Το λεωφορείο αργούσε πολύ να περάσει και το Λιζάκι είχε κλωτσήσει μακριά όλες τις πέτρες και τα σβησμένα αποτσίγαρα του δρόμου. Είχε προλάβει να τσακωθεί με όλες τις γάτες της γειτονιάς και είχε παίξει αρκετό ποδόσφαιρο με το τενεκεδάκι του αναψυκτικού, πετυχαίνοντας όλα τα τέρματα όπως άλλωστε συμβαίνει όταν κανείς παίζει μόνος σε δικό του ή όχι γήπεδο. Είχε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια… μόνο η βαρεμάρα της ήταν ανεξάντλητη.
Το σκονισμένο αυτοκίνητο δίπλα στη στάση του λεωφορείου, καμβάς σωστός για να δημιουργήσει. Με το μικρό της δαχτυλάκι σχημάτισε στο σκονισμένο τζάμι τη λέξη «ΘΕΛΩ»… έτσι ακριβώς. Γράμματα κεφαλαία. Πάνω που πήγαινε να χαράξει τη συνέχεια, το λεωφορείο της άνοιξε την πόρτα κι έμεινε το ρήμα μόνο του να δίνει μιαν εντύπωση ότι δεν ξέρει τι θέλει όπως ακριβώς και η Λίζα. Εσφαλμένη ή όχι, άγνωστο.
Το επόμενο πρωί, επανάληψη του σκηνικού μα με μιαν έκπληξη. Δίπλα στη λέξη «ΘΕΛΩ» που κανένας θρασύς υαλοκαθαριστήρας δεν είχε τολμήσει να σβήσει, μια άλλη λέξη αλλά κυρίως ένα σημείο στίξης… «ΠΛΥΣΙΜΟ;», την ρωτούσε ο άγνωστος συν-συγγραφέας του αυτοκινήτου. Η Λίζα δίχως να ξέρει τι χρόνο έχει -«Κι αν εμφανιστεί ξαφνικά το λεωφορείο;»- έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα αλλά κυρίως να απαντήσει. Αν τη λέξη την είχε συμπληρώσει κάποιος που είδε τυχαία το «ΘΕΛΩ» της, δεν θα έβαζε σημείο στίξης. Όποιος έγραψε τη συνέχεια της πρότασής της, αναζητούσε και απάντηση. Γι’ αυτό και το ερωτηματικό. «…ΚΑΙ ΠΛΥΣΙΜΟ», απάντησε το Λιζάκι και επιβιβάστηκε στο λεωφορείο που ξεφύσησε μπροστά της την εξάτμισή του.
Το Λιζάκι δεν άντεξε να περιμένει ως το επόμενο πρωί κι έτσι τη νύχτα, βγάζοντας βόλτα το σκυλί πέρασε μπροστά από το σταθμευμένο σκονισμένο όχημα. «ΤΙ ΑΛΛΟ;», την ρωτούσε το άλλο μισό της επικοινωνίας. «ΜΥΑΛΟ», του απάντησε εκείνη απολύτως αψυχολόγητα. Μέχρι την επιστροφή στο σημείο του εγκλήματος –στη στάση του λεωφορείου δηλαδή- είχε ήδη μετανιώσει. Με την αδικαιολόγητη δήθεν εξυπνάδα της, έδινε στον παραλήπτη του μηνύματός της την εντύπωση ότι τον ξέρει τόσο καλά που έχει ήδη διακρίνει την έλλειψή του σε φαιά ουσία. Και η θέαση του πλυμένου αυτοκινήτου που ούτε απάντηση είχε στο παρ μπριζ ούτε και σκόνη για να γραφτεί η συνέχεια, έδινε στο Λιζάκι το μήνυμα πως δεν είναι όλοι εύκαιροι στις αψυχολόγητες φάσεις της.
Απογοητευμένη και χωρίς τενεκεδάκι αναψυκτικού για να ξεσπάσει πάνω του, κάθισε οκλαδόν στο πεζοδρόμιο και περίμενε το λεωφορείο. Όταν εκείνο έφτασε και το Λιζάκι πήγε να ανέβει το πρώτο σκαλί, το τράβηγμά του από την κοτσίδα της την αιφνιδίασε. «Από μυαλό λέω να πάρω το δικό σου», της είπε και τη φίλησε με πάθος στο στόμα γνέφοντας στον οδηγό του λεωφορείου να φύγει. Το επόμενο πρωί –μετά από μια νύχτα που δεν είχε τίποτα άλλο, τίποτα περισσότερο, τίποτα πιο πολύ από σεξ με όλους τους τρόπους, χωρίς ανάσα και κουβέντες- εκείνος φόρεσε το μπουφάν του και κατεβαίνοντας τα σκαλιά της φώναξε: «Πάω κάτω να καθαρίσω τα τζάμια του αυτοκινήτου, όταν είσαι έτοιμη κατέβα». Το Λιζάκι χαμογέλασε και φόρεσε το φούξια στρινγκ της ξεγνοιασιάς και κάποιο άρωμα της νιότης.
12°
