Πιστεύω ότι τα σκέφτηκα όλα. Από το Μηλιώκα μέ-χρι τον Κηλαηδόνη «Για το καλό μου». Είναι ίδιο όμως το καλό μου με των άλλων; Ρολάρω το ποντί-κι μου και βλέπω την ίδια ηλιθιοτσιτατολογία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οι «ΟΧΙΔΕΣ» και οι «ΝΑΙ-ΔΕΣ» τα δυο βουνά μαλώνουν. Και είπα: σώπασε, Διογένη, βλέπε, κρίνε, άκου. Και να η «Φάρμα των Ζώων», να το «Άκου ανθρωπάκο» και δώσε Βίλχερ Ράιχ πάρε και Τζορτζ Όργουελ. Ποιος είναι με Κο-σιώνη και ποιος με Ζωή; Με την κανονικότητα; Με την ψυχραιμία;
Στην αρχή λοιπόν είδα το «ΟΧΙ» και το θυμικό μου γαργαλίστηκε. Ξέρεις τώρα, σ’ ό,τι μας λένε θα λέμε ΟΧΙ μια ζωή, ξύδι και ξιφολόγχη και τα σχετικά. Με-τά τσουπ και όπατις και νά τος μου ‘ρθε στο μυαλό ο Μεταξάς, ο γάτος ο φευγάτος. Ήταν δυνατά και η τηλεόραση και να την η μαγική η φράση. «Οφείλεις» είπε ο Φίλης πίσω μπρος ο Μεταξάς όμως εκεί. Τώρα βέβαια αυτός, το ΟΧΙ το ‘πε μόνος του και απευθείας, αλλά να μην κάνω έτσι είπα. Αυτός ήτο και φασίστας απ’ ό,τι διάβασα στο «PRISKA.gr». Έτσι, σκέφτηκα ότι δικαίως ο Αλέξης ζητάει τη βοή-θεια του κοινού. Ακόμη και του Χρυσαυγίτικου. Το επιτάσσει άλλωστε η «ΠΑΤΡΙΔΑ». Όχι βέβαια η ίδια με το τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη αλλά όσο κι αν πέσει ο Θεός για 12 Αγίους κάνει.
Περνώντας βέβαια οι μέρες και βλέποντας τα «αφού ο Μιχαλολιάκος όχι, εγώ ναι» στα τουϊτοτιτιβίσματα μου ‘ρθε κάτι άλλο. Για το «ΝΑΙ» ούτε λόγος. Σα-φώς γνωρίζουμε και τι σημαίνει. Το ΟΧΙ όμως πόσα ΝΑΙ μας κάνει ακριβώς μετά; Γιατί αν ο πάνσοφος ελληνικός λαός ψηφίσει ΟΧΙ, πολύ φοβάμαι ότι θα ισχύσει ο τούρκικη εθνική μας παροιμία «θύμωσε ο αγάς και έκοψε τον π…τσο του». Παρεμπιπτόντως μπορείτε να σκεφτείτε ό,τι γουστάρετε για μένα. Χέ-στηκα. Εμένα έτσι κι αλλιώς και πριν που περνούσε «πούντρα» η χώρα, πάλι δεν μ’ άρεσε το έργο της. Επίσης πάντα κερνούσα τους φίλους μου και έτρω-γα τα λεφτά μου μαζί τους. Εγώ με τ’ αδέρφια μου εμφύλιο δεν κάνω. Έτσι λοιπόν κατέληξα ότι το ΟΧΙ του δημοπρηξήματος πρέπει να είναι ΟΧΙ στην τέ-λεσή του. Το άκυρο των Σασταλεγάκηδων του Κ.Κ.Ε. επίσης αυτοακυρώνεται για ευνόητους λό-γους και μη μιλήσω για αποχή ούτε με την απόχη.
Κλείνω όπως άρχισα όμως γιατί θυμάμαι και το πε-ριβόητο, αν δεν μπορείς να πεις κάτι μέσα σε μια σελίδα, μάλλον δεν ξέρεις τι θες να πεις. Λέω λοι-πόν ΝΑΙ στην έστω και μία παραμικρή πιθανότητα αλλαγής με υπευθυνότητα. Και αυτό γιατί πιστεύω. Και πιστεύω σ’ εμένα, όχι στον Τσίπρα, στον Αντώ-νη και στα άλλα τα παιδιά. Προσπαθώ, συνεχίζω, διεκδικώ να μοιάζω με τον Θεό μου που είναι ΝΑΙ στην ελπίδα. Όχι στο άκυρο. Ναι στην ακύρωση του δημοψηφίσματος. Δεν προσέρχομαι στην ελπίδα του βιασμού με το δίλημμα με σάλιο ή χωρίς! Άλλωστε τι το ‘χω αυτό το όνομα; Για Vacheron ρο-λόϊ;
16°
