Μιλήσαμε με τον υπεραθλητή και πρώτο Έλληνα που τόλμησε να πάρει μέρος στον αγώνα Enduroman Arch to Arc, έναν από τους πιο δύσκολους στον κόσμο, για καλό σκοπό.
Τον Ιούλιο του 2015, ο Λευτέρης Παρασκευάς επιχειρήσει να σπάσει το ρεκόρ των 73 ωρών και 39 λεπτών διανύοντας μια διαδρομή που μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρώσει μόνο 13 άνθρωποι παγκοσμίως. Στόχος τους είναι να διανύσουν στον καλύτερο δυνατό χρόνο, μια απόσταση που ξεκινά από τη μαρμάρινη Αψίδα [Marble Arch] στο κέντρο του Λονδίνου και τερματίζει στην Αψίδα του Θριάμβου [Arc de Triumph de l'Etoile ] στο κέντρο του Παρισιού. Ο χρόνος ξεκινά να τρέχει στο Λονδίνο και σταματά στο Παρίσι. 140 χλμ υπερμαραθώνιο τρέξιμο, 33,8 χλμ κολύμβηση διασχίζοντας το στενό της Μάγχης ως τις ακτές της Γαλλίας
289,7 χλμ ποδήλατο, από το Καλέ ως την Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι.
Μετά την ολοκλήρωση του Enduroman Arch to Arc, θα θέλαμε να μας μεταφέρεις μερικά από τα συναισθήματα που βίωσες.
Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να συμμετέχω στο Enduroman Arch to Arc, μέχρι και την ολοκλήρωση του τα συναισθήματα ήταν πολλά και έντονα. Στην αρχή βίωσα έντονα το άγχος της προετοιμασίας, το οποίο όμως ομολογώ πως αποδείχτηκε δημιουργικό, βοηθώντας με σε όλα τα στάδια της προετοιμασίας. Παρόλα αυτά το βλέμμα μου ήταν πάντα στραμμένο στον στόχο μου, που ήταν να συνεισφέρω μέσω του αγώνα μου στη συγκέντρωση πόρων για την κάλυψη λειτουργικών αναγκών του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα «ΠΕΡΠΑΤΩ» και της ΕΛΕΠΑΠ Βόλου, βάζοντας το λιθαράκι μου στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των συνανθρώπων μας που το έχουν ανάγκη. Στη συνέχεια, όταν πλέον έφτασα στο Dover και οι καιρικές συνθήκες δεν μου επέτρεψαν να ξεκινήσω τον αγώνα σύμφωνα με τον προγραμματισμό, ένιωσα στιγμιαία μια μικρή απογοήτευση, ενώ ταυτόχρονα ένιωσα αδύναμος μπροστά στα στοιχεία της φύσης, καθώς ήταν μια κατάσταση την οποία δεν μπορεί να ελέγξει κανέναν άνθρωπος, όσο ισχυρός και αν είναι. Στο τέλος θα έλεγα πως αυτό το εγχείρημα που αποφάσισα να φέρω εις πέρας, μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση, καθώς μπορεί τελικά να μην κατάφερα να τερματίσω τον αγώνα εντός διοργάνωσης, αλλά και μόνο η συμμετοχή μου, οι επιτυχημένοι αγώνες που προηγήθηκαν και το ταξίδι μου ως εκεί ήταν κάτι μαγικό.
«Ο μεγάλος αγώνας» είχε τις δύσκολες και τις καλές του στιγμές. Μπορείς να μοιραστείς κάποιες μαζί μας;
Μετά από 2 εβδομάδες παραμονής στην Αγγλία και αναμονής ενός ευνοϊκού «ανοίγματος» του καιρού για τον διάπλου της Μάγχης – η έκβαση του κολυμβητικού σκέλους του αγώνα θα έκρινε την κατάρριψη του ρεκόρ – αποφάσισα κατόπιν πίεσης του διοργανωτή να ξεκινήσω το τρέξιμο στις 9 το βράδυ της 21ης Ιουλίου και να συνεχίσω με το κολύμπι το βράδυ της Τετάρτης, 22 προς ξημερώματα Πέμπτης, 23 Ιουλίου.
