«Είσαι εδώ σε έναν επίσημο εορτασμό, πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως πρέπει. Μπορεί γενικά να φέρεσαι σαν βλάκας, αλλά σήμερα είναι η μέρα της Μασσαλιώτιδας και επομένως πρέπει να με αποκαλείς “Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας” ή “Κύριε”. Εντάξει; Άντε». Έπεσε να τον φάει τον πιτσιρικά που τόλμησε, άκουσον, άκουσον, να είναι μόνο δεκατεσσάρων ετών. Και να του σφυρίξει αυθάδικα και τσαχπίνικα, «Μανού, όλα καλά;». Λες και ήταν ο Τσάο με τους Mano Negra! Και πριν, άκουσον, άκουσον, τραγούδησε ενώπιον του «Μανού» Μακρόν τη Σοσιαλιστική Διεθνή, αντί να κάθεται ήσυχος και φύτουλας, προκειμένου να αποφοιτήσει από το σχολείο, να μπει στο πανεπιστήμιο, να πάρει πτυχίο και να βρει δουλειά. Γιατί έτσι του είπε ο Μακρόν πως πρέπει οι σοβαροί άνθρωποι, ειδικά όταν είναι μόνο δεκατέσσερα, να κάνουν τα πράγματα. Ώστε μετά το «βραχιολάκι» που θα αποκτήσουν να αποκτήσουν και το δικαίωμα να τον κρίνουν. Αλλά και να του κάνουν καντάδες. Μεταρυθμιστικές και ουχί αναρχοάπλυτες. Καντάδες πρέπουσες, αρμόζουσες στο κύρος του θεσμού, κάτι ερωτικό του Τζο Ντασέν, μια Έντιθ Πιαφ. Άμα ήταν το τραγούδι τόσο ανώδυνο, αντί για «κομουνιστικό», υποθέτω, κι ήταν δίπλα του και η κυρά Μπριζίτ, μπορεί να το χορεύαν και τανγκό. Ή ένα βαλσάκι. Αλλά ακούς εκεί και Ύμνο της Διεθνούς και κολλητιλίκια τύπου «Μανού, σαβά»;
Κι ο πιτσιρικάς; Ψάρωσε το πουλάκι μου. Και είπε «Συγνώμη, κύριε Πρόεδρε». Αντί να του τραγουδήσει στη συνέχεια, ως απάντηση το «Mala Vida» του αληθινού Μανού: «Δεν με αφήνεις να αναπνεύσω, μου δίνεις μια κακή ζωή, κάθε μέρα μου ξεριζώνεις την καρδιά, πες μου, γιατί να σε αντιμετωπίζω τόσο καλά, όταν μιλάς σε μένα σαν σε μπάσταρδο, τσιγγάνα μου. Η καρδιά μου υποφέρει, πάσχω από κακή διατροφή, μου δίνεις κακή ζωή, κάθε μέρα η καρδιά μου ξεριζώνεται»!
Βλέπω και ξαναβλέπω το βιντεάκι. Βλέπω το πιτσιρίκι, ξανά και ξανά, έτσι όπως ο «Μανού», όχι ο Τσάο, ο Μακρόν, τον «ψωνίζει» και τον φλομώνει στο κήρυγμα. Τον συνετίζει. Φάση «τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ». Φάση «άντε και σιχτίρ, νέε μου, που ήρθες να μας κρίνεις ή να μας την πεις». Το αγόρι του ζητά συγνώμη, ψιλοταπεινωμένο. Ατημέλητη φράντζα. Έτσι όπως το ατίθασο του μαλλιού του το αποδομεί με κυριλέ μαύρο σακάκι και καρό μοβ πουκαμισιά, μοιάζει και σαν γαλλική παραλλαγή του σαλιντζερικού Χόλντεν Κόλφιλντ. Θα μπορούσε να είναι κι ο Τέντι Τσάμπερς, ο παραβατικός έφηβος του «Stand by Me», γιατί μια αγάπη νιώθω και μια στοργή για πάρτη του παιδιού αυτού, δεν θα το κρύψω. Και θα το υπερασπιστώ, θα το αποθεώσω και θα πάρω το μέρος του. Θα μπορούσε να είναι κι αυτός ο έφηβος που ίσως κατά νου να είχε ο Σαββόπουλος, όταν έγραφε τον στίχο «Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια».
Μετά διαβάζω στο διαδίκτυο διάφορους κήνσορες της ευπρέπειας να ποστάρουν θετικά σχόλια, και μπράβο, κι επιτέλους, καλά του τα είπε του κωλόπαιδου ο Μακρόν, οι ίδιοι προφανώς πάνω κάτω που και τότε στη δολοφονία Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα έσπευσαν άκαρδα να πάρουν το μέρος του, «ακούς εκεί τα πιτσιρίκια να βγάζουν γλώσσα», και φορτώνω. Ξαναγίνομαι κι εγώ παραβατικός, χαβαλετζής, επιπόλαιος και χωρίς μέτρο έφηβος. Mala Vida. Μαζί σου, πιτσιρίκο, με το μέρος σου. Φτάνει με τους άκαβλους που ποτέ δεν ένιωσαν τι πάει να πει εφηβεία, ναι, υπερασπίζομαι ακόμα και το λάθος της. Γιατί αυτό είναι η νιότη, αυτές οι χίλιες ζωές που ζουν ειδικά τα αγόρια, όπως έγραψε κι ο Ρίλκε, ώστε μετά, όταν ενηλικιωθούν, να ζήσουν τη μία που τους αναλογεί, τηρώντας τα έθιμα και τον νόμο. Και σε αυτές τις χίλιες του ζωές ο κάθε πιτσιρίκος πρέπει και να υποτροπιάσει, να γλεντήσει, να τραγουδήσει βέβηλα απέναντι από κάθε όργανον της τάξεως ή των θεσμών, παπά, πρόεδρο, καθηγητή ή κυρία της φιλοπτώχου δράσεως.
Επιμένω να υπερασπίζομαι τη νιότη και την «αγένεια», όταν απέναντί της στέκεται όλο αυτό το μανιασμένο κοπάδι των ηθικολόγων, όλοι οι γεροντόλαγνοι ή γεννημένοι γέροι, φύλακες της τάξης και του «ορθού τρόπου συμπεριφοράς των νέων μας, άλλως θα βουλιάξομεν εις το βάθος της αβύσσου». Θα μπορούσα αντί για Μανού Τσάο και «Mala Vida», ως υπερασπιστική γραμμή του πιτσιρίκου να στρατεύσω τη νομπελίστρια συγγραφέα Άλις Μουνρό: «Η ζωή του έφυγε, συνηθισμένη συμφορά». Η ζωή του Μακρόν εννοώ. Ή Σοπενάουερ: «Μετά το τεσσαρακοστό έτος της ηλικίας του, δεν είναι εύκολο για κάθε άξιο άνδρα να αποφύγει μια συγκεκριμένη δόση μισανθρωπίας». Αλλά προτίμησα τους Negra. Όταν είσαι δεκατέσσερα, είναι τα τραγούδια που σε κουμαντάρουν. Τα βιβλία, γερό να είναι το πιτσιρίκι, είναι για μετά! Μπονζούρ!
16°
