Τα δάχτυλά της κρύα πάνω στο καυτό φλιτζάνι με το εμβαπτιζόμενο. Το café γεμάτο και το Λιζάκι μόνο του στη γωνία με την πλάτη στραμμένη στο πλήθος. Ναι, καθόταν ανάποδα αλλά έτσι κι αλλιώς πάντα ανάποδα καθόταν. Θέα στον κίτρινο τοίχο με τον μεγάλο καθρέφτη, χρώμα κοινόχρηστο, βλαμμένο, πολύ λάθος και η βαβούρα του κόσμου που τόσα είχε να πει, αφημένη πίσω της. Άπλωσε το πόδι και με τη μύτη της γόβας έκανε ένα σημάδι στον τοίχο. Όλα καλύτερα, λιγότερο αποστειρωμένα σαν ζωντανά.
Η αύρα του πίσω της αισθητή αλλά το Λιζάκι δεν γύρισε να κοιτάξει. Εκείνος δίχως να την ξέρει, την εμπιστεύθηκε και κάθισε στο τραπέζι πίσω απ’ το δικό της, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που καθόταν και εκείνη, πλάτη στον κόσμο δηλαδή. Παρήγγειλε το ποτό του και ανά τακτά χρονικά κοίταζε τον καθρέφτη προσπαθώντας να διασταυρώσει το βλέμμα του με το βλέμμα της Λίζας. Όταν εκείνη το κατάλαβε, φόρεσε τα μαύρα γυαλιά της και κοιτάζοντάς τον μέσα απ΄τον καθρέφτη, σχημάτισε βουβά με το στόμα της τις λέξεις “I’M A SLUT”… με τη γλώσσα να κάνει μια διαδρομή σωστό πόνο. Από τον ουρανίσκο να κατεβαίνει αργά –πραγματικά αργά- σχηματίζοντας το L για να καταλήξει στην κάτω γνάθο προφέροντας αποφασιστικά το T σφραγίδα της δήλωσής της.
“Ok”, της απάντησε εκείνος μέσα απ’ τον καθρέφτη αντιγράφοντας τον τρόπο της. Ύστερα σηκώθηκε, την πλησίασε, της έβγαλε τα γυαλιά ηλίου, έκανε μια πατημασιά στον τοίχο ακριβώς δίπλα στη δική της, την τράβηξε απ’ το χέρι, την έβγαλε απ’ το café και με το στόμα του στο στόμα της την ρώτησε «Εσύ σε ποιον κάνεις πλάτες;»…
Απάντηση δεν πήρε. Η Λίζα είχε αποφασίσει «Όχι άλλες λέξεις» μαζί του. Εκείνες οι 4 οι βουβές της γνωριμίας τους ήταν αρκετές. Ένα φιλί του πάθους με τα κρύα της δάχτυλα μπλεγμένα στα μαλλιά του και μια φυγή στο σκοτάδι, που ούτε η ίδια υποψιαζόταν πως θα άντεχε. Σαρκώδη τα χείλη της ζεστά, τρυφερά, σαν να τα ετοίμαζε όλη της τη ζωή για ένα φιλί μαζί του πρώτο και τελευταίο.
24°
