριακή πρωί στη Vihara, το Πολιτιστικό αυτό Κέντρο του Βουδισμού, οι μικροί Σριλανγκέζοι –που είναι μαθητές ελληνικών σχολείων– μαθαίνουν τη γλώσσα, τη κουλτούρα και τις παραδόσεις της πατρίδας τους. Έτσι διατηρούν τη διαφορετικότητά τους. Συνυπάρχουν αρμονικά, χωρίς να αφομοιώνονται. Αυτή άλλωστε είναι και η πεμπτουσία της πολυ-πολιτισμικότητας.
*Vihara σημαίνει «σπίτι». Είναι αρχαίος ινδικός όρος για το «βουδιστικό μοναστήρι».