Η διαδρομή του τρεξίματος δύσκολη, αλλά μέχρι το 50ό χλμ όλα εξελίχθηκαν τέλεια. Σε αυτό το σημείο και από λάθος του διοργανωτή με χάνουν για τουλάχιστον 25 λεπτά, που σημαίνει 25 λεπτά ψάξιμο της διαδρομής και άγχος μέσα στο σκοτάδι, στην μέση του πουθενά, προσπαθώντας να βρω έστω και κάποιον να με βοηθήσει… Αφού με εντόπισαν ενημερώθηκα από το διοργανωτή ότι η διαδρομή θα πρέπει να ολοκληρωθεί κανονικά…
Παρόλα αυτά, φτάνω στο Ντόβερ γύρω στη 1 το μεσημέρι της Τετάρτης σε πολύ καλό χρόνο και σε καλή κατάσταση. Προσπαθώ να ξεκουραστώ και να ανακτήσω δυνάμεις, παρά το ότι που μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοιμηθώ κατά τη διάρκεια της ημέρας, γιατί έχω βγει εντελώς εκτός των βιορυθμών μου. Μετά από 4 ώρες ύπνου, στις 9 και μισή το βράδυ, δηλαδή, με ειδοποιούν ότι σε 3 ώρες θα πρέπει να ξεκινήσω το κολύμπι.
Κρύο, σκοτάδι, κύματα, κούραση…. Μπορείς να μας περιγράψεις τα συναισθήματα στο σκέλος της κολύμβησης;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, η ώρα ήταν δέκα και μισή, και εγώ διαλυμένος από την κούραση, έφτασα στο σκάφος. Η εκκίνηση δόθηκε στη 1 και είκοσι το πρωί, παρά τον αρχικό προγραμματισμό για τις 12: έξω έκανε κρύο κι η όλη κατάσταση «μύριζε» υποθερμία. Αναγκασμένος να το ζήσω μιας κι δεν είχα άλλη επιλογή, βούτηξα στο νερό. Κολύμπησα μέχρι την ακτή του Ντόβερ περιμένοντας να μου δοθεί η εκκίνηση. Μέσα σε όλα ήρθε να προστεθεί και κάτι έξτρα το όποιο δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι θα συμβεί: μετά από το τρέξιμο και λογικά από την διατροφή των τελευταίων ημερών είχα χάσει κιλά και πόντους από το σώμα μου, με αποτέλεσμα η απίστευτη στολή που είχα και ήταν στα μετρά μου και σχεδόν καινούργια έμπαζε από παντού νερό.
Κρύο απίστευτο μέσα κι έξω από το νερό, φουσκοθαλασσιά απίστευτη που με ανεβοκατέβαζε πάνω κάτω σαν να ήμουν σε ασανσέρ. Αναθυμιάσεις του σκάφους από το πετρέλαιο και μέσα στο θεοσκόταδο έψαχνα να βρω τον προβολέα του σκάφους για να κρατήσω πορεία μαζί του. Τέσσερις φορές χτύπησα επάνω του με δύναμη. Όσο γρήγορα και να πήγαινα δεν μπορούσα να σώσω την υποθερμία. Από την στιγμή που άρχισα να νιώθω δυσφορία ήθελα να βγω και να μην το ζήσω άλλο, μιας και στην πορεία της νύχτας δεν θα άλλαζε τίποτα. Γι’ αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να εγκαταλείψω στα πρώτα συμπτώματα της. Τέλειωσα το ένα τέταρτο της διαδρομής σε 2 ώρες και 40 λεπτά.
