Εκείνος μετρούσε ένα προς ένα τα ποτά που κατέβαζε η Λίζα ενώ εκείνη τον κοίταζε ζαλισμένη αλλά τόσο στα μάτια σαν να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το κουρασμένο βλέμμα της πακετάκι με το πονηρό κοριτσίστικο χαμόγελο, τον κρατούσαν για τα καλά αναμμένο όχι μόνο μέχρι να πάρει ό,τι ήθελε αλλά και μετά και πιο μετά και γενικά… Πλησίασε στο αυτί της, αναστέναξε για να την κάνει να νιώσει την ανάσα του στον λαιμό και από εκεί στη ραχοκοκαλιά της, για να της ψιθυρίσει στο αυτί κάτι το τόσο πρόστυχο που… καλύτερα να μείνει μεταξύ τους.
«Δεν θέλω λέξεις», του απάντησε η Λίζα αυστηρά αφενός για να τον αιφνιδιάσει αφετέρου για να του δείξει ότι αν και πιωμένη, είχε κρατήσει κάποιες απ’ τις αισθήσεις της για το «πολύ καλό» και των δυο τους. Το τράβηγμά του απ’ τον μαλλί της και το βαθύ φιλί του στο στόμα, την μούδιασαν και μαζί την ξεσήκωσαν. Αντίφαση και κόντρα που έκαναν τη Λίζα να ανοίξει με το μικρό της δαχτυλάκι την αγκράφα της ζώνης του.
Τιμωρητικό αλλά δίκαιο σεξ, που σ’ όλες του τις στάσεις την έκανε να κρατά τη σιωπή της, υπάκουη στην ίδια της την προσταγή για «ησυχία», παρά το γεγονός ότι ήθελε να ουρλιάξει λυσσασμένα. Αυτός, ομιλητικός και τέλειος την έκανε να νιώσει -φορές που δεν μετριούνται με αριθμούς- αντιφάσεις πρωτόγνωρες. Την ανάσα της να παύει την ίδια ώρα που η καρδιά χτυπούσε στα πιο δυνατά της.
«Πες το μωρό μου», πρόσταξε εκείνος την ώρα της δικής του μεγάλης ηδονής. «Στα λόγια σου… “έρχομαι”», του απάντησε η Λίζα ξέπνοα για να τον κάνει να φτάσει στο πιο πρόστυχο «μεταξύ» τους.
15°
