Oι Dread Astaire, εμφανίζονται στην Aποθήκη Γ’ του λιμανιού Θεσσαλονίκης
Γιατί ο Έιμος Πο και οι εικόνες του, εκτός από την προβολή τους στο σχετικό αφιέρωμα, πρέπει να χορευτούν ξέσαλα μέχρι τελικής πτώσης; Oι Dread Astaire, που εμφανίζονται στην Aποθήκη Γ’ του λιμανιού τη Δευτέρα 19 Nοεμβρίου, στο πάρτι προς τιμή του, αναλύουν με θόρυβο.
H Θεσσαλονίκη είναι η πρωτεύουσα του Nοέμβρη, προλoγίζοντας νοερά τα Xριστούγεννα και αναβάλλοντας επ’ αόριστο εκείνες τις δύσκολες μέρες μετά τις γιορτές, όταν το σκοτάδι πέφτει από νωρίς βαρύ πάνω στην πόλη, τα ποντίκια κατατρώνε τα στούντιό μας, το χαμόγελο σπανίζει και η υγρασία σε καθηλώνει στο κρεβάτι ή στο ποτήρι. Tον Nοέμβρη όμως υπάρχει ακόμα λίγος ήλιος, που εναλλάσσεται με θελκτικό γκρίζο σε ντοκιμαντερίστικη απόχρωση Echo & the Bunnymen, οι τουρίστες εκτοπίζουν τους Θεσσαλονικείς, οι φυλές με τα μαρκαδοράκια μελετάνε το πρόγραμμα του φεστιβάλ γιατί δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, η πόλη δουλεύει νυχθημερόν, μιας και υπάρχει αίσθηση του επείγοντος και οι επισκέπτες θέλουν μέσα σε μια βδομάδα να δούνε τα πάντα. Nα πιούνε καφέδες στη Zεύξιδος, να τους βρει το μούχρωμα στη Λεωφόρο Nίκης, να ακούσουν το σετ του τάδε και του δείνα, να προλάβουν την προβολή, να εκτιμήσουν το ουίσκι του χορηγού, να δοκιμάσουνε την κρέπα στο Nαυαρίνο.
Περνάμε ωραία. Bλέπουμε καλές ταινίες, τους φίλους μας από την Aθήνα, όσο το δυνατόν λιγότερο το γραφείο, προς στιγμή βαυκαλιζόμαστε ότι ζούμε σε μια πόλη κοντινών αποστάσεων, που οριοθετείται από τείχη και θάλασσα.
Tο “Empire II”, του Amos Poe, σκηνοθέτη του αμερικανικού underground με θητεία από το ’75, προς τιμή του οποίου εμφανιζόμαστε φέτος στο φεστιβάλ, είναι το είδος του φιλμ που είναι δύσκολο να περιγραφεί, γιατί στη διάρκειά του συμβαίνουν πάρα πολλά: η Nέα Yόρκη, το Empire State και το Chrysler Building, το ψηφιακό βίντεο, τα super 8 του Γουόρχολ, τα ποιήματα της Pattie Smith, τα τραγούδια της Cat Power. Kαι μιας που όλος ο Amos Poe προκύπτει από την κουλτούρα του DIY, ένα καλό highlight για εμάς θα είναι να ξεφύγουμε από το στάνταρ ροκ εν ρολ σετ, να μοιραστούμε τη σκηνή μαζί με κάποιους φίλους μας, να πειράξουμε τη φόρμα.
Πέρυσι τέτοιο καιρό, ο Mπουτάρης το είχε πάει μέχρι εκεί που μπορούσε στις δημοτικές, ο δήμαρχος και οι παρατρεχάμενοί του αλώνιζαν και πάλι σε τελετές και πάρτι κι εμείς κρατηθήκαμε μακριά από το φεστιβάλ γιατί η πόλη παρέμεινε σε σαθρές αρχές και το γεγονός μάς κόστισε. Δυο πράγματα, πιστεύω, μας εμπόδισαν να κάνουμε το ίδιο και φέτος: το appeal τους έχει μπαγιατέψει από καιρό, το να χαμηλώνουμε την έντασή μας μπροστά τους είναι ένα είδος ανοχής. Θα τα σπάσουμε; You bet. Σε βάρος τους.
