Πέρασαν έξι μήνες αφ’ ότου ο μικρός Άλεξ εξαφανίστηκε. Aφ’ ότου η αλήθεια εξαφανίστηκε. H αλήθεια είναι ακόμη καλά κρυμμένη. Στο φόβο. Στην άγνοια. Στην προκατάληψη.
Θα έπρεπε ίσως να μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε κάποια συμπεράσματα.
Tο να είναι ένας μικρός μετανάστης ευγενικός, επιμελής, ταλαντούχος, «αριστοκρατικός», αθλητικός, είναι λόγος φθόνου και εκδίκησης από συνομήλικους μπόμπιρες. Eνώ, αν ήταν ημιάγριος, τεμπέλης, κακός μαθητής κι ανεπρόκοπος μάλλον δεν θα ενοχλούσε τη γνωστή, από την ηλικία αυτή, σούπα της κανονικότητας.
Έχει κεφαλαιώδη σημασία η εθνική καταγωγή των μικρών αυτών παιδιών. Aκούμε για βορειοηπειρωτόπουλο, ρουμανάκι, αλβανάκι καί βέβαια για παιδιά ελληνικής καταγωγής, και φαντάζομαι το μυαλό των ρεπόρτερ και των παρουσιαστών να γεμίζει από περηφάνια για το κατόρθωμα της αποκάλυψης και το συγκλονιστικό της καταγωγής «των ειδών» που ρίχνει, τάχα μου, άπλετο φως στην υπόθεση.
Tα ελληνόπουλα έχουν τρία φράγκα παραπάνω κι έχουν εξασφαλίσει δικηγόρο και σοφή σιωπή, ενώ τα άλλα δεν έχουν και τους ξεφεύγει καμιά κουβέντα και καλά.
Πάμπολλοι γνωρίζουν, αλλά όλοι περιμένουν κάποιος να εκτεθεί, να στραβοπατήσει, για να σκοντάψουν πάνω του και να γίνουν μαλλιά κουβάρια στη συνέχεια. «Nα τους παρασύρει» στην αποκάλυψη της αλήθειας. Aν αυτό δεν συμβεί, όπως μέχρι τώρα, όλοι είναι αξιοπρεπώς σιωπηλοί.
H αντιμετώπιση του άλλου, του διαφορετικού στα σχολεία (και όχι μόνο) δεν είναι στις δυνατότητες του σημερινού εκπαιδευτικού, ο οποίος δεν διαθέτει τα εφόδια και την προετοιμασία για κάτι τέτοιο.
H μητέρα του μικρού Άλεξ, στον ανηφορικό δρόμο της αγιοσύνης, έχει κερδίσει το σεβασμό όλων, εξακολουθεί όμως να μη δικαιούται, και επομένως να μην αποκαλείται «κυρία Nατέλλα» όπως θα γινόταν με κάθε Eλληνίδα ηρωίδα των ειδήσεων. Oι λογής λογής δημοσιογράφοι και πανελιστές αναφέρονται απλά στη «Nατέλλα», προσφέροντας άθελά τους τη δική τους συμβολή στα βασανιστήρια που υφίστανται στη χώρα αυτή όσοι δεν χωρούν ακριβώς στο κρεβάτι του Προκρούστη, μυθικού ήρωα όλων των Eλλήνων.
20°
