Oh, baby when the lights go out…

Τη στιγμή της διακοπής του ρεύματος, η Λίζα έγλυφε το μαχαίρι με το φιστικοβούτυρο σχεδόν ηδονικά. Η αντίδρασή της τέτοια, που η λάθος φορά του μαχαιριού πάνω στα χείλη, απεδείχθη όντως λάθος. Το αιματάκι να ρέει από το πληγωμένο χείλος της Λίζας και η επαναφορά του ρεύματος να αποκαλύπτει τα puppy eyes της. Απαρηγόρητη. Γιατί να το πάθει αυτή, αυτό;

Ξέπλυνε το αίμα, αναζήτησε πρώτες βοήθειες στο ντουλάπι -παρότι από φάρμακα είχε μόνο τις ασπιρίνες μιας σκηνοθετημένης αυτοκτονίας- για να βρει τελικά την παρηγοριά σε ένα βαμβάκι ντεμακιγιάζ. Όταν τα αιμοπετάλια πήραν μπρος και η ώρα πια είχε περάσει, το Λιζάκι βρέθηκε να αμφιταλαντεύεται, μπροστά σε μιαν απόφαση ζωτικής σημασίας.

«Τώρα αυτό να το καλύψω με make up και κραγιόν ή θα με φιλήσει αυτός και άρα να μην το κάνω;»

Η ώρα περνούσε και η Λίζα δυσκολευόταν να αποφασίσει. Στα πολύ δύσκολα, όπως είναι για τη Λίζα αυτού του είδους οι αποφάσεις, ενεργοποιούσε πάντα την ξεκάθαρα τετράγωνη λογική της.

«Θα με φιλήσεις;», του έστειλε με μήνυμα γραπτό.

«Θέλω», της απάντησε.

«Θα με φιλήσεις όμως;», του ανταπάντησε αυτή, για να πάρει ξανά την ίδια απάντηση.

Με την πληγή σε κοινή θέα, εμφανίστηκε μπροστά του χαρωπή όπως τη φανταζόταν.

«Γεια!», του είπε, χαμογελώντας πλατιά, κάνοντας την πληγή να ανοίξει.

«Δεν πίνω αίμα σήμερα», της απάντησε αυτός ταμπονάροντας απαλά το χειλάκι.

«Άουτς», έκανε το Λιζάκι δίχως να τραβηχτεί μα κάνοντας ένα βήμα πιο κοντά του σαν να του λέει «κι άλλο».

Πρώτες φιλήθηκαν οι ανάσες τους. Τα χείλη μετά…