Ο barman του Wanderlust στο Παρίσι την ήξερε με το μικρό της όνομα που κάθε φορά ήταν άλλο. Αιφνιδιάζοντάς την με ένα τρυφερό φιλί στον λαιμό, της πρόσφερε το αγαπημένο της σφηνάκι της εκκίνησης. Η Λίζα το κατέβασε, του χαμογέλασε με τόση γλύκα όση να πάρει αυτός το μήνυμα «Ναι, αλλά το ξέρεις ότι δεν θα σου κάτσω, ε;» και παρήγγειλε το κυρίως ποτό της. Κοκτέιλ French Blonde.
Ώρα μετά και ενώ το Λιζάκι σταμάτησε να στέλνει μηνύματα με το κινητό, εκείνος βρήκε χώρο και θάρρος για να τη ρωτήσει «Και πώς σε λένε αυτή τη φορά;» Η Λίζα χαμογέλασε, κοίταξε τα αστέρια και γεμάτη ενθουσιασμό του απάντησε «Annelyse»… Εκείνος έσπευσε στο κινητό του, κάτι googlαρε στα γρήγορα και στην επιστροφή επιχείρησε να την εντυπωσιάσει. «Αφοσιωμένη στον Θεό. Αυτό σημαίνει το όνομά σου», της είπε για να την κάνει να του πει ψυχρά: «Ευχαριστώ για την πληροφορία», αφήνοντάς τον στα κρύα του λουτρού τόσο αδίστακτα σκόπιμα που ούτε να τον μισούσε δηλαδή.
Στο λεπτό, σηκώθηκε από το ψηλό σκαμπό και περπατώντας τις γόβες της μακριά απ΄τα ηχεία πληκτρολόγησε βιαστικά έναν αριθμό. «Το όνομά μου σημαίνει ότι είμαι αφοσιωμένη σ’ εσένα. Μέχρι να γυρίσω στην Ελλάδα πρέπει να μαντέψεις πώς με λένε…», του είπε και του το’κλεισε. Εκείνος ατάραχος, πήγε στο γραφείο του, έβαλε την αντίστροφη μέτρηση σε λειτουργία και ξεκίνησε την προσπάθεια να λύσει τον γρίφο. Ένα ποτό, δύο ποτά, τρία ποτά, μερικές αναζητήσεις στον υπολογιστή και το χαμόγελο της επιτυχίας δεν άργησε να φανεί στο πρόσωπό του.
Πρώτη στάση της Λίζας μετά το αεροδρόμιο, το σπίτι του. Εκείνος άνοιξε την πόρτα, την έγδυσε στην πόρτα και την έκανε πολλές φορές να δοξάσει τον μεγαλοδύναμο. Το «Ω, Θεέ μου…» της, δυνατό και πεντακάθαρο δεν του έδινε άλλη επιλογή. «Καλώς ήρθες Annelyse», της ψιθύρισε στο αυτί την ώρα της πιο δυνατής του διείσδυσης.
13°
