Η αναγγελία είχε σαφείς συντεταγμένες. Έναρξη στις 21.00 ακριβώς και αυστηρά. Διάρκεια 4ωρη, με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη να παίζει τα πάντα. Και είσοδος € 5 που συμπεριλάμβανε ένα πιάτο σούπα, διά χειρός του καλλιτέχνη επίσης. Στις 21.40, εν είδει τελετάρχη, ο Δαγριτζίκος άνοιξε τις πόρτες. Και βλέποντας τους πρώτους θεατές που βιάζονταν να προλάβουν κάποιο από τα 86 καρεκλάκια που είχαν στηθεί στον κυρίως χώρο του 6 D.O.G.S, μπορεί και να νόμιζες ότι τα «Δεκεμβριανά» ξεκινούσαν μία εβδομάδα νωρίτερα. Πολλή πιτσιρικαρία που φαίνεται ότι στο πρόσωπο του Βούλγαρη έχει βρει το δικό της Τρύπες/Στέρεο Νόβα ισότοπο, έστω και σε myspace edition. Όσο για την (κρεατο)σουπα, παρά τις διάφορες κακεντρέχειες τύπου «εγώ από τα χέρια του δεν ακουμπάω τίποτα», έλαβε καλές κριτικές – μάλλον θα ικανοποίησαν το δημιουργό που ήταν ανήσυχος γιατί είχε ξεχάσει να βάλει σέλινο. Στο live, με μόνο όπλο το καινούριο του synth, ο Boy έπαιξε σχεδόν κάθε κομμάτι που έχει γράψει. Και δεν είναι λίγα. Πέρασε από τους Mary & The Boy, διασκεύασε ψυχωμένα Springsteen, Bauhaus, πολύ Joy Division, Arcade Fire. Σχεδόν 200 άτομα παρακολουθούσαν συνωστισμένα, η πολυλογία της γαλαρίας χαλούσε τη μυσταγωγία, τα πιτσιρίκια κουράστηκαν γρήγορα (είχαν κι έκθεση για το AIDS την επόμενη μέρα). Ο Βούλγαρης ντούρασελ, να χάνεται πίσω από δεκάδες φωτοτυπίες, να χάνει μερικές φορές τα λόγια του ,παραδοσιακά αμήχανος στην επικοινωνία με το κοινό, αλλά και να αποδεικνύει ότι είναι ο «πιο καλλιτέχνης» της βασανισμένης «νέας σκηνής». Γύρω στη 1 και κάτι αποχώρησα. Εκείνος συνέχιζε ακάθεκτος, η πρώτη σειρά τεντωνόταν διακριτικά. Αλλά κρατούσε…
23°