Όταν βρέθηκες αντιμέτωπος με αυτή την δύσκολη κατάσταση τι είχες στο μυαλό σου, και τι σε βοήθησε να ολοκληρώσεις, έστω και το ένα τέταρτο της διαδρομής;
Ομολογώ πως το κρύο, το σκοτάδι, τα αγριεμένα νερά της θάλασσας που με παρέσυραν από εδώ και από εκεί στην αρχή δεν με φόβισαν και τόσο πολύ, καθώς και στους προηγούμενους αγώνες στους οποίους έχω συμμετάσχει, έχω αντιμετωπίσει αντίστοιχα δύσκολες συνθήκες, οι οποίες ομολογουμένως δεν ήταν τόσο έντονες. Αυτό που στην κυριολεξία με «πρόδωσε» τη δεδομένη στιγμή ήταν το ίδιο μου το σώμα, καθώς δεν άντεξε την ένταση των φαινομένων. Παρόλα αυτά, εκεί, στη μέση του πουθενά, πάντα στο μυαλό μου είχα την οικογένεια μου, και πιο πολύ τον γιο μου, και μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω λίγο ακόμα και μετά ακόμα λίγο, βάζοντας στιγμιαία στην άκρη τη σωματική εξάντληση.
Κάπως έτσι λοιπόν, αναγκάστηκα να σταματήσω τον αγώνα, με την επώδυνη συνειδητοποίηση πως όχι μόνο χάνω την ευκαιρία να καταρρίψω το ρεκόρ, αλλά και να ολοκληρώσω κανονικά τον αγώνα… Τον αγώνα για τον οποίο προπονούμαι καθημερινά εδώ και δύο χρόνια. Αυτό, όμως, είναι ο αθλητισμός: μία συνεχής προσπάθεια που το αποτέλεσμά της είναι σχετικά προβλέψιμο, όχι προδιαγεγραμμένο.
Έχοντας πλέον περάσει σχεδόν ένας μήνας από την ολοκλήρωση της συμμετοχής σου και έχοντας βιώσει αυτή την εμπειρία, θεωρείς τελικά ότι μόνο οι καιρικές συνθήκες σε κράτησαν μακριά την ολοκλήρωση του αγώνα εντός διοργάνωσης και γιατί όχι από σπάσιμο του παγκοσμίου ρεκόρ;
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι σχεδόν πάντα δεν είναι μόνο ένας άνθρωπος ή μια κατάσταση υπαίτια για κάτι, είναι ο συνδυασμός ανθρώπων, καταστάσεων, αποφάσεων, ψυχολογίας και πληθώρα άλλων παραγόντων. Αποφάσισα να συμμετάσχω σε ένα αγώνα γνωρίζοντας ότι ενδεχομένως και να με σταματήσει από την προσπάθειά μου ένας κακός καιρός, μια υποθερμία…
Αλλά η πραγματικότητα αυτή, δεν με σταμάτησε από το να δοκιμαστώ και να κυνηγήσω τον στόχο μου. Αυτή είναι η ομορφιά που κρύβει κάθε προσπάθεια: ο αγώνας, η αφοσίωση, η πειθαρχία, η πίστη σε έναν στόχο, η αποφασιστικότητα, το ψυχικό σθένος, η συνεργασία και η χαρά της συμμετοχής. Το Ταξίδι δηλαδή, όχι ο προορισμός. Η μόνη πικρία που ίσως έχω είναι πως λάθη της διοργάνωσης μου στοίχισαν τόσο σε χρόνο όσο και σε αγωνιστική προσήλωση.
Θα ήθελες προσθέσεις κάτι ως επίλογο σε αυτή σου την προσπάθεια;
Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς που με στήριξαν σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια: WIND, BUFF, AEGEAN, ΕΨΑ, STOIXIMAN, BIKEME.GR, DIGITRIBE, GO PRO. Επίσης, θα ήθελα να προσθέσω πως, θα μοιραστώ σύντομα μαζί σας τα τοπία, τις εικόνες και τις στιγμές που έζησα σε αυτήν την προσπάθεια μέσα από το ντοκυμαντέρ “The Extra Mile”.
17°
