«Δεν αργώ! Μπαίνω να πάρω ένα φουστάνι και βγαίνω σε 5’», του είπε η Λίζα και τον άφησε έξω από το φαρμακείο να περιμένει. «Φαρμακείο εί…», προσπάθησε να πει εκείνος αλλά δεν πρόλαβε. «…ναι», του απάντησε το Λιζάκι κλείνοντάς του πονηρά το μάτι για να χαθεί μέσα στο φαρμακείο. Λεπτά 16 και όχι 5 μετά, το Λιζάκι έβγαινε με μια σακούλα ούτε πολύ μικρή αλλά ούτε και μεγάλη. Εκείνος δεν προσπάθησε καν να κοιτάξει ποιο το περιεχόμενό της. Περπάτησαν, χάζεψαν, γέλασαν, κουράστηκαν και έδωσαν ραντεβού για το βράδυ. «Τα 16 λεπτά…», σκεφτόταν αυτός στο μεταξύ, «…είναι πολλά για να διαλέξει η Λίζα οτιδήποτε. Τι διάολο έκανε στο φαρμακείο;»
Τρία λεπτά μετά το ραντεβού τους, εκείνος χτυπούσε το κουδούνι της Λίζας. «Ανέβα», πρόσταξε εκείνη για να του ανοίξει την πόρτα ολόγυμνη. Στο τραπέζι του σαλονιού, επίδεσμοι πολλοί και γάζες μάλλον αποστειρωμένες… και baby oil αντί για μύρο. «Πεθαίνω για σενα. Ντύσε με», του είπε για να βάλει μπροστά το τελετουργικό.
Εκείνος με χέρια παγωμένα, δυσανάλογα πάνω σε κορμί καυτό που πέθαινε για εκείνον, έβαλε στις παλάμες του το λάδι και τις έτριψε μεταξύ τους για να τις ζεστάνει. Το Λιζάκι στις μύτες των ποδιών και με τα χέρια ψηλά τεντωμένα σαν να προσπαθεί με τα ακροδάχτυλα να αγγίξει το ταβάνι, δεχόταν τα χάδια του από την κορυφή ως τα νύχια. Όμως αλήθεια, ποιος νοιάζεται για την κορυφή και τα νύχια όταν ενδιάμεσα οι ζώνες ερωτογενείς καθώς τις λένε, ε;
Η Λίζα όταν ήρθε η ώρα των επιδέσμων, σαν μπαλαρίνα γύριζε αργά γύρω απ’ τον εαυτό της. Στις μύτες ξανά και με τα χέρια στον ουρανό. «Περίσσεψαν…», της ψιθύρισε αυτός στο αυτί, χαϊδεύοντάς την εκεί που πιο πολύ της άρεσε. «Παίρνω πάντα ένα νούμερο μεγαλύτερο», αποκρίθηκε αυτή, αναστενάζοντας βαθιά, πνιχτά σαν μόλις ν’ ανασταίνεται μαζί και να πεθαίνει.
19°
